“Ο Λαός μας κοιμόταν βαριά και περνούσε το ροχαλητό του σαν Επαναστατικό Εμβατήριο – Μοιραίοι και άβουλοι, περιμένουμε τους… Βαρβάρους”
Λέγεται ότι ο Επιμενίδης (7ος αι. π.Χ.), διάσημος γιατρός, μάντης, εξορκιστής κακών και άλλων τινών, εκοιμάτο, σύμφωνα με την παράδοση επί 40 συναπτά χρόνια. Κατ’ άλλους 57 ή 50.
Επιμενίδειον ύπνον απελάμβανε επί τρεις και πλέον δεκαετίες και ο ελληνικός λαός. Κοιμόταν τον υπέροχο ύπνο που χαίρονται οι αγνές ψυχές και τα ευσυνείδητα στομάχια.
Μία σειρά από επιτυχίες – κυρίως αθλητικού χαρακτήρα- είχαν καλλιεργήσει σ’ αυτόν την ψευδαίσθηση ότι βρισκόταν στην κορυφή του Έβερεστ. Ζούσε στο χώρο του ονείρου. Βίωνε το περίφημο έργο του Καλντερόν ότι «Η ζωή είναι ένα όνειρο». Και ήταν.
Όπως έχω γράψει άλλου, ο λαός μας κοιμόταν βαριά και περνούσε το ροχαλητό του σαν επαναστατικό εμβατήριο.
Το μόνο βαθύ και βαρύ που διαθέταμε ήταν ο… ύπνος!
Και ξαφνικά ήλθε αυτή η επάρατος κρίση και μας ξύπνησε από τον πολυδοξασμένο ύπνο μας, μας μετέφερε αρχικά σε μια μέτρια πραγματικότητα και μετ’ από λίγο σε μια αμλετική κατάσταση: «Να ζει κανείς η να μη ζει»!
Ο ελληνικός λαός μετά τη διάψευση του συνθήματος «Υπάρχουν λεφτά», έπεσε από τα σύννεφα.
Όταν ακούστηκε το σήμα κινδύνου, έμεινε «σύξυλος», διστάζοντας ανάμεσα στην απελπισία και στην εξέγερση. Διάλεξε την καρτερικότητα..
Το πιο καλό μαντάτο που του μεταφέρουν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές και γενικά όλος αυτός ο συρφετός των ειδικών είναι ότι ζει τις τελευταίες ήμερες της Πομπηίας.
Άλλα το φοβερό με μας είναι η πομπή, η διαπόμπευση. Γίναμε, όπως το είπε προφητικά ο Παλαμάς, «Των Ευρωπαίων περιγελά και των αρχαίων παλιάτσοι».
Ο Στρώς-Κάν είπε για την Ελλάδα μια λέξη που για την χώρα του χάρη στον στρατηγό Καμπρόν του Βατερλό είναι μεγίστη τιμή. Για τη χώρα μας είναι μεγίστη προσβολή. Κι όμως τη δεχθήκαμε σαν παράσημο!
Ο Τούρκος αντιπρόεδρος δήλωσε προφητικά ότι σε λίγο θα βγούμε στη ζητιανιά. Και αντιμετωπίσαμε τον χλευασμό σαν ψεκασμό με υγρό αρωματικό.
Και τώρα «μοιραίοι κι άβουλοι» για να το πω βαρναλικά «περιμένουμε τους βαρβάρους» να μας προσφέρουν μια κάποια λύση.
Μοιάζουμε με τη βασίλισσα της Σκωτίας, την δύστυχη Μαρία Στιούαρτ που κλεισμένη στον πύργο του Λόχλεβεν περίμενε τον Μπόθγουελ να την ελευθερώσει και να την σώσει. Στο βάθος όμως ήξερε ότι αυτό που θα την λύτρωνε ήταν το τσεκούρι του δήμιου.
Όμοια κι εμείς περιμένουμε το μοιραίο της πτώχευσης. Αλλ’ ο πρωθυπουργός δεν έχει το τρικουπικό σθένος να την διακηρύξει. Κι έτσι παρατείνεται το μαρτύριο της αναμονής.
Όλοι τό ξέρουμε ότι ή αναμονή ενός δυσάρεστου γεγονότος είναι πιο οδυνηρή από το ίδιο το γεγονός.
Ως πολίτης έχω το δικαίωμα να εγκαλέσω την κυβέρνηση στο κριτήριο τής ιστορίας για ηθική προσβολή τής τιμής και της ασφάλειας του κράτους. Και αυτό πράττω.
Ποτέ άλλοτε η Ελλάς δεν ήταν τόσο ατιμασμένη και εγκαταλελειμμένη όσο κατά τους προηγούμενους μήνες.
Στο εξωτερικό τότε κυκλοφορούσα με ένα τομίδιο του Ομήρου στο χέρι για να αποφύγω τον εμπτυσμό.
Στην αχανή Κίνα ήταν φυσικό κάπου να χαθώ. Και μια κυρία από την Σανγκάη που μου έδειξε
τον δρόμο τον σωστό, αντί να με έρωτα για τον Παρθενώνα με ερωτούσε για την κρίση μας.
Ακόμη και στην πεινασμένη Αιθιοπία με ερωτούσαν για την κρίση που δέρνει την Αθήνα!
Η Περσία είναι διάσημη για τα χαλιά της. Η Ελλάς για τα… χάλια της!
Τα πάντα είναι θέμα τονισμού. Αλλ’ όλα στη χώρα μας είναι άτονα και μονότονα σαν το σύστημα γραφής που ανεμωλίως, δηλαδή παντελώς απερίσκεπτα, καθιερώσαμε.
Κι όμως δεν έλειψαν – ούτε λείπουν- κι από την παρούσα κυβέρνηση χρυσές ευκαιρίες.
Λυπάμαι που θα αναγκασθώ να γράψω και γι’ αυτή ό,τι έγραψα και για την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή: οι ευκαιρίες φοράνε περούκα. Πρέπει να τις πιάσεις από το λαιμό. Αν τις πιάσεις από τα μαλλιά, θα σου μείνουν οι… τρίχες!
Ως ευκαιρίες δεν εννοώ – τουλάχιστον μόνον – το τι θα μπορούσαμε να αποκομίσουμε με πολιτική στροφή προς τη Ρωσία και την Κίνα.
Η πιο μεγάλη ευκαιρία της κυβερνήσεως είναι η ανοχή του σωστά σκεπτόμενου λαού.
Μπορεί ο κόσμος να απορρίπτει το Μνημόνιο (καλώς ή κακώς δεν εξετάζω) άλλα βάζει πλάτη σε όσα σωστά πράττει η κυβέρνηση.
Η οποία έχει ξεχάσει πώς κυβερνά και εξακολουθεί να κάνει αντιπολίτευση στον εαυτό της.
Και ο λαός, που μόλις τώρα ξύπνησε από τον Επιμενίδειο ύπνο του, εύλογα διερωτάται: – «Ρε, ποιος μας κυβερνά;». Μήπως το ξέρει ο κ. Σαμαράς;
Το κατ’ εμέ ζήτημα δεν είναι το ποιος μας κυβερνά, άλλα το αν ξέρει να κυβερνά. Όλοι ξέρουμε το πρόβλημα.
Άλλα το πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα. Πρόβλημα είναι η λύση του προβλήματος. Την ξέρει κανείς; Ιδού ή απορία…!
Αν προτείνει κανείς την εργασία, την όποια εργασία, ο «προοδευτικός» κόσμος θα πάθει υστερία!
Ακούω ότι, σε λίγο καιρό θ’ αρχίσουν επί τέλους κάποια έργα.
Θα πάνε Έλληνες να δουλέψουν σ’ αυτά ή θα φέρουμε νέο εργατικό προσωπικό από το Πακιστάν;
Σαράντος Ι. Καργάκος
