Δεν “ιδρώνει πλέον το αυτί κανενός” από τους ασκούντες την εξουσία – Βοά ο κόσμος, αλλά παραμένει παγερή η αδιαφορία των Κυβερνώντων
Ο δημόσιος λόγος σήμερα στην Ελλάδα σε άρθρα ή σε άλλες στήλες εφημερίδων ή ακόμα και από την οθόνη τηλεοπτικών καναλιών είναι φανερά και οριστικά ατελέσφορος.
Γιατί άραγε; Δεν του δίνουν σημασία;
Μιλάμε για στηλιτευτική αρθρογραφία που φθάνει μεν σε πολλούς, αλλά δεν έχει καμμία αποτελεσματικότητα.
Δεν «ιδρώνει το αυτί κανενός», που λένε. Από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο δημόσιο λειτουργό.
Δεν κατορθώνει (ο Τύπος) να προκαλέσει την ενεργό ανταπόκριση της Εξουσίας και των θεσμών.
Και η πρώτη αίτια γι’ αυτό το φαινόμενο μοιάζει να είναι μια εξόφθαλμη και αδιάντροπη αδιαφορία των κυβερνώντων και των θεσμικών τους εκφάνσεων για τα δημόσια πράγματα. Μάλιστα.
Για τα κοινά. Βοά ο κόσμος για την άδικη, παράλογη και εξοντωτική φορολογική μεταχείριση που υφίσταται.
Δημεύονται οι περιουσίες νοικοκυραίων λόγω της πλήρους αδυναμίας να αποπληρώσουν τους βαρύτατους φόρους επί της ακίνητης περιουσίας που επιβάλλουν οι «μανδαρίνοι» κυβερνητικοί οικονομολόγοι. Η υπόθεση της κρίσεως εξελίσσεται σε τραγωδία.
Και ο μεν Πρωθυπουργός αγωνίζεται, αλλά δεν είναι αρκετός.
Ο περίγυρος περί αυτόν είτε αδιαφορεί είτε δεν κατανοεί σε ποιόν ολισθηρό δρόμο ωθεί τη χώρα.
Πρόκειται για πρωτοφανές φαινόμενο πολιτικής αναλγησίας.
Αλλά η κατάσταση είναι ζοφερή καθώς τα μηνύματα που φθάνουν από παντού ομιλούν περί κοινωνικής συμφοράς ή ακόμα περί επικείμενης εκρήξεως, όμοια της όποιας δεν έπληξε τη χώρα ποτέ στο παρελθόν.
Ούτε κατά την περίοδο του παγκόσμιου κραχ του 1929-1932. Αλλά τώρα κραυγάζουν οι πάντες.
Ο κόσμος που δυστυχεί, οι γράφοντες που προειδοποιούν και συμβουλεύουν, οι «Ιερεμιάδες» του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων, που χαιρεκάκως προβλέπουν δεινά και οι πολιτικοί που περιέργως αδιαφορούν.
Βέβαια η πρακτική της ασκήσεως του πολιτικού «επαγγέλματος» προϋποθέτει να υποκρίνεσαι όσο μπορείς πιο πειστικά, ότι ενδιαφέρεσαι για τα κοινά, όχι πασχίζεις, ότι πονάς για τα δημόσια πράγματα.
Όμως στο «επάγγελμα» επιβιώνεις όταν δουλεύεις μόνον για το άτομό σου, αποφασιστικά και ανάλγητα.
Αυτό το δίδυμο, παγερής και εσκεμμένης αδιαφορίας για τα συμβαίνοντα είναι, όπως φαίνεται, προϋπόθεση επαγγελματικής επάρκειας κάποιων διαχειριστών ή και διεκδικητών της εξουσίας.
Αποτέλεσμα τέτοιας επάρκειας είναι και η ικανότητα των πολιτικών να σταθμίζουν ποιος δημόσιος λόγος εξυπηρετεί τα επαγγελματικά ιδιοτελή συμφέροντα τους και ποιος όχι.
Όμως, σήμερα ο έντιμος δημόσιος λόγος κυρίως (των αρθρογράφων) παραμένει ατελέσφορος. Κρίμα.
Ο κόσμος γογγύζει. Αλλά οι κυβερνώντες αδιαφορούν. Πως εξηγείται το φαινόμενο;
Είναι δυνατόν να υποβαθμίζουν το ρόλο του Τύπου σε τέτοιο σημείο;
Αμφιβάλλουμε ζωηρότατα αν συμμερίζεται αυτή την άποψη ο Πρωθυπουργός. Διότι έχει σταθερή και θεμελιωμένη γνώμη ότι η διαχείριση της Εξουσίας δεν είναι ιδιοτελής υπόθεση.
Απορρίπτει την υποανάπτυκτη και εκβαρβαρισμένη κοινωνία.
Αλλά τότε παραμένει ανεξήγητο το γεγονός πώς και διότι απορρίπτει τον δημόσιο λόγο ως αναποτελεσματικό και ατελέσφορο.
Κράτος στην Ελλάδα σημαίνει συχνά ότι οι λίγοι να βασανίζουν τους πολλούς.
Ένα «χειροπιαστό» παράδειγμα. Προ ημερών η Κυβέρνηση επειδή δεν μπορεί ή αδυνατεί να διώξει τους φοροφυγάδες στράφηκε κατά των ιδιοκτητών τους οποίους φορολογεί αγριότατα ανεξαρτήτως αν έχουν ή όχι εισόδημα.
Πρόκειται περί εξωφρενικού γεγονότος. Και ταυτοχρόνως περί τρομακτικής φορολογικής αδικίας.
Όσοι επενόησαν αυτή την μέθοδο για να εισπράξουν χρήματα, ή παραφρόνησαν ή κατελήφθησαν αιφνιδίως από εκδικητική μανία εναντίον παντός συνετού Έλληνος υπηκόου.
Το περίεργο είναι ότι ενώ ο κόσμος των νοικοκυραίων αλλά και το σύνολο του Τύπου εξέφρασαν όχι απλώς την διαμαρτυρία τους, αλλά τον αποτροπιασμό τους για το γεγονός, ουδείς από τους κρατούντες συνεκινήθη.
Δεν είναι περίεργα πράγματα αυτά για τον ψυχισμό των Ελλήνων;
Οι ίδιοι άνθρωποι συγκροτούμε και την Κοινωνία και το Κράτος. Κι όμως πάσχουμε από ένα είδος μαζοχισμού.
Αισθανόμαστε ότι αντιδικούμε με τον απέναντί μας, τον συμπολίτη μας.
Ακόμη και ο δημόσιος υπάλληλος μπροστά στο γραφείο άλλου δημοσίου υπαλλήλου, διαφορετικής υπηρεσίας, αισθάνεται απειλούμενος, φοβάται.
Τον νιώθει επίβουλο, δόλιο, γι’ αυτό και προσπαθεί όσο μπορεί να κρυφτεί, να τον ξεγελάσει, να τον κλέψει.
Είναι σίγουρος κάθε πολίτης ότι το Κράτος του οφείλει περισσότερο παρά ο ίδιος στο Κράτος. Γι’ αυτό και το κλέβει όταν μπορεί χωρίς τύψεις. Το δε Κράτος πράττει ακριβώς το αντίθετο.
Γι’ αυτό κ. Σαμαρά ακούστε τη φωνή της συνειδήσεως σας και κάνετε το πρέπον.
Διότι ο δημόσιος λόγος δια του συνετού Τύπου εκφερόμενος, απηχεί πολλές φορές τη φωνή του Λαού. Και φωνή Λαού, οργή Θεού!
Β. Ι. Κοραχάης, τέως Πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, μέλος του Δ.Σ. της ΕΡΤ, βουλευτής Επικρατείας και βουλευτής Α’ Αθηνών
