Η παραβολή του χωρικού που διεκδικούσε χώρο για τα ζώα του
Στα παλιά χρόνια, κάποιος χωρικός απέκτησε ένα άλογο. Δεν είχε όμως χρήματα για να πληρώσει μαστόρους για κατασκευή στάβλου, κι απευθύνθηκε στον άρχοντα της περιοχής.
Αυτός, αρνήθηκε την συνδρομή του, και του συνέστησε να βάλει το άλογο σε κάποια γωνία μέσα στο σπίτι.
Δεν είχε άλλη επιλογή ο χωρικός, έβαλε το άλογο στο σπίτι, μετατοπίζοντας κάποια από τα λιγοστά έπιπλα.
Όταν αργότερα απέκτησε και μια κατσίκα, μπήκε κι αυτή στο δωμάτιο, περιορίζοντας και άλλο τον χώρο για την οικογένεια.
Στη συνέχεια μπήκαν και δυο-τρεις κότες, μετά κι ένα πρόβατο, σε σημείο ώστε η οικογένεια να μη έχει χώρο ούτε για τα στοιχειώδη.
Απευθύνθηκε εκ νέου στον άρχοντα, εξηγώντας του την κατάσταση, κι αυτήν τη φορά ο άρχοντας ανταποκρίθηκε. Φρόντισε και βρέθηκαν τα απαραίτητα για να κτισθεί ένα μικρό παράπηγμα για τις κότες.
Την ημέρα που οι κότες βγήκαν από το σπίτι, η οικογένεια ένιωσε μεγάλη ανακούφιση.
Επί τέλους, απέκτησε λίγο χώρο, αυτόν που άφησαν οι κότες.
Εκείνο το βράδι κοιμήθηκαν χαρούμενοι, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα μπορέσουν να κατασκευάσουν κι ένα άλλο παράπηγμα, για να φύγει και το πρόβατο από το δωμάτιο.
Η οικογένεια επομένως, ένιωθε καλύτερα τώρα, αφού υπήρξε βελτίωση της κατάστασής της.
Υπήρξε και ελπίδα πως θα βελτιωθεί και άλλο.
Δεν συνέκριναν τα πράγματα όπως ήταν στο δωμάτιό τους, πριν αρχίσουν να βάζουν τα ζώα μέσα, και τα οποία κατέλαβαν τον χώρο τους, αλλά ήσαν ευδιάθετοι επειδή ενώ δεν είχαν πού να σταθούν, απομακρύνοντας τις κότες κέρδισαν χώρο.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση της ελληνικής κρίσης.
Γνωρίζουμε, πως επαναφορά στην προ του 2008 κατάσταση θα υπάρξει μετά από δεκαετίες.
Οι μαθητευόμενοι μάγοι δεν έχουν να παρουσιάσουν αξιόπιστη λύση, και συγκεντρώνουν περί αυτούς τούς οργισμένους με το κόμμα τους, το οποίο θέλουν να τιμωρήσουν.
Σε ποια βελτίωση επομένως οδηγούμαστε;
Μας το λέγει η παραπάνω ιστοριούλα, μας το λέγει και ο Δαρβίνος.
Ο οποίος διαπίστωσε και έγραψε, πως κατά τις γεωλογικές ανακατατάξεις, προ εκατομμυρίων ετών, εκείνα τα ζώα που επέζησαν δεν ήσαν ούτε τα δυνατότερα, ούτε τα γρηγορότερα, ούτε τα ογκωδέστερα, ούτε τα ευφυέστερα, αλλ’ εκείνα που είχαν την μεγαλύτερη δυνατότητα προσαρμογής στο νέο περιβάλλον.
Θέλουμε δεν θέλουμε, λοιπόν, θα προσαρμοσθούμε.
Υπάρχουν όμως πολλές μορφές προσαρμογής.
Η μία είναι αυτή του χωρικού με τα ζώα, η οποία φαίνεται πως βρίσκει εφαρμογή στην περίπτωσή μας.
Επειδή εκείνο που ζητούμε σήμερα δεν είναι η απαλλαγή από κάποιους φόρους ή «χαράτσια» που μας επέβαλαν, αλλά θα νιώσουμε ανακούφιση, όταν αναγγελθεί -πειστικά, εννοείται- πως δεν πρόκειται να μπουν καινούργιοι φόροι.
Το αίτημα που προβάλλεται από όλους είναι «όχι άλλους φόρους». Αυτό θα μας ικανοποιήσει.
Όπως άλλωστε θεωρήθηκε εξαιρετική παραχώρηση η μείωση του ΦΠΑ στις επιχειρήσεις εστίασης από το 23% στο 13%.
Η πλειονότητα προσαρμόζεται παθητικά στις νέες συνθήκες, κι ας μη θέλουμε να το παραδεχθούμε.
Όμως, υπάρχει και άλλου είδους προσαρμογή.
Γράφει γι’ αυτήν η ψυχολόγος κα. Ευγενία Γεωργαντά, όταν πρόκειται για μια δύσκολη και συνεχή διαδικασία που βασίζεται σε μια δυναμική διεργασία και όχι σε απλή και παθητική αποδοχή των απαιτήσεων του νέου περιβάλλοντος.
«Η δυνατότητα/ικανότητα του ατόμου, λέγει, να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να δώσει λύσεις σε καταστάσεις και προβλήματα που τον ταλαιπωρούν, εξαρτάται από τις εξωτερικές συνθήκες αλλά κυρίως από την προσωπικότητα του.
Έτσι για την καλύτερη δυνατή προσαρμογή απαιτείται μια προσωπικότητα που να έχει γερά θεμέλια και την ικανότητα αντιμετώπισης κρίσιμων καταστάσεων».
Ευτυχώς, βλέπουμε -ακόμη βέβαια σε λίγες περιπτώσεις- ότι υπάρχουν Έλληνες που δεν στέκονται στη σειρά των συσσιτίων, αλλά κάνουν πράξη την κινεζική ρήση «κάντε την κρίση, ευκαιρία» και προσαρμόζουν δυναμικά τις δραστηριότητές τους στις νέες συνθήκες.
Είναι αυτοί που έχουν όρεξη για εργασία, και θεωρούν προσωρινή κατάσταση το επίδομα ανεργίας.
Δεν περιμένουν απλώς την ευκαιρία, αλλά τη δημιουργούν.
