Την ώρα που οι πολιτικοί διακηρύττουν την ανάγκη Εθνικής Ενότητος, οι πράξεις τους δείχνουν, ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εξακολουθούν να νέμονται την εξουσία
Όποιος άκουσε στην τηλεόραση του Mega την περιεκτική ανάλυση του κ. Στέλιου Ράμφου για την Χρυσή Αυγή, ο οποίος έδωσε μίαν ανάγλυφη εικόνα των παθογενειών της ελληνικής κοινωνίας, ασφαλώς αναρωτήθηκε πώς γίνεται και δεν αντιλαμβάνονται αυτές τις απλές αλήθειες, εκείνοι που μας κυβερνούν.
Ο διαπρεπής συγγραφέας ομίλησε για «κενό» το οποίο δεν έχει να κάνει μόνο με την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να κατανοήσει τις γενεσιουργές αιτίες του φαινομένου, αλλά επί της ουσίας, για «κενό» στα θεμέλια του μεταπολιτευτικού μας πολιτεύματος.
Ομίλησε για τις «κοκκορομαχίες» των πολιτικών της κεντρικής πολιτικής σκηνής, τις οποίες οι τηλεθεατές είχαν το αμφίβολο προνόμιο να απολαύσουν λίγα λεπτά αργότερα, στον ίδιο, άλλα και σε όλους τους άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς.
Και εκεί ακριβώς ευρίσκεται η απάντησις.
Δεν αντιλαμβάνονται τις άπλες αλήθειες διότι δεν θέλουν να τις κατανοήσουν. Έτσι προσποιούνται ότι αυτές δεν υπάρχουν.
Και ακολουθούν ακόμη την αποτυχημένη συνταγή του παρελθόντος, η οποία στο μυαλό τους έχει καταγραφή ως «δοκιμασμένη»: Την πόλωση.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως βαθαίνουν τα χάσματα τα όποια υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία.
Εντείνεται δε η συνακόλουθη δυσπιστία προς τους θεσμούς την οποία επιδεικνύουν όλο και περισσότεροι πολίτες.
Διότι την στιγμή κατά την οποία οι πολιτικοί διακηρύττουν την ανάγκη εθνικής ενότητος, οι πράξεις τους δείχνουν ότι το μόνο πού τους ενδιαφέρει είναι να εξακολουθούν να νέμονται την εξουσία.
Πράγματι κάποια κόμματα μπορεί να την διαχειρίζονται καλύτερα από άλλα. Όμως σε τέτοιες στιγμές, αυτό πού χρειάζεται η χώρα είναι κυβέρνησις εθνικής σωτηρίας η οποία θα υπερβεί τις διαφορές και θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Τον όρο αυτό, ο οποίος ανεφέρθη όταν προ έτους συνεκροτήθη μια κυβερνητική συμμαχία, ήδη τον έχουμε λησμονήσει. Και τούτο διότι πρώτοι οι κυβερνητικοί εταίροι έπαυσαν να τον χρησιμοποιούν…
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ποια πολιτική παράταξις πυροδοτεί περισσότερο την διχαστική τακτική.
Το γεγονός είναι ότι με αυτήν ευθυγραμμίζεται ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, ενώ η κοινωνία αποστασιοποιείται.
Ενδεικτικό είναι ότι οι προσπάθειες τής αντιπολιτεύσεως να κινητοποίηση στους δρόμους ομάδες πληθυσμού η επαγγελματικές τάξεις πέφτουν στο κενό.
Αυτή την αντίδραση, με ευκολία η κυβέρνησις σπεύδει να την θεωρήσει ένδειξη ωριμότητος των πολιτών και απόρριψη των ακραίων θέσεων τής αριστεράς.
Στην πραγματικότητα είναι ένδειξις συνολικής απογοητεύσεως. Που δεν γνωρίζουμε με ποιόν ακριβώς τρόπο θα μεταφερθεί στις κάλπες όταν διενεργηθούν οι επόμενες εκλογές.
Διότι όπως επεσήμανε ο κ. Ράμφος, μεταπολιτευτικώς διαμορφώσαμε μια κοινωνία ευκολίας και ευτέλειας.
Στην οποία οι πολίτες έμαθαν να τα περιμένουν όλα έτοιμα. Με αντάλλαγμα τον ασφυκτικό έλεγχο του Κράτους σε κάθε έκφανση τής ζωής τους και κυρίως στον επαγγελματικό και τον οικονομικό τομέα.
Αδειοδοτήσεις, κλειστά επαγγέλματα, ρυθμιστικές και κανονιστικές διατάξεις και απόλυτος έλεγχος του κράτους προκειμένου να κάνει κανείς την ελάχιστη κίνηση. Έτσι ακόμη και η επιχειρηματικότης έγινε κρατικοδίαιτη.
Το κράτος, όχι απλώς αποφασίζει τους χειρισμούς τής καταστάσεως, αλλά υποθέτει ποια είναι η πραγματικότης.
Και συνήθως αυτό πού υποθέτει το κράτος (δηλαδή κάποιος υπηρεσιακός παράγων) απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα.
Ο δε Έλλην του οποίου «ο τράχηλος δεν υπομένει ζυγόν», τα αποδέχεται όλα. Διότι ευρίσκει εκεί την ευκολία τής ανευθυνότητος. Χάριν τής οποίας υποκύπτει στον ευτελισμό.
Πώς λοιπόν να περιμένουμε να επιδείξει υπευθυνότητα όποτε ασχολείται με την πολιτική και όταν πλησιάζη την κάλπη;
Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι για τα προβλήματα αιτιάται τους πολιτικούς και δεν θεωρεί ότι ο ίδιος που τους εξέλεξε έχει κάποιο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση.
Προτιμά να δέχεται παράλογες θεωρίες συνωμοσίας που αναζητούν τα εξιλαστήρια θύματα στους «ξένους», τις συμμαχικές χώρες, τις εχθρικές χώρες, ενδεχομένως και στους εξωγήινους.
Δεκαετίες κρατισμού κατέστησαν τους Έλληνες πρόθυμους να αποδεχθούν τον οιονδήποτε υπόσχεται να συνέχιση να ρυθμίζει την ζωή τους, αρκεί να τους εξασφαλίζει την μακαριότητα της ανευθυνότητος στην οποία έχουν εθισθεί.
Κατά τούτο ο κρατισμός γεννά τον ολοκληρωτισμό.
ΕυΘ. Π. Πέτρου
