Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
“Θυμάσαι ανιψιέ, το καπελάκι με το πολύχρωμο φτερό στα πλάγια, που είχε φέρει η γυναίκα σου από την Αυστρία όταν πήγε εκδρομή με το ΤΗRAKI TOURS;” “Δεν το φόρεσες ποτέ”
“Ναι το θυμάμαι μωρέ θεία, ντρεπόμουνα να το φορέσω έξω στην Αλεξ/πολη γιατί θα με έπαιρναν για λαζογερμανό και θα έτρωγα μεγάλη καζούρα από τους φίλους”
“Ναι, όμως το ψάχνω παντού και δεν το βρίσκω πουθενά”
“Τι το θέλεις θεία μου;”
“Η κυρία Λιθαρή (όνομα κι αυτό, πολύ διαδεδομένο στη γειτονιά μου, τα Μνηματάκια) που μένει πιο δίπλα, το θέλει”
“Να το κάνει τί;” Δεν ήμουν προετοιμασμένος για εκείνο που θα άκουγα.
“Για τον εγγονό της, το θέλει, γιατί αν δεν φοράει ο μικρός καπελάκι με φτερό δεν κάνει κακά”
Σχόλιο ΣΧΟΛ-ιαστή: Όλο το παρακάτω “στόρι” είναι αυθεντικό, το ορκίζομαι.
Κλείνει η παρένθεση.
“Θεία μου, που έχεις μπλέξει;”
“Τι εννοείς ανιψιέ;”
“Για να έχεις σκαρφιστεί αυτήν την ακραία δικαιολογία, σίγουρα κάτι τρέχει” “Την αλήθεια θέλω”
“Την αλήθεια λέω, η κυρία Λιθαρή είχε ένα παλιό τέτοιο καπέλο που το φορούσε το παιδί όποτε καθόταν στο γιογιό του, αλλά το έσκισε ο σκύλος τους”
“Εξακολουθείς να λες τρελά πράγματα, θεία”
“Ε, άντε ρώτα την”
Τη ρώτησα, την γειτόνισσα και μου το επιβεβαίωσε.
Ο πεντάχρονος Ηλίας, πρωτοφόρεσε, παίζοντας, το καπέλο της γιαγιάς και στη συνέχεια, χωρίς να πολυ-καταλάβουν πως, το έκανε απαραίτητο αξεσουάρ της καθημερινότητάς του.
“Όμως, θεία μου, δεν είναι αφύσικο να του το επιτρέπουν;”
“Τι να κάνουν, να το αφήσουν να πάθει ειλεό το παιδί;”
“Τέτοιες ιδιοτροπίες – συνεχίζει η θεία – τις έχουν όλα τα παιδιά. Και εσύ ανιψιέ μου, από μικρός είχες”
“Εγώ;”
“Θυμάσαι ότι δεν έτρωγες το φαγητό σου αν δεν έκανε ο θείος σου τον γάιδαρο, τότε που εμείς σε μεγαλώσαμε στο σπίτι μου στην Εξώπολη (Αλή – Μπέη) τότε που σε αφήσανε σ’ εμάς επειδή δουλεύανε οι γονείς σου και οι δύο”
“Αμυδρώς, το θυμάμαι θεία”
“Ναι, έπεφτε στα τέσσερα στο πάτωμα, ο θείος σου, και γκάριζε γοερά” “Εγώ σε ανέβαζα στην πλάτη του, σου φορούσα ένα ψάθινο γύφτικο σομπρέρο και μόνο τότε σε τάιζα”
“Ο θείος τί έλεγε;” ήθελα να θυμηθώ.
“Δεν έλεγε, γκάριζε, αλλιώς εσύ πλάνταζες στο κλάμα”
“Θα έπρεπε – σκέφτηκα – να με μισούσε ο θείος γι’ αυτά που του έκανα”
“Δεν φαντάζεσαι πόσο”
“Αλήθεια θεία;”
“Το άλλο, πάλι, το θυμάσαι; Για τα εσώρουχα μου θα πω, που τα έκανε σημαίες και λάβαρα του ΕΘΝΙΚΟΥ στο μπαλκόνι και έτρεχα να τα μαζέψω όταν φύσαγε, μέχρι στο απέναντι οικόπεδο που τώρα είναι η εκκλησία του Σωτήρος, στην Εξώπολη”
“Το λες, έκανε τέτοια;”
“Ήταν λάθος μου, όμως που σε μάλωνα, δεν έπρεπε να εμποδίσω την ελεύθερη έκφρασή σου” “Το επιβεβαιώνω ξανά και ξανά. Δεν έπρεπε να σας μαλώσω ακόμα, όταν σας τσάκωσα με την εξαδέλφη σου ντυμένους αδελφούς Κατσάμπα με τις κουρελούδες πάνω σας, σαν μεξικάνοι τραγουδιστές” “Σας δημιούργησα ψυχολογικά τραύματα”
“Αυτά ήταν οι βλακείες της ξαδέλφης μου για να με εξευτελίσει” απάντησα με κακία.
“Παιδιά ήσασταν, εκείνη σε έντυνε Σπεράντζα Βρανά και Ζωζώ Σαπουντζάκη, από την εντύπωση που της έκανε για αυτές τις δύο θεατρίνες όταν πήγαμε στο θέατρο που ήρθε στην Αλεξ/πολη, στα “Τιτάνια”, και εσύ την έντυνες Γιαννίκο τον τραγουδιστή που ερχόταν κάθε καλοκαίρι στην πόλη και τραγουδούσε στον Φλοίσβο εκεί στην αμμουδιά κάτω απ’ τον φάρο και την έβαζες μάλιστα και την περούκα του θείου σου”
“Θυμάσαι ακόμα τότε που άρχισες να της ξυρίζεις το κεφάλι για να την κάνεις Πολ – Γιούνερ και καουμπόι του σινεμά που τον θαύμαζες; Καθόταν το χάπατο”
“Καθόταν, γιατί τα παιδιά είναι παιδιά, ικανά για ότι πιο σουρεαλιστικό”
“Όπως ο Γιαννάκης πάλι, το γειτονοπαίδι της κυρίας Νεράτζω, στα Καραμανλίδικα κοντά στο Αλή – Μπέη, κοιμόταν μόνο στο εν κινήσει αυτοκίνητο του μπαμπά του, που ήταν φορτηγατζής”.
“Έτσι για πολλούς μήνες, καθημερινά, το βράδυ του φορούσαν τις πιτζάμες του, τον ξάπλωναν στην καρότσα του φορτηγού και γύριζαν στην καλύτερη των περιπτώσεων τη γειτονιά τους (αν κοιμόταν γρήγορα) στη χειρότερη φθάνανε μέχρι την Απολλωνιάδα και τα Καραγατσιανά”
“Πράγματι θεία, θυμάσαι και το χούι της ξαδέλφης μου, δεν κοιμόταν, δεν έτρωγε, δεν έκανε τίποτε, αν δεν κρατούσε στο χέρι της το μπρίκι του καφέ. Δεν ξεχνώ, επιπλέον την Κατερίνα την συμμαθήτριά μου στο δημοτικό, που κάθε βράδυ ξάπλωνε στα πόδια του κρεβατιού παριστάνοντας το λιονταράκι Σίμπα από το παιχνίδι ο βασιλιάς των λιονταριών. Το έλεγε με παράπονο η μάνα της, όταν ερχόταν επίσκεψη στο σπίτι μας”
“Εγώ, ανιψιέ, να σου πω και το άλλο, δεν ξεχνώ τα πάθη της άλλης γειτόνισσάς μας, της κυρίας Ελένης με τη μικρή της κόρη”.
“Η μαμά Ελένη, που λες, ως κομουνίστρια που ήταν απεχθανόταν την κατανάλωση και τις διαφημίσεις του ραδιοφώνου, αλλά περνούσε βράδια ολόκληρα απαγγέλοντας και τραγουδώντας σποτ διαφημίσεων που άκουγε το μεσημέρι από το ραδιόφωνό τους, γιατί μόνο έτσι, η μίζερη κόρη έτρωγε το φαγητό της”
Τις θυμήθηκα πράγματι χάρη στον καπελοφόρο μπόμπιρα Ηλία, και προ στιγμήν, δικαιολόγησα όσους έχουν παιδιά και μπολιάζουν την καθημερινότητά τους με τον σουρεαλισμό τους, ειδικά σήμερα που όλα είναι γκρίζα και που το γαλάζιο – ροζ της παιδικότητας είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτο.
Γι’ αυτό και επειδή έχω κουραστεί να παρατηρώ τη μαυρίλα που μας τυλίγει με την οικονομική κρίση και την απαξίωση της ηθικής και των αξιών και επειδή συνεχώς στην Ε.Θ. γράφω εδώ και μια πενταετία μπαρμπούτσαλα και κριτικές των πάντων, σήμερα προτίμησα να μοιραστώ μαζί σας μερικές ιστορίες οικογενειακής τρέλας.
Λυπάμαι μόνο που η στήλη της Ε.Θ. δεν προβλέπει χώρο για φωτογραφίες, για να βλέπατε τον μικρό Λιάκο με το καπελάκι και το πολύχρωμο φτερό στο πλάι.
Τον φωτογράφησα για να έχω να τον εκβιάζω όταν μεγαλώσει (όπως εκβιάζει εμένα, τώρα στα γεροντάματα η ξαδέλφη μου, με την φωτογραφία μου ως Σπεράντζα Βρανά και Σαπουντζάκη, εκτός αν στη σημερινή εποχή αυτά θεωρούνται απαραίτητα αξεσουάρ για άντρα του πολλά βαρύ για να προσληφθεί σε τηλεοπτικό κανάλι.
Και μη χειρότερα!
Ο ΣΧΟΛ-αστής
