Είναι καιρός οι εκπαιδευτικοί (αν νοιώθουν γονείς) να “μάσουν” τα μυαλά τους και να “μάσουν” τα παιδιά τους – Θα είναι θλιβερό ένας εμφύλιος ν’ αρχίσει από τα Σχολεία
Το ‘πα και το ξαναλέω, κατά το γνωστό άσμα: δεν με φοβίζει η οικονομική κρίση ούτε η ηθική σήψη. Στο κάτω – κάτω μέσα απ’ την κοπριά βγαίνουν σπάνιας ομορφιάς τριαντάφυλλα!
Αυτό που με φοβίζει – και το έχω γράψει από καιρό- είναι ένας νέος αλληλοσπαραγμός. Που αυτή τη φορά θα είναι φρικτότερος από τον παλιό.
Διότι ενώ εμείς ακονίζουμε μαχαίρια, αντί να δίνουμε τα χέρια, οι Τούρκοι και οι Αλβανοί τροχίζουν τα δόντια για να αρπάξουν οι πρώτοι τη Θράκη και κάποια νησιά, και οι δεύτεροι την Τσαμουριά, όπως ονομάζουν την Θεσπρωτία.
Φοβάμαι – αν δεν είμαστε ενωμένοι – ότι στην Αλβανία σπείραμε αλάτι.
Ό,τι έκτισαν ο Αναστάσιος ο Τρανός, η Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία με πρωτοβουλία του Γιώργου Μπαμπινιώτη, ό,τι έστησαν άλλοι οργανισμοί και Ιδρύματα θα γίνουν αλβανική λεία, όπως έγινε στο παρελθόν κάθε ελληνική περιουσία.
Φοβάμαι πως αν αλληλοφαγωθούμε η Φλώρινα, η Έδεσσα, η Καστοριά, όπου δρουν ασυστόλως κάθε λογής τρωκτικά, θα γίνουν «μακεδόνικα» κατά την σκοπιανή εκδοχή.
Και τότε θα ξυπνήσουν και οι Βούλγαροι και θα θέλουν ξανά «παράθυρο προς τη θάλασσα», τώρα μάλιστα δύο: τη Θεσσαλονίκη (Σολούν!) και την Καβάλα.
Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα κινείται στη γραμμή της Αιγύπτου. Μεθαύριο θα κινείται στη γραμμή της Λιβύης.
Το κακό θ’ αρχίσει από τις σχολές και τα σχολεία.
Ήδη έχει αποκαλυφθεί πώς κάποια πνευματικά ιδρύματα, μεσούντος του καλοκαιριού, είχαν μεταβληθεί σε οπλοστάσια.
Τα σχολεία, πριν καν ανοίξουν, τελούν υπό κατάληψη. Τον αγιασμό – αν δεν υπάρξει σύνεση – θα υποκαταστήσε ο πυροβολισμός. Κάποιοι χρειάζονται νεκρούς για να τους κάνουν σύμβολα μιας νέας συμφοράς.
Είναι καιρός οι εκπαιδευτικοί – αν νιώθουν παιδαγωγοί -, είναι καιρός οι γονείς – αν νιώθουν γονείς – να «μάσουν» τά μυαλά τους και να «μάσουν» τα παιδιά
τους.
Τα παιδιά δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται ως αμνοί στα σφαγεία των κομματικών αντιπαραθέσεων.
Θα μπορούσαμε να ανοίξουμε μια ατελεύτητη συζήτηση για το πότε και που άρχισε ο επάρατος σπαραγμός της δεκαετίας του ’40. Μπορώ να δώσω πολλές ημερομηνίες και ν’ αναφέρω πολλά περιστατικά.
Σήμερα για λόγους ειδικούς θα μνημονεύσω το Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο.
Μπορεί να ήταν φωλιές αντιστάσεως, ήσαν όμως και «κονσέρβες μίσου» .
Οι αντίθετες ιδεολογικά παρατάξεις αλληλομισούνταν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ξεχνιέται ακόμη και η παρουσία των Γερμανών.
Το έναυσμα έδωσε η δολοφονία του Κίτσιου Μαλτέζου μπρος στον ανδριάντα του Μπάιρον.
Από την ήμερα εκείνη τα φονικά δεν είχαν τελειωμό. Τα Δεκεμβριανά ήταν ένα θλιβερό παρεπόμενο.
Σήμερα οι συνθήκες είναι πιο ώριμες για ένα νέο κύκλο αίματος. Οι νέες γενιές μόνο στο σινεμά έχουν δει σκηνές μάχης. Δεν έχουν δοκιμάσει στο πετσί τους τη φρίκη του πολέμου.
Κάποιοι επιδέξιοι ινστρούχτορες – όχι εξάπαντος ημεδαποί – εκμεταλλεύονται το επαναστατικό ένστικτο που υπάρχει σε κάθε νέο. Σε κάθε παιδί. Πάντα το ωκεάνειο ρεύμα ενός επαναστατικού κινήματος θέλγει τη νεανική ψυχή.
Οφείλω, όμως να πω από προσωπική εμπειρία, ότι ο πόλεμος – και μάλιστα ο εσωτερικός – δεν έχει τίποτε το γοητευτικό.
Τα λάθη πού έγιναν στην πατρίδα μας και κατά την μεταπολίτευση ήσαν φρικτά.
Δεν έπαψα ούτε στιγμή να τα στηλιτεύω, όταν άλλοι επιτήδειοι ανέβαιναν ψηλά και έτρωγαν καλά. Κι εγώ έμενα στο περιθώριο, απόβλητος, διότι με τα λόγια και τα γραπτά μου τους χαλούσα την όρεξη, τους χαλούσα τη χώνεψη.
Τώρα πολλοί από αυτούς παριστάνουν τους μπροστάρηδες για νέους αγώνες.
Αλλ’ οι σφαίρες ή κάθε άλλα εκρηκτικά μέσα δεν θα σκοτώσουν αυτούς. Θα σκοτώσουν κάποια άπλερα και άμυαλα παιδιά που θα βρίσκονται μπροστά.
Και τότε οι τοίχοι θα γεμίζουν με κόκκινη μπογιά: «Μανόλη ζεις, εσύ μας οδηγείς»! Πού, όμως; Στο χαμό!
Δεν θα πω ότι ο λαός, οι γονείς των εξεγερμένων παιδιών και η συνδικαλιστική ηγεσία των εκπαιδευτικών είναι άμοιροι ευθυνών. Αυτοί ύψωσαν ως τον ουρανό τα πολιτικά μηδενικά.
Αυτά τα μηδενικά έχουν
την κύρια ευθύνη για την «κατρακύλα» της χώρας μας.
Αν όμως εμείς αλληλοσφαγούμε, αυτοί θα μείνουν στο απυρόβλητο. Έτσι έγινε και μετά τα Δεκεμβριανά.
Οι περισσότεροι δωσίλογοι, καταδότες και συνεργάτες των Γερμανο-Ιταλών και Άλβανο-Βουλγάρων κατακτητών έμειναν ατιμώρητοι, διότι, αντί όλοι μαζί να κυνηγήσουμε αυτούς, κυνηγούσαμε ο ένας τον άλλο. Το ίδιο πάει να γίνει και τώρα.
Ως παλαιός δάσκαλος απευθύνομαι στη νέα γενιά και της συνιστώ να μην ακούει λόγια πλανερά.
Ας ακούσει τι είπε ο πνευματικός πατέρας του δυτικού τουλάχιστον πολιτισμού, ο θείος Όμηρος: «Αφρήτωρ, αθέμιστος, ανέστιος έστιν εκείνος ος πολέμου ερατ’ επιδημίου οκρυόεντος» (= Έξω από γένους κοινωνία, ανόσιος και χωρίς πατρίδα να ‘ναι αυτός πού επιθυμεί
τον φρικιαστικό εμφύλιο πόλεμο).
Ας έχουν υπόψη οι νέοι της Ελλάδος αυτό πού έγραψε ο μέγας Δημόκριτος:
«Στάσις εμφύλιος εις εκάτερα κακόν και γαρ νικέουσι και ησσομένοισι αμοίη φθορή» (= Ο εμφύλιος πόλεμος είναι το ίδιο καταστρεπτικός και στις δύο παρατάξεις. Διότι και στους νικητές και στους νικημένους προκαλεί την ίδια φθορά). Φυσικά την πιο μεγάλη φθορά υφίσταται η κοινή τους πατρίδα.
Κάνω ύστατη έκκληση προς τους γονείς να «μάσουν» τα παιδιά και οι ίδιοι τα δικά τους μυαλά.
Θα είναι θλιβερό ένας εμφύλιος πόλεμος ν’ αρχίσει από τα σχολεία…
Σαράντος Ι. Καργάκος
