Για τον μεγάλο Μακεδόνα Πολιτικό, Νικόλαο Μάρτη, οι Αθηναϊκές τηλεοράσεις δεν αφιέρωσαν ούτε ένα λεπτό – Ο αδυσώπητος χρόνος ξεθωριάζει τη μνήμη και λησμονεί την προσφορά
Η είδηση του θανάτου του πρώην υπουργού του Κωνσταντίνου Καραμανλή Νικολάου Μάρτη, ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία 98 ετών, φοβάμαι ότι δεν λέει και πολλά στους νεότερους.
Φαντάζομαι τη σκηνή: «Διακόσιες λέξεις, ένα μονόστηλο», η εντολή στον συντάκτη που θα τη γράψει.
Για τις τηλεοράσεις δεν το συζητώ. Ούτε δευτερόλεπτο. Αδυσώπητος ο χρόνος. Ξεθωριάζει τη μνήμη, λησμονεί την προσφορά.
Ο Μάρτης υπήρξε σημαντικός, γιατί έγραφε ένα κλασικό βιβλίο σε ανύποπτους καιρούς.
Έγραψε το 1985 για «την πλαστογράφηση της Ιστορίας της Μακεδονίας».
Εποχή που το Μακεδόνικο δεν ήταν στην κορυφή της ατζέντας και η συγγραφή τέτοιων βιβλίων -του Μάρτη για τη Μακεδονία, του Μυλωνά για τη Βόρειο Ηπειρο – αντιμετωπιζόταν με χλευασμό από την κυρίαρχη διανόηση.
Η Ελλάδα ασχολείτο τότε με τη Νικαράγουα και το Σαλβαδόρ.
Το βιβλίο αυτό μας έβγαλε από την αμηχανία τον πρώτο καιρό της κόντρας με τους Σκοπιανούς.
Τα επιχειρήματα μας ήταν τα ευρήματα του Μουσείου της Βεργίνας, οι αναφορές των αρχαίων (Θουκυδίδης, Ηρόδοτος, Δημοσθένης) και το βιβλίο του πρώην υπουργού με εβραϊκές μαρτυρίες για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Επρόκειτο για εθνική προσφορά που δικαίως τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.
Γράφω σήμερα για τον Το Παράδειγμα Μάρτη, τον οποίο προφανώς αγνοεί η νέα γενιά, όχι μόνο για να υπενθυμίσω το βιβλίο που μας συντρόφεψε στα νιάτα μας και μας όπλισε με επιχειρήματα!
Γράφω για να θυμίσω πώς επέλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τους συνεργάτες του.
Και από τα δεξιά και από τα αριστερά.
Με καταγωγή από την Καβάλα, επταετή θητεία στην πρώτη γραμμή του πολέμου, βουλευτής Καβάλας κατ’ επανάληψιν (ΕΡΕ, Ν.Δ.), υπουργός Βιομηχανίας και Βορείου Ελλάδος, ο Μάρτης ήταν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο παρών στην πολυκύμαντη διαδρομή του Εθνάρχη στα δημόσια πράγματα από το 1951 έως το 1980.
Επίτευγμα εξαιρετικά δύσκολο για εκείνους που γνώριζαν πόσο απαιτητικός ήταν ο Καραμανλής.
Ο μεγάλος Μακεδόνας ήθελε πάντα δίπλα του μόνο τους άξιους, χωρίς να ρωτά την πολιτική πεποίθηση τους.
Αν ήταν δεξιός και καλός, τον κρατούσε. Αν ήταν αριστερός ή κεντρώος και καλός, πάλι τον κρατούσε.
Και σε όποιον τολμούσε να του πει ότι ο τάδε «δεν είναι δικός μας» του απαντούσε: «Τι σημαίνει δεν είναι δικός μας; Βούλγαρος είναι;»
Ο Πικιώνης, ο Ανδρόνικος, ο Γιάννης Μαρίνος δεν ήταν δικοί του. Τους αξιοποίησε όμως.
Όσοι πορεύτηκαν δίπλα του μέσα στον χρόνο, είτε δεξιοί όπως ο Μάρτης είτε από άλλο κόμμα, ήταν οι καλύτεροι.
Ούτε ενοχές για την αξιοποίηση των άξιων της παράταξης του είχε ούτε κόμπλεξ για τους κεντροαριστερούς, αν επρόκειτο για τα καλύτερα μυαλά της πατρίδας.
Μας λέει κάτι αυτό;
Μανώλης Κοττάκης
