Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Δεν το συζητάμε, παράδεισο με τα πιο απίθανα δημοσιεύματα, βρίσκει κανείς στα Μ.Μ.Ε., αρκεί να έχει χρόνο να ψάξει.
Σταχυολογώντας μερικά που αλιεύθηκαν τελευταία:
Αντιγράφω από τοπική εφημερίδα γειτονικής πόλης ένα απόσπασμα προστασίας μπουζουκτσή Αλεξ/πολίτη να υπερασπιστεί την τραγουδίστρια του μουσικού γκρουπ περιοδείας, σ’ όσους την αποδοκίμασαν στην παρουσίαση ρεμπέτικων από το κοινό του κέντρου διασκέδασης.
Το παραδίδω αυτολεξεί στην κρίση σας.
“Ρε γιαλαμάδες ουστ από ‘κει βλαμμένοι. Έχετε φάει στη μάπα λαϊκούρες στρουμφάκια, η δική μας σας πείραξε.
Κουλτουριάρηδες νεόπλουτοι και βγήκατε να ενοχληθείτε από τραγούδια του λαού.
Τσιράκια της αντίδρασης.
Πάθατε αναφυλαξία καλού γούστου, πυτιρίδες και τερηδόνες.
Περαντζάδες λιγούρια του τζουκ – μποξ.
Παλιοί ζήτουλες της παραγγελιάς σε σκυλάδικα.
Σούργελα δαιμονισμένα, ημιμαθή της μουσικής τέχνης.
Τσιράκια του τρεις και εξήντα.
Άστε κάτω την κοπελιά μας, μη σας πάρει ο διάολος για πάντα.
Τζουτζέδες και κανκάγιες”
Ένα άλλο απόσπασμα από Θρακικό έντυπο που δεν κυκλοφορεί πλέον τώρα στην Αλεξ/πολη.
Αφορά κλέφτη πορτοφολιού στο παζάρι που γινότανε παλιά, κάτω από τον φάρο της πόλης μας.
Ο παθών απευθύνεται στο δράστη με απογοήτευση και κατανόηση για την απώλεια του πορτοφολιού.
“Κύριε κλέφτη”!
Σε σένα που με τόσο μαεστρία μου άρπαξες μέσα από την κωλότσεπη του παντελονιού το πορτοφόλι στην λαϊκή της Πέμπτης, απευθύνονται αυτές οι γραμμές.
Όχι για να εξάρω την ταχυδακτυλουργική σου δεινότητα, που σίγουρα την απέκτησες από παλιά χρόνια εκπαιδευόμενος σ’ άλλου είδους εφαψίες στους κινηματογράφους που στριμώχνονταν ο κόσμος για τις ταινίες του Ξανθόπουλου και της Ναργκίς ή στις παρελάσεις τις Εθνικές που οι ευκαιρίες ήταν πιο πολλές στα πεζοδρόμια της Λεωφόρου στην Αλεξ/πολη, αλλά για να σου ζητήσω μια χάρη.
Όπως θα διαπίστωσες, όταν άρχισες να πασπατεύεις, το πορτοφόλι μου στην κωλότσεπη και για όχι άλλη θεωρώ ανωμαλία σου, εκτός από μερικά ευρώ που με δουλειά 40 χρόνων απέκτησα τώρα απολαμβάνοντας την πενιχρή σύνταξή μου και όχι με “αετονυχτιά” όπως εσύ, υπήρχαν ταυτότητες, τηλέφωνα, αναμνηστικές φωτογραφίες με τις ερωτικές κατακτήσεις και τα αμόρε μου στα νιάτα μου, ιατρικές συνταγές απαραίτητες για βιολογικές μου ανορθώσεις κι άλλα χρήσιμα για μένα χαρτιά, σ’ εσένα σίγουρα άχρηστα.
Γι’ αυτό λοιπόν, λέω να κρατήσεις τα ευρώ – χαλάλι σου, αλλά να μου επιστρέψεις τα υπόλοιπα.
Με την ελπίδα πως θα ακούσεις την παράκλησή μου, θα περιμένω να βρω κάποια στιγμή το πορτοφόλι μου στο γωνιακό καφενείο, δίπλα στα παλιά ψαράδικα που συχνά επισκέπτομαι.
Στο κάτω, κάτω, σκέψου πως με κατάντησες να είμαι ένας Αλεξ/πολίτης χωρίς ταυτότητα”.
Με ειλικρινή αισθήματα
το θύμα.
Παρατήρηση σύνταξης:
Στο σημείο που αναφέρεται ο παθών για τις ιατρικές συνταγές βιολογικής ανόρθωσης, σίγουρα υπονοεί συνταγές ΒΙΑΓΚΡΑ και μη χειρότερα.
Πάμε παρακάτω:
Κυρία με κριτική διάθεση, απευθύνεται σε συντάκτρια εφημερίδας για τις τηλεοπτικές εκπομπές μαγειρικής που κατακλύζουν τελευταία όλα τα κανάλια.
Ιδού το απόσπασμα, με τη δικαιολογημένη άποψή της.
“Αγαπητή (τάδε), καλημέρα σας.
Οι πιο πολλές εκπομπές μαγειρικής που βλέπουν τα ματάκια μου είναι για γέλια, για κλάματα και μάλλον ανησυχητικές.
Τις παρουσιάζουν γυναίκες ή άντρες, ψυχαγωγοί παντός καιρού ή άσχετα χαζοχαρούμενα μοντέλα ή επαγγελματίες μάγειροι, όλοι συνήθως με πολυπληθή παρέα, με γέλια και χαρά.
Οι κυρίες πρωί – μεσημέρι – απόγευμα, με ενδύματα περιπάτου ή βραδινά, μεταξωτά στολισμένα με στρας σαν ντιζέ σκυλάδικου, με κεντήματα και σιθρού δαντέλες, αβυσσαλέα ντεκολτέ, άνοιγμα φούστας στο μηρό που διαφεύγουν του σκηνοθέτη οι φλεβίτιδες και οι κιρσοί στις εκτιθέμενες στο φακό, ενίοτε και με καυτά σορτς που φθάνουν επικίνδυνα και μέχρι το καβάλο όταν σκύβουν να βγάλουν τα ταψί από τον φούρνο.
Για ποδιά μαγειρέματος ούτε λόγος, μειώνει τη γοητεία. Κοσμήματα σε αυτιά, χέρια ή και πόδια, λες και είναι οι γυναίκες του Μεξικανού επαναστάτη Καγκασέϊρου, μακιγιάζ έντονο, μανικιούρ τέλειο, κατάλληλο για να ανακατεύουν τον κιμά ή να ζυμώνουν κουλουράκια.
Μερικές μεσήλικες και άνω κυρίες ενόσω μαγειρεύουν φέρουν ανυπερθέτως ακριβά κολιέ και βραχιόλια, μονόπετρα στα δάκτυλα και σινιέ ταγιέρ καταμεσής στα αλεύρια, στα λιπαρά και στους ατμούς.
Κάλυμμα ή σκούφο μάγειρα δεν θέλουν, χαλάει το λουκ της κόμμωσης. Χαριεντίζονται όλη την ώρα με τις άλλες του πάνελ, όπως χαχανίζουν οι μαιτρέσες του χαρεμιού του Σουλεϊμάν του κατακτητή στην ομώνυμη τουρκική σειρά.
Οι άντρες συνήθως με γένια, μουστάκια ή μακριά μαλλιά, ξέσκεποι στην κουζίνα, με τατουάζ σε χέρια ή όπου αλλού, με κοντομάνικο φανελάκι να φαίνονται τα τριχωτά χιμπατζίδικα χέρια, λένε και κανένα σεξιστικό ανέκδοτο άμα λάχει, πίνουν κιόλας.
Άντρες – γυναίκες καμώνονται τους απόφοιτους σχολών και δοκιμάζουν από την κατσαρόλα, δίνουν και στους άλλους με το ίδιο κουτάλι και το ξαναβάζουν μέσα”!
Έτσι για να συμπληρώσει και η στήλη ότι η εν λόγω απορούσα κυρία παρέλειψε από τον ορυμαγδό αυτών των μαγειρικών εκπομπών την μουσική επένδυση που έχουν πολλές παρουσιάσεις και για να μείνουμε στο θαυμαστό κλίμα της τραγουδίστριας Στανίση:
Πιο χαμηλά – πιο χαμηλά, καν’ το κορμί σου να μιλά.
Ήμαρτον!
Το τελευταίο απόσπασμα το αφιερώνω στον φίλο και παλιό γείτονα, τον έξοχο δικηγόρο της πόλης μας, Άκη Αγγλιά.
Αλιεύθηκε από το βιβλίο “Disorder Courts” και περιλαμβάνει τις πιο απίθανες ατάκες που έχουν ειπωθεί στα δικαστήρια.
“Δικηγόρος: Πως τερματίστηκε ο πρώτος σας γάμος;
Μάρτυρας: Λόγω θανάτου.
Δικηγόρος: Και με ποιανού τον θάνατο τερματίστηκε;
Μάρτυρας: Για μαντέψτε κύριε Δικηγόρε;”
Άλλο πιο κουφό.
“Δικηγόρος: Ήσουν παρών κύριε μάρτυρα όταν τραβήχτηκε η φωτογραφία η δική σου;
Μάρτυρας: Σίγουρα είσθε πτυχιούχος δικηγόρος;”
Ακόμη ένα με “σανιδένια γάτα” δικηγόρο.
“Δικηγόρος: Ο μικρότερος γιος, ο εικοσάχρονος που λέτε, τι ηλικία είναι;
Μάρτυρας: Είναι 20, όσο περίπου και το δικό σας IQ”
Σημείωση Σ.: Με τέτοιους δικηγόρους δεν γλυτώνεις τα κάτεργα.
Διαπίστωση παλιού αυτόχθονα Αλεξ/πολίτη.
– ΣΧΟΛΙ-αστή, πάρτο χαμπάρι: Γινήκαμε κι εμείς οι Αλεξ/πολίτες, τώρα ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ.
Προσπαθώντας να ερμηνεύσω το πιο πάνω “Sudoku” με απλές επισημάνσεις, κατέληξα στα παρακάτω δίκαιά του.
Από τα πολύ λοιπόν, καθημερινά και πεζά της πόλης που όπως φαίνεται από τη δίβουλη εποχή μας, πότε από εδώ και πότε από εκεί, αναζητεί η Αλεξ/πολη το δρόμο της και δεν τον βρίσκει, ή βρίσκει πολλούς και δεν ξέρει ποιον να διαλέξει.
Γιατί η εποχή μας δεν μπορεί να κάνει άλλα από αυτά που κάνουμε εμείς.
Αν είμαστε μπερδεμένοι και συγχυσμένοι εμείς, τέτοια θα είναι και η εποχή μας.
Συνεπώς τα “ωραία” της παλιάς Αλεξ/πολίτικης εποχής δεν επιστρέφουν και μας μένουν μόνοι οι μνήμες.
Χάθηκαν, λοιπόν, οι γειτονιές με τις αυλές και τις ανοιχτές πόρτες κάθε γειτονικού σπιτιού, χάθηκαν οι χωμάτινες αλάνες που παίζαμε ποδόσφαιρο που συχνά εξελισσόταν και σε πετροπόλεμο, χάθηκε και το μεταξύ μας συναίσθημα.
Τώρα που πια η πολιτισμένη άσφαλτος και το μπετόν αρμέ εξαφάνισαν και τις πέτρες, χάθηκε πίσω από τις τσιμεντένιες πολυκατοικίες “φωλιές” που λέμε “σπίτια” η καθημερινή ανθρώπινη επαφή, η αυτονόητη “καλημέρα” στο γείτονα.
Ζήτημα αν σήμερα ξέρουμε ποιος μένει απέναντι ή πάνω στους άλλους ορόφους από μας.
Η έγνοια για μια ατυχία του διπλανού, συχνά ακόμη και του κάπως πιο μακρινού συγγενή.
Χάθηκε το καθημερινό μάζεμα της οικογένειας γύρω από το τραπέζι, ακόμη και το κυριακάτικο σε ειδικές όλο και πιο σπάνιες συγγενικές συγκεντρώσεις, με αφορμή κάποια γιορτή ή κάποια κηδεία.
Πάει και ο μεσημεριανός υπνάκος για τους περισσότερους.
Τώρα τρέχουμε από τη μια υποχρέωση στην άλλη, πασχίζουμε να βρούμε άκρη με τα έξοδα που αυξάνουν και από τις πολλαπλασιαζόμενες απαιτήσεις.
Καλά στημένη η κατανάλωση η Ευρωπαϊκή, η Παγκόσμια αλλά και από το ολοένα μειούμενο εισόδημα.
Πάψαμε προ πολλού να είμαστε ανατολίτες και γινήκαμε και εμείς Ευρωπαίοι, όπως είπε ο παλιός Αλεξ/πολίτης.
Λύνεται τέτοιο “sudokou” αφού θα τρέχουμε από εδώ και πέρα να συγκληθούμε, πάντα στο δύσκολο και χειρότερο.
