Ούτε λόγος για μονιμότητα των Δημοσίων Υπαλλήλων στην Γερμανία, αφού κάθε χρόνο αξιολογούνται – Οι συνθήκες εργασίας καθορίζονται με νόμο και όχι με συλλογικές διαπραγματεύσεις
Πολλές φορές συζητώντας μεταξύ μας λένε, τη φράση “δεν θα γίνουμε ποτέ κράτος κύριοι. Το Ελληνικό Δημόσιο ποτέ δεν θα λειτουργήσει.
Όσο υπάρχει μονιμότητα κανένας αιρετός δεν μπορεί να βάλει κανέναν μόνιμο υπάλληλο να εργαστεί αν δεν το θέλει, αφού οι αιρετοί έρχονται και παρέρχονται ενώ ο δημόσιος υπάλληλος μένει”.
Ακόμα και σήμερα που καθημερινά ακούμε για διαθεσιμότητες, απολύσεις και μετατάξεις, οι πιο πολλοί απλοί πολίτες “γελάνε” γιατί μέσα τους πιστεύουν ότι από το δημόσιο ποτέ δεν θα απολυθεί κανείς.
Και θα σας εξηγήσω γιατί γράφω τα παραπάνω και γιατί κι εγώ πιστεύω ότι δύσκολα θα “γίνουμε λειτουργικό κράτος”, αν πρώτα δεν αλλάξουν κάποια πράγματα τόσο σε νόμους όσο και σε νοοτροπίες ημών των Ελλήνων.
Συζητώντας με Ελληνίδα ετών 29, μετανάστρια που εργάζεται και παράλληλα σπουδάζει στη Γερμανία, (αφού πρώτα τελείωσε εδώ το πανεπιστήμιο) και μεταφέροντας της τα νέα του απεργιακού μετώπου αυτές τις ημέρες, έμεινα έκπληκτη όταν άκουσα να μου λέει για το μάθημα που έκανε την προηγούμενη ημέρα στη σχολή της, και αφορούσε τις απεργίες.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που τους είπε ο καθηγητής ήταν, ότι μόνο στη Γαλλία και την Ελλάδα, απ΄ όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη, υπάρχει νομοθεσία που επιτρέπει τις απεργίες στο δημόσιο.
Στην αρχή δεν την πίστεψα και της ζήτησα να μου πει αναλυτικά τι έλεγε το μάθημα.
Πιο συγκεκριμένα:
Μετά την ενοποίηση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία, ο αριθμός των μισθωτών του δημόσιου τομέα μειώθηκε καταλυτικά από τα 6.7 εκατομμύρια το 1991 στα 4.6 εκατομμύρια το 2006, εκ των οποίων μόνο 1.7 εκατομμύριο είναι δημόσιοι υπάλληλοι με τη στενή έννοια.
Για μονιμότητα φυσικά ούτε λόγος, αφού όλοι υπόκεινται κάθε χρόνο σε αξιολόγηση, ακόμα και οι εκπαιδευτικοί από τους μαθητές τους.
Αυτή η εξέλιξη εξηγείται από την ιδιωτικοποίηση πολλών δημοτικών υπηρεσιών, την μαζική κατάργηση θέσεων εργασίας στην ανατολική Γερμανία.
Πολλά επιδόματα μειώθηκαν ή καταργήθηκαν εντελώς.
Οι συνθήκες εργασίας των Γερμανών δημοσίων υπαλλήλων καθορίζονται από το νόμο, και όχι από συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Έτσι δεν δικαιούνται να απεργήσουν, ούτε να κάνουν στάσεις εργασίας.
Μπορούν να κάνουν πορείες διαμαρτυρίας μετά το τέλος του ωραρίου εργασίας τους, ή τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες.
Και αυτό γιατί, βάση του σκεπτικού του νόμου που ορίζει τις υποχρεώσεις και τις αρμοδιότητές τους, όντας “υπηρέτες του λαού της Γερμανίας” έχουν ορκιστεί πίστη στο Γερμανικό Κράτος και τήρηση των νόμων και των αποφάσεων της Κυβέρνησης και έτσι δεν δικαιούνται να αμφισβητήσουν (νόμους και αποφάσεις) κάνοντας απεργίες και προβάλλοντας διεκδικήσεις.
Και φυσικά το παραπάνω σκεπτικό ο κάθε πολίτης της Γερμανίας που αποφασίζει να ενταχθεί στο δημόσιο τομέα το γνωρίζει και το αποδέχεται άνευ όρων.
Δεν σκέφτεται δηλαδή, όπως σκέφτεται ο κάθε Έλληνας, ας τρυπώσουμε στο δημόσιο έστω και για τρεις μήνες, με μια σύμβαση και μετά θα βγούμε στους δρόμους και θα κάνουμε απεργίες και διαμαρτυρίες και καταλήψεις για να μας νομιμοποιήσουν.
