Της χώρας το κατάντημα, ψάχνοντας την αιτία,
τρανό μερίδιο έχει θαρρώ, η σύγχρονη ιστορία.
Αν τις πτυχώσεις του μυαλού, τις ψάξεις με μανία,
άπειρες σκέψεις θε να βρεις,
μας όμως για τα πάτρια, δεν θα βρεις ούτε μία,
λες γη και ύδωρ δώσαμε, μονάχα για την ύλη,
και έτσι καταντήσαμε, σαν αδειανό κοχύλι.
Φταίνε οι παππούδες, οι γονείς, φταίει η πολιτεία;
Θαρρώ μερίδιο έχουνε, όλοι μαζί, τα τρία.
Χρόνος δεν είχε διατεθεί, γι’ αυτά να πουν μια λέξη,
προτού το άπειρο παιδί, με άλλα νάχει μπλέξει.
Αλώθηκε η μνήμη μας, στέρεψε η φαντασία,
θαρρείς πως ειν’ τρανό κακό, η πατριδολατρεία.
Για τούτα όλα φίλοι μου, φταίει η Πολιτεία,
όπου πνοή δεν έδωσε, στα έρμα τα θρανία,
αφού κουμάντο κάνουνε, οι δήθεν, «προηγμένοι»;
διδάσκεται η ιστορία μας, στραβοκουτσουρεμένη.
«Αυτά δεν μας χρειάζονται, χρειάζεται άλλη ύλη»,
όμως οι Γάλλοι οι φίλοι μας, γιορτάζουν την Βαστίλη.
Λοξοδρομούν οι σκέψεις μας, μη τάχα είναι αφελείς;
Μη τάχα πληρωμένοι;
Όπως και να σκεφτεί κανείς, η απορία μένει.
Άπειροι ειν’ οι νέοι μας, για δύσκολο αγώνα,
τώρα που πίσω αφήσαμε, τον εικοστό αιώνα,
αν όμως είχαν μπολιαστεί, γι’ αγάπη στην Πατρίδα,
στην σύγχρονη την πρόοδο, θα’ χουν τρανή μερίδα.
Και όχι οικονομικά, θα είχαν μόνο ωφέλη,
σε χώρα ευνοούμενη, θα ζούσανε, εν’ τέλει.
Για κόμμα μη νομίζετε, πως κάνω προπαγάνδα,
πίσω μου τα έχω αφήσει όλα αυτά, πίσω μου μια για πάντα,
μα εγώ πιστεύω ο αφελής, ότι μπορεί ο καθένας,
ναν’ κάποιος εις το πόστο του, μην είναι ο καθένας.
Αν εργαστούμε συνετά, εργάτες κι εργοδότες,
δημόσιοι υπάλληλοι, δάσκαλοι και αγρότες,
κάτι καλό θα γεννηθεί, μαζί με την ελπίδα,
όλοι μας μη βουλιάξουμε, μαζί με την Πατρίδα.
Ευαγ. Διαμαντόπουλος
Αλεξανδρούπολη
