Στην αγκαλιά μου κούρνιασε, λες σαν μικρό πουλάκι,
τ’ αγαπημένο το όμορφο, μικρό μου εγγονάκι,
και μεσ’ την αγαλλίαση, που ένιωθε η ψυχή,
λες μ’ έναν τρόπο μαγικό, ξανάγινα παιδί,
και νά μαι καθισμένος, στου παππού την αγκάλη,
και παραμύθι ως πάντοτε, ξανά ακούω πάλι,
που έλεγε για πρίγκιπες, κοπέλες μαυρομάτες,
γι’ αρχόντισσες με ξιπασιά, κι ας ήταν ακαμάτες,
για πύργους και για δράκοντες, και για αντρειοσύνη,
όπου στο τέλος κέρδιζε, πάντα η καλοσύνη,
μα ως τα μάτια άνοιξα, κι ήρθα στα συγκαλά μου,
σ’ αυτά όπου αντίκρυσα, έχασα τα μυαλά μου.
Απαίσιες φάτσες αντικρύ, κει δα εις την οθόνη,
κι η απογοήτευση γι’ αυτό, δεν ήταν και η μόνη.
Σ’ αυτά όπου προβάλλονταν, υπήρχε ασχήμια τόση,
μοιραία αναρωτήθηκα, μα δεν υπάρχει γνώση,
που αν όμορφο κι ευγενικό, δεν δείχνει η οθόνη,
μπορεί στις παιδικές ψυχές, ομορφιά να ριζώνει;
Κι έτσι ξαναγύρισα, στα περασμένα πάλι,
στρογγυλοκαθισμένος, στης μάνας την αγκάλη.
Χωρίς εικόνες κράταγε, στο χέρι της βιβλίο,
λαχτάρα να διαβάσει, το επόμενο σημείο.
Σαν άτι αχαλίνωτο, κάλπαζε η φαντασία,
και σ’ όλα γύρω έδινε, υπόσταση κι αξία,
μα όλα τούτα έπρεπε, μόνος μου να τα πλάσω,
και έτσι συμμετέχοντας, τον κόσμο να αλλάξω.
Σ’ αδράνεια βρίσκεται ο νους, στο σύγχρονο παιδί,
οι εικόνες είναι έτοιμες, πατώντας το κουμπί,
μα όλη του η σκέψη, ειν’ περιορισμένη,
για να πατήσει ένα κουμπί, αυτό μονάχα μένει.
Οι σιαγόνες ατροφούν, αν σε ταΐζουν με χυλό,
και πιότερη αδράνεια, φωλιάζει στο μυαλό.
Γνωστά τα αποτελέσματα, τα ξέρουμε όλοι κι όλες,
γι’ αυτό από εδώ κι εμπρός, βιβλία χωρίς εικόνες.
Απ’ τα πατροπαράδοτα, μη φύγουμε ούτε ρούπι,
την φαντασία των παιδιών, μη βάλουν, σε καλούπι.
Ευαγ. Διαμαντόπουλος
Αλεξανδρούπολη
