Ναι, τα Τσιμεντένια και τα Μνηματάκια, θα μπορούσαν να είναι δύο συμπαθέστατες γωνιές της Αλεξ/πολης.
Δεν είναι όμως.
Ένας φθαρμένος από τα χρόνια “μαυροπίνακας” είναι, πάνω στον οποίο οι διάφοροι “ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ” νεαροί εκτονώνουν τα βάρβαρα ένστικτά τους και ξερνάνε την απαξίωσή τους για την πόλη τους, για τις ιδέες τους, για τις δικές τους ζωές:
“Λευτεριά στο αναρχικό Βλάση”, “Καλά αφεντικά είναι τα νεκρά αφεντικά”, “Ιωάννα θα σε πάρω να φύγουμε”, “Τί γεύση έχουν τα λυσσακά;”, “Ο Κουτρούλης πόσους κάλεσε στο γάμο του;”, “Γιατί του διαόλου η μάνα δεν δοκιμάζει να μείνει πιο κοντά;”, “Μήτσο, είσαι μαλάκας”.
Τοίχοι – μουντζούρες, γεμάτοι δήθεν επαναστατικά και έξυπνα ευρηματικά, τις περισσότερες φορές βλακώδη.
Γκράφιτι εξαιρετικά κακού γούστου πάνω σε φρεσκοβαμμένες προσόψεις. Ακόμα και σε πόρτες και παράθυρα σπιτιών συνθήματα με σπρέι. Γωνιές και εξώπορτες – συμβαίνουν κι αυτά – που ζέχνουν κάτουρο.
Δυστυχώς οι όμορφες αυτές πάλαι ποτέ γειτονιές αργοπεθαίνουν. Και όποτε διαβάζω κάτι αφελή αφιερώματα (ευτυχώς όχι από την Ε.Θ.) για το ιδιαίτερο χρώμα που – δήθεν – έχουν οι γειτονιές της πόλης μας, απορώ με εκείνους που τα υπογράφουν.
“Έχω σταματήσει να βάφω και να ξαναβάφω τους τοίχους, παραιτούμε, ας κάνουν ότι θέλουν” μου λέει, ένας παλιός γείτονας Αλεξ/πολίτης, από εκείνους που νοσταλγώντας μια Αλεξ/πολη η οποία απλώς δεν υπάρχει, αναπαλαίωσε προ εξαετίας ένα παλιό σπίτι στην Ίωνος Δραγούμη και κατοικεί εκεί.
“Το πρωί σβήνω τα συνθήματά τους, το απόγευμα έχουν ξαναγράψει από πάνω, ότι τους κατεβεί. Νισάφι πια!
Δεν αντέχω άλλο. Αποφάσισα να αφήσω την πρόσοψη όπως την έχουν καταντήσει, αισχρή και ελεεινή σαν τα μούτρα τους”.
Μακριά από την κατάρα των γκράφιτι, ενός είδους τάχα τέχνης που κατάφεραν οι ανεγκέφαλοι να τη μετατρέψουν σε μάστιγα των δρόμων της γειτονιάς, χρησιμοποιώντας τη με αμετροέπεια, όχι για να στολίσουν αλλά για να βανδαλίσουν.
Και επιβεβαιώνοντας με τις μουντζούρες τους στους τοίχους, στους ξένους τοίχους, την εθνική κακογουστιά, που ως φαίνεται, φέρουν στα γονίδιά τους.
Αυτό λοιπόν είναι η γειτονιά μου και οι άλλες επίσης της Αλεξ/πολης στα δικά μου μάτια. Δεν το γράφω αυτό το κομμάτι επιπόλαια, δεν περιγράφω εικόνες που δεν τις κατέχω.
Καθημερινά τις βλέπω, εδώ και πολλά χρόνια, γνωρίζω τι γίνεται, ξέρω τι λέω. Γι αυτό επιμένω.
Στο δικό τους σπίτι όμως κύριοι και νοικοκυραίοι, γιατί οι σωστοί γονείς θα τους κάνουν ΝΤΑ.
Ενώ στο δρόμο, όπου όλοι αδιαφορούν για όλα, μπορούν όχι μόνο να ξεσκάσουν, αλλά και να ξεσπάσουν.
Να αναποδογυρίσουν μερικούς κάδους σκουπιδιών, να τους βάλουν φωτιά, να φωνάξουν “μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι” και να το βάλουν στα πόδια.
Για να ξεφύγουν από τι;
Όχι πάντως από το χάος που τα ίδια δημιούργησαν γύρω τους.
