Κάποτε, παλιά, κατά τις συντηρητικές θεωρίες περί ζωής, η κοινωνία έλεγε ή μάλλον δογμάτιζε για να χρησιμοποιήσω μια πιο διανοουμενίστικη και πιασάρικη λέξη, σκοπός του άντρα ήταν να δημιουργεί οικογένεια.
Έτσι μ’ έλεγε η συγχωρημένη μάνα μου, αλλά και όλο το συγγενικό περιβάλλον.
Δηλαδή κατά την περπατημένη, γυναίκα – σύζυγο που να με αποκαλεί γουρούνι όποτε λέκιαζα το πουκάμισό μου και παιδιά που με τις φωνές τους δεν θα μ’ αφήνουν να κοιμηθώ τα μεσημέρια και άλλες τέτοιες οικογενειακές χαρές.
Σήμερα, με τις σύγχρονες θεωρίες, που αν και δεν έχουν διατυπωθεί ακόμη, αποδεικνύονται στην πράξη, σκοπός λοιπόν του άντρα είναι να ζει για να πληρώνει.
Εγώ αυτό κάνω. Ζω για να πληρώνω. Κάθε λεπτό της ημέρας, κάθε ημέρα της εβδομάδος, κάθε εβδομάδα του μήνα, είμαι με το χέρι στην τσέπη.
Η ταχύτητα με την οποία φτάνουν στο σπίτι μου οι λογαριασμοί είναι πλέον πυραυλοκίνητη.
Αντιστρόφως ανάλογη της ταχύτητας με την οποία έρχεται το χρήμα – η σύνταξη εν προκειμένου – στο τρύπιο ταμείο μου.
Τώρα, αν κανείς δύσπιστος αναγνώστης της στήλης μου, πιστεύει ότι γράφοντας αυτές τις αρλούμπες και τα μπαρμπούτσαλα στην Ε.Θ. τα οικονομάω επιπροσθέτως, πλανάται πλάνην οικτρά.
Ας ελέγξει και το προσωπικό μισθολόγιο της εφημερίδος.
Εδώ και πέντε συναπτά χρόνια που γράφω, δεν πήρα ακόμα ούτε μια “μπάλα άχυρο”.
Γράφω, έτσι, για την πλάκα μου, γιατί είμαι ψώνιο με την εφημεριδογραφία.
Κλείνει η παρένθεση.
Πληρώνω, λοιπόν, και απορώ.
Πως είναι δυνατόν να δίνω ένα κάρο ευρώ το δίμηνο για τη ΔΕΗ, όταν στο σπίτι μου σβήνω ακόμα και το φωτάκι νυκτός τα βράδια, που πάω για να κοιμηθώ.
– Είναι το θερμοσίφωνο.
Με αγριοκοιτάζει η γυναίκα μου, η οποία θεωρεί ότι ένα λίτρο ζεστό νερό κοστίζει ίσα με ένα βαρέλι πετρέλαιο.
– Τι θες να μου πεις (της απαντάω εγώ) ότι πρέπει να κόψω το μπάνιο;
– Να πλένεσαι με κρύο νερό, όπως ο θείος σου Αλέκος, που χειμώνα καλοκαίρι έβγαινε πρωί στη βρύση της αυλής εκεί στο σπίτι του στην Εξώπολη, και λουζότανε.
– Για στάσου ρε γυναίκα. Ο θείος δεν είναι που πέθανε στο ντουζ από συγκοπή;
– Άσχετο, ανταπανά η γυναίκα μου.
– Άσχετο ξεάσχετο, εγώ το κρύο νερό δεν το μπορώ, ακόμη και αν έξω κάνει καύσωνα.
– Πλήρωνε, λοιπόν, κύριε Βαρδινογιάννη, επιτέθηκε το έτερο ήμισύ μου.
Πληρώνω και απορώ. Δεν καταλαβαίνω, για παράδειγμα, πως ενώ έχω ενεργοποιήσει όλα τα οικονομικά πακέτα που προσφέρουν οι τηλεφωνικές εταιρείες, χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου κάθε φορά που ανοίγω τον λογαριασμό του ΟΤΕ και του κάθε ΟΤΕ.
– Ρε γυναίκα, μήπως να μην παίρνεις τόσο συχνά εκείνες τις τρεις ξαδέλφες σου;
– Αυτές μου έχουν μείνει μόνο και μου λες να τις γυρίσω την πλάτη;
– Δεν λέω αυτό, αλλά το τηλέφωνο σήμερα είναι ψηφιακό και δεν υπάρχει λόγος να τις τηλεφωνείς κάθε μέρα για να συζητάτε πόσο χαριτωμένη και συμπαθητική είναι η παρουσιάστρια ειδήσεων στη ΘΡΑΚΗ – ΝΕΤ, τι ωραίος και εποικοδομητικός ήταν τις προάλλες ο διάλογος στην εκπομπή ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΤΙΑ και τις εξελίξεις που ‘χε το διαζύγιο της Κικίτσας στα Μνηματάκια, όταν ο άντρας της πιάστηκε στο κρεβάτι με την ρωσοπόντια.
Προσπάθησα πολύ να δώσω στη γυναίκα μου λύση.
Αρνείται όμως. Δεν θέλει να χρησιμοποιεί τη διαδικτυακή υπηρεσία που την πρότεινε ο γιος της το Skype όπως της το ‘γραψε στο χαρτί, όπου μπορείς να επικοινωνείς με όποιον θέλεις, δωρεάν, βλέποντάς τον την ίδια στιγμή στην οθόνη.
Τέτοιο ηλεκτρονικό επικοινωνιακό μέσο είχε το παιδί που πρόθυμα το πρότεινε στην μάνα του.
Στην αρχή της άρεσε, είχε μάθει να το χειρίζεται καλύτερα κι απ’ τον γιο μας.
Μετά, όταν της ξεκαθάρισα ότι δεν είναι δυνατόν πριν από κάθε κλήση να φωνάζει στο σπίτι τη Λίτσα την αισθητικό για καθαρισμό προσώπου, μανικιούρ και φιλάρισμα του μαλλιού, θύμωσε και δεν το ξαναπλησίασε.
– Θέλεις να με βλέπουν οι ξαδέλφες μου άβαφη, γερασμένη και να με λυπούνται;
– Δεν το θέλω βρε γυναίκα, δεν μπορούμε όμως να σκάμε κάθε μέρα από ένα πενηντάρικο στη Λίτσα για να βγαίνεις εσύ κούκλα.
– Να με βλέπουν και να με σχολιάζουν κουτσομπόλικα κάθε λίγο και λιγάκι; Αυτό θέλεις.
– Όχι μωρέ, θέλω να μην πετάμε τα λεφτά μας από το παράθυρο, ειδικά σήμερα που δεν περισσεύουν.
Κάποτε τα πετούσα. Δεν με ένοιαζε τίποτε. Όσο όμως περνάει ο χρόνος και όσο παρακολουθείς τα δελτία ειδήσεων, που όταν δεν ασχολούνται με την εξαφάνιση των πάντων, τους καυγάδες του Τραμπάκουλα με τον Τσίπρα, και να ντάνσινγκ με τα ξέκωλα, αρχίσεις να σκιάζεσαι, να ανησυχείς.
Είναι και η απίστευτη ακρίβεια της ζωής στην Αλεξ/πολη.
Νομίζω ότι πρόκειται για απίθανη περίπτωση.
Να πληρώνουμε τόσο ακριβά για να ζούμε σε μια τόσο μικρή πόλη, συγκριτικά με Αθήνα, Θεσ/νικη, Πάτρα κ.λπ.
Να αρνηθώ να πληρώσω τη ΔΕΗ με τα υπερφουσκωμένα τιμολόγια;
Και πως θα κάνω πρωινό καφέ με το μπρίκι στο μάτι της κουζίνας;
Θα ανάβω βαμβακάκι με οινόπνευμα στο νεροχύτη.
Να ανάβω σπαρματσέτα για φωτισμό, αντί για τα φώτα τα ηλεκτρικά, στην κουζίνα, λουτρό και δωμάτιο ύπνου;
Να κόψω την τηλεφωνική σύνδεση;
Το σπίτι είναι μονοκατοικία με κεραμίδια και δεν έχω πρόσβαση σε ταράτσα ώστε να επικοινωνώ με σήματα καπνού.
Αν δούλευα σαν σκυλί στα νιάτα μου, είναι για να είχα μια σχετικά προσιτή σύνταξη για ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Και αυτή τώρα με τις περικοπές κατάντησε φιλοδώρημα.
Να αρχίσω, άραγε, μαθήματα ακορντεόν για να στήνω πιατάκι ευσπλαχνίας στο κατώφλι της εκκλησίας Αγίων Αναργύρων;
– Να κόψεις αυτά τα μακαρόνια που είναι γεμάτα τεχνητά χρώματα, λέει η γυναίκα μου.
– Πάστα λε μακαρόν τα λένε, γυναίκα, και σιγά τα πολλά που τρώω.
– Όπως και αν τα λένε, αυτά είναι πολυτέλειες, απαντά εκείνη.
– Και εσύ να κόψεις το γιαούρτι με γεύση φράουλας, από εδώ και μπρος θα σου παίρνω μόνο σκέτο.
– Τα γιαούρτια μου είναι φτηνά, τα μακαρόνια σου είναι ακριβά.
– Δεν τα κόβω, ξεκινάω αγώνα υπέρ των μακαρόν ντε Ιταλί και κατά της μιζέριας στην οποία μας σπρώχνουν όλοι. Δεν τα σταματώ ούτε αυτά, ούτε και το γλυκό ταούκ – κιοκσί που μου αρέσει.
Καλώ λοιπόν, έτσι σαν επίλογο, όλους τους αγαπητούς αναγνώστες μου στο κεντρικό ζαχαροπλαστείο της πόλης, σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας με θέμα “η τέχνη της τουρκικής ζαχαροπλαστικής αντίδοτο στην πίκρα της οικονομικής κρίσης”.
Προτεινόμενα συνθήματα. Κου κου Ε(κλέρ) το γλυκό σου λαέ, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο μαντολάτο, Τροϊκανοί, Ναζί, ζήτω το ΤΑΟΥΚ – ΚΙΟΚΣΙ.
Λαός γλυκαμένος, ποτέ νικημένος. Πάμε για επανάσταση;
