Τρεις μεταρρυθμίσεις μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα από το τέλμα – Α. Καθιέρωση ενιαίου φορολογικού συντελεστή – Β. Κατάργηση όλων των φόρων στην ακίνητη περιουσία – Γ. Κατάργηση όλων των ασφαλιστικών εισφορών – Αν εφαρμοστούν, όλοι θα τρίβουν τα μάτια τους για την πρόοδο της Ελλάδος
Η Ελλάδα επί δεκαετίες ταλαιπωρείται από μία σειρά προβλημάτων που λίγο ως πολύ, διαπιστώνονται από όλους τους πολίτες, ασχέτως κομματικών ή ιδεολογικών προτιμήσεων, άλλα και από ξένους παρατηρητές, διεθνείς οργανισμούς ή συναλλασσόμενους με ελληνικές, δημόσιες ή ιδιωτικές, επιχειρήσει.
Δημόσια διοίκηση αναποτελεσματική, που μαστίζεται από αφόρητη γραφειοκρατία και εκτεταμένη διαφθορά, ασύδοτο συνδικαλιστικό κίνημα, τροχοπέδη σε κάθε μεταρρύθμιση, υπερ-φορολόγηση και, ταυτόχρονα, υψηλή φοροδιαφυγή, επιλεκτική εφαρμογή των νόμων και βραδύτητα στην απονομή δικαιοσύνης, προβληματική λειτουργία των συστημάτων παιδείας, υγείας και κοινωνικής ασφάλισης.
Και, βεβαίως, ένα πολιτικό σύστημα με πελατειακή, ιδιοτελή και διχαστική συμπεριφορά.
Τα προβλήματα αυτά, επιδεινούμενα σταθερά επί μεγάλο χρονικό διάστημα, οδήγησαν την χώρα ουσιαστικά σε κατάσταση χρεωκοπίας, η οποία ναι μεν ευτυχώς απεφεύχθη την τελευταία στιγμή, αλλά τις εξαιρετικά επώδυνες συνέπειες τής οικονομικής καταβαράθρωσης υφίστανται όλοι οι Έλληνες, πρωτίστως οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι.
Από τριετίας περίπου γίνεται μία προσπάθεια διόρθωσης πολλών από τα κακώς κείμενα.
Η προσπάθεια αυτή έχει αποφέρει θετικά αποτελέσματα -ιδίως, κατά τους τελευταίους 15 μήνες- σε αρκετούς τομείς ενώ σε άλλους η χώρα καρκινοβατεί.
Ηη βραδυπορία οφείλεται στο γεγονός ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων τής χώρας (ολόκληρη ή εκ δεξιών και εξ αριστερών αντιπολίτευση άλλα και υπολογίσιμο τμήμα της δικομματικής συγκυβέρνησης) δεν αντιλαμβάνεται ότι στην ρίζα όλων των προβλημάτων βρίσκεται το μέγεθος και ο αναποτελεσματικός τρόπος λειτουργίας του κράτους.
Η αδυναμία αυτή, με την σειρά της, οφείλεται είτε σε προσκόλληση σε κρατικιστικά ιδεολογήματα, είτε, κυρίως, σε πολιτική ιδιοτέλεια που επωφελείται από τις υπάρχουσες, εκτεταμένες πελατειακές δομές.
Η πορεία, όμως, προς την έξοδο από την κρίση και προς μία διατηρήσιμη ανάπτυξη δεν μπορεί να εξελίσσεται με τόσον βραδείς (εν όψει του μεγέθους των προβλημάτων) ρυθμούς, με μέτρα όψιμα και ανεπαρκή.
Η καθυστέρηση συσσωρεύει πρόσθετη απογοήτευση και αντιδράσεις και μπορεί να οδηγήσει σέ ποικίλες ανατροπές. Αυτή, άλλωστε, είναι η ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλές σκέψεις και προτάσεις διατυπώνονται για αλλαγή πορείας, κατάργηση μέτρων και λήψη νέων, επιτάχυνση μεταρρυθμίσεων είτε προς τις ίδιες είτε προς αντίθετες κατευθύνσεις κ.ο.κ.
Νομίζω, όμως, ότι για να επέλθει πράγματι η επιδιωκόμενη εθνική ανασύνταξη είναι σκόπιμο να επικεντρωθούν οι προσπάθειες σε τρεις θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις, πού έχουν προταθεί στο πρόσφατο παρελθόν από τον Στέφανο Μάνο και άλλες προσωπικότητες, έχουν παρουσιασθεί κατ’ επανάληψη στην «Εστία» και, προσφάτως, επαναφέρθηκαν κατά τρόπο ευσύνοπτο από τον Παναγή Βουρλούμη (Καθημερινή, 25.08.13).
Αυτές είναι:
– Πρώτον: Καθιέρωση ενιαίου φορολογικού συντελεστή (flat lax-raie), μεταξύ 15% και 20%, για κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο, με θέσπιση ενός αφορολόγητου ορίου για κάθε ενήλικο άτομο και κάθε προστατευόμενο τέκνο και κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών.
– Δεύτερον: Κατάργηση όλων των φόρων, εισφορών τελών κ.λπ. που βαρύνουν την ακίνητη περιουσία, με ταυτόχρονη κατάργηση όλων των επιχορηγήσεων από το κεντρικό κράτος στους φορείς τοπικής αυτοδιοικήσεως και παροχή σε αυτούς του δικαιώματος να επιβάλουν φορολογία σε όλα τα ακίνητα που υπάγονται στην περιφέρεια τους, σε ύψος τέτοιο πού να καλύπτει τις (αντιστοίχως αναπροσαρμοζόμενες) δαπάνες τους.
– Τρίτον: Κατάργηση όλων των ασφαλιστικών εισφορών εργοδοτών και εργαζομένων, και εξασφάλιση, από τον κρατικό προϋπολογισμό, μίας ελάχιστης σύνταξης (π.χ. 700 ευρώ μηνιαίως) για κάθε άτομο άνω κάποιου ορίου ηλικίας, με μεταβατικές διατάξεις, καταργουμένων όλων των ασφαλιστικών ταμείων.
Όσοι επιθυμούν μεγαλύτερη σύνταξη θα μπορούν οικειοθελώς να συμμετάσχουν σε προγράμματα ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.
Οι τρεις αυτές προτάσεις θα πρέπει να συνδυασθούν με μία ευρεία συνταγματική αναθεώρηση που θα αποβλέπει σε μεγαλύτερη πολιτική σταθερότητα και αναβάθμιση της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού (σταθερή κυβερνητική κοινοβουλευτική θητεία, ασυμβίβαστο μεταξύ υπουργικών και βουλευτικών καθηκόντων, καθιέρωση δύο πλήρων θητειών κατ’ ανώτατο όριο για κάθε αιρετό πολιτικό αξίωμα, ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου πού, μεταξύ άλλων, θα ελέγχει την νόμιμη λειτουργία των κομμάτων, υπαγωγή των υπουργών και των βουλευτών στο νομικό καθεστώς πού ισχύει για όλους τους πολίτες, κ.ά.) καθώς και ψήφιση εκλογικού νόμου που θα καταργεί τον σταυρό προτίμησης.
Ασφαλώς, πολλές βελτιώσεις και πολλές μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς κρατικής δραστηριότητας.
Όμως μόνον με μεταρρυθμίσεις μεγάλης εμβέλειας, όπως οι «τρεις συν μία» (ή συνταγματική), που αναφέρθηκαν παραπάνω, είναι δυνατή μία έξοδος τής οικονομίας και της κοινωνίας από το παρόν τέλμα σε εύλογο χρονικό διάστημα.
Τα οφέλη από την αναπτυξιακή επίδραση τους, από την περιστολή της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, την υιοθέτηση πιο υπεύθυνης συμπεριφοράς εκ μέρους πολιτικής ηγεσίας και πολιτών, θα είναι κολοσσιαία.
Οι δύσπιστοι, εντός και έκτος Ελλάδας, σύντομα θα τρίβουν τα μάτια τους.
Γι αυτό. όλοι όσοι σήμερα πιστεύουν στην ορθότητα τους πρέπει να επικεντρώσουν τις δυνάμεις τους στον στόχο τής όσο το δυνατόν σωστότερης και ταχύτερης υλοποίησης τους.
Κώστας Χρηστίδης
