Στο Κοινοβουλευτικό μας τόξο όμως, απολαμβάνουν και ίσης μεταχείρισης; – Η Δημοκρατία δεν είναι ιδιοκτησία ουδενός – Ούτε βέβαια και η Ελλάς
Ι. Ή Δημοκρατία ουδενός είναι ιδιοκτησία, ούτε η Ελλάς.
Την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της τελευταίας αναδεικνύει το εκλογικό σώμα. Άρα, η όποια τρίτη κατ’ αριθμητική τάξη κοινοβουλευτική έκφραση έχει κοινωνική ρίζα.
Μάλιστα ατόφια όταν αναπτύσσεται ερήμην ρουσφετολογικών διορισμών.
Η ακραία πολιτική επιλογή είναι απότοκη κακομεταχείρισης και ταπείνωσης.
Πολλούς ως υπεράριθμους ξεσήκωσαν από τα χωράφια. Αυτούς διόρισαν. Ήδη τους απειλούν με απολύσεις.
Τους εξευτελίζουν με αποδεκατισμό κάποτε υπεσχημένων παροχών (!!!). Αν αυτών ή τρωθείσα αξιοπρέπεια δεν αποκατασταθεί η αντάρα θα ενταθεί
Η τιμητική επιστροφή στην ύπαιθρο είναι λύση (!!!).
II. Ή τελειότης δεν είναι του κόσμου τούτου. Άρα η πορεία του πολιτισμού είναι διαρκώς ημιτελής. Συνακόλουθα: η τελευταία λέξη, εξελικτικά, ανήκει, πάντα, στην επόμενη γενιά.
Οι παραδοχές αυτές αναδεικνύουν, ακαταμάχητα, την σημασία της κεντρώας θεώρησης. Εκείθεν είναι ευκρινέστερη η εποπτεία όλου του τόξου.
Ο γράφων τηρεί και παράδοση. Ο πατέρας του, Κων. Στεφανάκης, το 1966, ως υπουργός Δικαιοσύνης, δια των τότε μέτρων επιείκειας αποφυλάκισε τους τελευταίους κομμουνιστές.
Μεταξύ τους: οι Τάκ. Λαζαρίδης, Χαρ. Φλωράκης.
Δέκα χρόνια έπειτα, υπό όμοια ιδιότητα, εισηγήθηκε, αρμοδίως, την μετατροπή σε ισόβια της κεφαλικής ποινής των Απριλιανών. Αυτών είχε διατελέσει (και) κρατούμενος.
Εξ ορισμοί, έναντι του «Κέντρου», τα άκρα έχουν απόσταση ίση. Απολαμβάνουν, άρα, και όμοιας μεταχείρισης.
III. Η πρόκριση της δημοκρατίας (σε χώρες μάλιστα κάποιας πολιτιστικής στάθμης) δεν είναι απαύγασμα αποκαλυπτικής υποβολής. Ανάγεται στην πλαστικότητα του κοινοβουλευτισμού.
Αυτή επιτρέπει εναλλαγή προσώπων που από την άσκηση εξουσίας φθείρονται, χωρίς, κατ’ ανάγκη,
να φθείρεται, εξίσου, και το σύστημα.
Εφόσον η ηγεσία τhς Χρυσής Αυγής αποδειχθεί ενεχόμενη στην πρόσφατη στυγερή δολοφονία ή και σε άλλες, θα βαρύνεται και με ολέθριο πολιτικό σφάλμα.
Θα έχει, αμετάκλητα, παράσχει άλλοθι στους αντιπάλους της. Έτσι ώστε εκείνη διαρκώς να χρεώνεται με απεχθείς εκδηλώσεις βίας.
Άρα και να απωθούνται στην λήθη ανάλογα περιστατικά πού δεν της έχουν αποδοθεί.
Τέτοια είναι η πυρπόληση των τριών αθώων υπαλλήλων στην Marfin. Ουδείς περί αυτών ομιλεί.
IV. Προτάθηκε, (και) πέρα του επίκαιρου εγκλήματος, αυστηρός νομικός έλεγχος της λειτουργίας τής «ΧΑ». Ίσως, παραβλέπεται εγγενής αδυναμία.
Κάθε υπεράριθμος διορισμός συνιστά έγκλημα απιστίας κατά του κράτους.
Έχουν, σχετικώς, ασκηθεί διώξεις στην περίπτωση «ΑΜΕΛ».
Και χιλιάδες υπάρχουν τέτοιοι διορισμοί.
Διώξεις για όλους αποκλείονται κοινωνικά και τεχνικά. Έτσι, άρα, ανοίγεται στάδιο για την «ΧΑ».
Θα διαμαρτύρεται για Ιδεολογικό της διωγμό, από κράτος πελατειακό.
Τέτοια αιτίαση θα απασχολήσει την Ευρώπη.
Δίκαιο δεν είναι ό,τι γράφει το βιβλίο. Είναι ό,τι εφαρμόζεται (!!!).
V. Βουλευτές της ΧΑ συνελήφθησαν. Η συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση θεωρήθηκε διαρκής, άρα και αυτόφωρη.
Όμως, το αυτό ζήτημα, ως συμμετοχή του τότε βουλευτή τής Ενώσεως Κέντρου Ανδρέα Παπανδρέου στον «Ασπίδα», κρίθηκε αντιστρόφως, τον Μάρτιο 1967.
Ο ανακριτής, πού περίμενε άδεια τής Βουλής, τότε, ήταν ο κ. Σωκ. Σωκρατίδης.
Η Δικαιοσύνη παρίσταται με καλυμμένους τους οφθαλμούς. Όταν κρυφοκοιτάζει εκτίθεται.
Προσοχή: o Hitler το1923 φυλακίσθηκε ως κινηματίας. Εκεί δοξάστηκε. Του χαρίσθηκαν τα 4/5 της ποινής.
Στις 30.1.33, μετά εκλογές, κατάλαβε την Αρχή. Υπό το άλλοθι της πυρκαϊάς του Reichslag, κήρυξε (την 28.2.33) έκτακτα μέτρα διαρκείας.
Ο Ναζισμός είχε επιβληθεί. Η δίωξη τον είχε ωφελήσει.
Σε σύμπραξη με τον Στάλιν (1939-1941) αιματοκύλησαν τον κόσμο.
Εκατομμύρια 50, τελικώς, υπήρξαν οι νεκροί.
Αυτός ο κομμουνισμός, ως Ανταρσία, αιματοκύλησε τον τόπο μας (1943-49).
Τα θύματα φαίνεται πώς υπήρξαν περισσότερα των της εχθρικής εισβολής και κατοχής (1940-44).
Συμπέρασμα: Η εξυγίανση του κοινοβουλευτισμού εξαλείφει, ό,τι ως ακρότητες, συνήθως, η παθογένεια του παράγει.
Γ. Χ. Στεφανάκης
