Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Από τετράδιο εκθέσεων μαθητού Γυμνασίου, συγκεκριμένα του κανακάρη γιου μου, που βρέθηκε παραπεταμένο μέσα σε κούτα χάρτινη “Νουνού”, χρόνια τώρα ξεχασμένη στο πατάρι, αντιγράφω και παραθέτω αυτούσια μια έκθεση περιγραφών που έπρεπε να γράψει κατά τη διάρκεια των Γυμνασιακών του σπουδών.
Το θέμα ήταν: “Αναμνήσεις από την πρώτη σας μέρα στο σχολείο του Δημοτικού”.
Διαβάστε, τι έγραψε τότε το παλιόπαιδο και συγκρίνετέ τα με αυτά τα μπαρμπούτσαλα που γράφω εγώ εδώ και χρόνια στη στήλη της Ε.Θ. να δείτε ότι το ψώνιο της εφημεριδογραφίας είναι σίγουρα γονιδιακό και μέσα στο DNA μας.
– Τελείωσα το 11ο Δημοτικό Σχολείο Αλεξ/πολης.
Εκείνο που βρίσκεται στον παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό, απέναντι από το σημερινό ΚΑΠΗ, που συστεγαζότανε μαζί με το 10ο Δημοτικό, μόλις τρία τετράγωνα από το σπίτι μου.
Μπροστά από το σχολείο ήτανε μια ψησταριά, ενώ ακριβώς δίπλα από την είσοδο υπήρχε ένα φαγάδικο, που τα βραδινά υπολείμματα των φαγητών του, τα βρίσκαμε πεταμένα κάθε πρωί γύρω στο πεζοδρόμιο και στον περίβολο του σχολείου μας, με συμμετοχή ορδών σκυλογατιών αδέσποτων στο πάρτι του κολατσιού.
Το πόσο άχαρο και άβολο ήτανε το κτήριο που στέγαζε τις τάξεις μας, θα πως μόνο ότι αυτό κτίστηκε για κατοικία, αφού πράγματι υπήρχανε διαμερίσματα στους άλλους ορόφους και στους δύο υπόλοιπους στεγαζότανε το Σχολείο μας.
Με κεντρικό ασφαλτοστρωμένο δρόμο μπροστά απ’ αυτό, υπήρχαν σιδερένιοι φραγμοί που έκλειναν την πορεία των αυτοκινήτων και που ακόμα εμείς τους βλέπαμε σαν περιορισμό προφανώς για να μη δραπετεύσουμε ή για να μας επισημάνουν το υποχρεωτικό της μόρφωσης.
Οι εσωτερικοί τοίχοι της τάξης μας, παρ’ όλες τις φροντίδες της καθαρίστριας και του δασκάλου, είχαν εκείνο το χρώμα του χαρτιού που ξεχασμένο το βρίσκουμε νοτισμένο στα συρτάρια μετά από χρόνια.
Κάναμε τη γυμναστική μας στο χώρο μπροστά που η Δημαρχεία το προόριζε για πάρκο και που κατάντησε αλάνα, ξερότοπος και μέρος ανακουφίσεως εντερικών από περαστικούς.
Υπήρχε πάντε στα διαλείμματα μια καντίνα κάποιου ονόματι Αμερικάνου, οπωσδήποτε παρατσούκλι, γιατί φορούσε τραγιάσκα με έμβλημα την αστερόεσσα Αμερικάνικης σημαίας που πουλούσε τα σάντουιτς και όλου του είδους τα ζαχαρωτά, κλέβοντάς μας τις περισσότερες φορές τα ρέστα που δεν τα ζητούσαμε από την παιδική αφέλεια και την αδιαφορία μας για την οικονομική εξάρτηση των ανθρώπων με το χρήμα.
Θυμάμαι που είχαν βγει τότε κάτι λεμονάδες που ήτανε σε σκόνη μέσα σε νάιλον φακελάκια και τις έριχναν στο νερό και επειδή δεν βρίσκαμε ποτήρια στα διαλείμματα, βάζαμε τη σκόνη στο στόμα και στη συνέχεια το στόμα στη βρύση που ήτανε πολύ κοντή και σκύβαμε σχεδόν ανάποδα προς τα πάνω και η λεμονάδα γινότανε απευθείας μέσα μας.
Την πρώτη μέρα που πήγα στο σχολείο, μας βάλανε στη γραμμή. Εγώ μπήκα τελευταίος.
Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω το θάρρος των παιδιών που έμπαιναν πρώτα.
Κάναμε τον σταυρό μας, καθώς οι μανάδες μας έκλαιγαν στο πίσω και πλαϊνό μέρος της παράταξής μας.
Ύστερα ο παπάς έκανε αγιασμό. Κάποια στιγμή πλησίασε τις σειρές μας και άρχισε με επιλογή να δίνει το σταυρό, τον βασιλικό και το χέρι του να το φιλήσουμε.
Παρακαλούσα να μην έρθει και σ’ εμένα, διότι πάντοτε μπέρδευα τη σειρά και το καρούμπαλο από τον τελευταίο αγιασμό ήταν ακόμα στο μέτωπό μου.
Τελικά ήρθε.
Έκανα το ίδιο λάθος. Αλλά αισθάνθηκα ευλογημένος μέσα στο πλήθος.
Όταν μπήκαμε μέσα στην τάξη, θυμάμαι έντονα τη μυρουδιά των θρανιών, του πίνακα, της κιμωλίας και του σφουγγαριού. Μυρουδιές πρωτόγνωρες για μένα.
Ακόμα θυμάμαι τη μυρουδιά που ξεχύθηκε από το ομαδικό άνοιγμα των τσαντών.
Ο δάσκαλός μας ήταν σχεδόν μέτριος, ευτραφής με λίγα μαλλιά, μας φαινόταν όμως αρκετά ψηλός επειδή εμείς ήμασταν πολύ κοντά του.
Ντυμένος στο σικάτο στυλ, με πουκάμισο και γραβάτα που είχαν εμφανώς την περιβόητη φίρμα lacoste σε περίοπτη θέση, και η φωνή του ήταν λίγο τραχιά με συρόμενο το σίγμα στην κατάληξή του.
Μας συστήθηκε μ’ ένα επίθετο που στην αρχή νομίσαμε ότι είχε σχέση με καΐκια και καπετάνιους.
Αφού μας καλωσόρισε μας είπε να είμαστε μελετηροί, καλοί άνθρωποι και να αγαπάμε τον αθλητισμό, γιατί και αυτός ήταν αθλητής στίβου στο ακόντιο με πολλές διακρίσεις.
Μας έμαθε το ΑΛΦΑ. Όση ώρα μιλούσε ξεφύλλιζα το βιβλίο της πρώτης δημοτικού.
Εκείνη την περίοδο που πρωτοπήγα σχολείο, η μητέρα μου με ακολουθούσε από μακριά, παρόλο που είχε εργασία καθημερινά στην υπηρεσία που δούλευε και όπως φαίνεται φρόντιζε πάντα να παίρνει μια ώρα άδεια για να με παρακολουθεί αν προσέχω στο δρόμο.
Αργότερα, όταν κάπως κατάλαβα από έργα κατασκοπικά στην τηλεόραση, ποιος και τι είναι πράκτωρ 007, παρομοίωσα τον τρόπο και την συμπεριφορά της μητέρας μου με αυτόν τον Εγγλέζο κατάσκοπο. Δεν της το είπα βέβαια ποτέ. Γιατί μου άρεσε ο ρόλος που έπαιζε.
Εν τέλει, έμαθα το άλφα. Το έγραψα πολλές φορές. Αργότερα το άλφα το χρησιμοποίησα πιο σωστά. Λόγω χάριν στο άντε πνίξου, α να χαθείς, αντίο, αχ χτύπησα, αμάν και αϊ στο διάολο.
Δεν ρώτησα ποτέ να μάθω αν ο δάσκαλός μου ακόμα διδάσκει στο δημοτικό και φοράει ρούχα με τη φίρμα lacoste και έχει κλειδοθήκη με το σήμα της BMW, κλειδί του αυτοκινήτου του.
Γιατί έτσι νομίζω ότι θα υπάρχει και η ίδια εκείνη τάξη μου και ότι μπορώ, αν φοβηθώ πολύ καμιά φορά που μεγαλώνω τώρα που πάω στο Γυμνάσιο, να αρπάξω την τσάντα μου που πάντα τη φυλάω στο πατάρι και να πάω να μάθω ξανά το ΑΛΦΑ.
Παρατήρηση ΣΧΟΛ-ιαστή:
Γονιδιακά μπαρμπούτσαλα και ο κανακάρης με αυτήν την έκθεση και Ήμαρτον Κύριε.
***
Από το ίδιο τετράδιο εκθέσεων του μαθητή της προτελευταίας τάξης του Γυμνασίου Αλεξ/πολης.
Το θέμα της έκθεσης που του εδόθη – από ότι κατάλαβα διαβάζοντάς την – αποσκοπούσε και τα ιστορικά στοιχεία της γνώσης του που προφανώς αποκόμισε από το μάθημα της ιστορίας όλων των άλλων χρόνων εκπαίδευσής.
Το θέμα, λοιπόν ήταν: Να περιγραφεί η μεγάλη εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου στις χώρες της Ανατολής.
Α, προκαταβολικά οφείλω να εξηγήσω, ότι στο έλος της έκθεσης, ο καθηγητής του στο μάθημα των νεοελληνικών σημείωσε όπως το ίδιο και στον έλεγχο προόδου που ήταν καρφιτσωμένος μέσα στο τετράδιο και που ποτέ δεν μας τον έδειξε ο κανακάρης μας, τα εξής:
Απαράδεκτες δια μαθητή Γυμνασίου οι διατυπωμένες εκφράσεις και ανεπίτρεπτες οι αφηγηματικές γλωσσολογίες.
Στον ίδιο όμως ελέγχο προόδου με το τέλος της σχολικής χρονιάς, απόδωσε ευθυκροσία για την πρόοδο του μαθητή και την απόδοσή του γενικά, ως μαθητού με οξύτατην αντίληψιν και ευφυΐαςν, εργατικός, επίμονος και λίαν επιμελής, θα ηδύνατο και περισσότερα να προσκτήσει οδηγούμενος καταλλήλως.
Πάλι καλά!
Εμείς πάλι, οι γονείς του, απορούμε μέχρι σήμερα, πως δεν τον είχανε αποβάλει τότε, από όλα τα Γυμνάσια της επικράτειας, με τέτοια μπαρμούτσαλα που έγραφε στην έκθεσή του.
Ειρήσθω εν παρόδω, σημειώνω ότι από τότε ο μαθητής αυτός – καμάρι μας – ευγνωμονεί δια βίου τον καλοπροαίρετο δάσκαλό του, και αναφωνούμε ομού: Ευλόγησον μας Δέσποτα!
Και τώρα η περιγραφή της έκθεσης, την οποία ομολογώ και ορκίζομαι ότι δεν άλλαξα κεραίαν από το γραπτό χωρίς καμία επέμβαση.
Απολαύστε την:
“ Πήγανε και είπανε του Μεγαλεξάνδρου ότι οι τριανταφυλλιές των κρεμαστών κήπων της Βαβυλώνας είχανε παραμεληθεί και τις έφαγε η ψώρα και ότι στην Αίγυπτο κάτι απατεώνες εργολάβοι χαλούσανε το περιβάλλον, αφαιρώντας θεόρατα κοτρώνια από λατομεία και κτίζοντας τεράστια παράνομα με περίεργες γωνίες κτήρια. Ακόμη ότι αυτοί λατρεύανε τους αδέσποτους γάτους και τα κοπρόσκυλα.
Οι γάτοι ήταν που ενόχλησαν περισσότερο τον Μεγαλέξανδρο που όταν άκουσε τέτοια, ούρλιαξε.
Ψώρα στις τριανταφυλλιές, γιατί;
Δηλαδή οι Βαβυλώνιοι δεν θα μπορούσαν να στείλουν στις ερωμένες τους κόκκινα τριαντάφυλλα στις γιορτές; Αίσχος!
Και κτίζουν αυθαίρετα οι φελάχοι;
Οι φουκαράρες εργάτες. Δεν κατεβάζουν κήλη με τόσο βαριές κοτρώνες;
Και γάτους αδέσποτους, αϊ στο διάολο η ζωοφιλία τους. Και εγώ είμαι ζωόφιλος, αλλά μ’ ένα ακίνδυνο άλογο. Άντε, το πολύ να σε ρίξει και να σε κλωτσήσει χαμηλά, αν δεν το κουμαντάρεις.
Γάτους όμως; Δεν ξέρουν οι χαζοί Αιγύπτιοι ότι η τρίχα των γατών είναι αλλεργική για ανθρώπους με άσθμα;
Τα άφησε όμως όλα σύξυλα στην Αίγυπτο και πήγε ανατολικά, αντί νότια.
Στην Περσία είχε γίνει μια μικρή παρεξήγηση.
Διότι δεν άρεσε ο αυλός που έπαιζε ο Μακεδόνας μουσικός του σε κάτι Πέρσες αξιωματικούς και μερικοί από αυτούς κινήθηκαν απειλητικά, αλλά στο τέλος όλα καλά.
Στα Περσικά ανάκτορα, σύστησε στους εκεί άρχοντες τον δάσκαλό του και φιλόσοφο Αριστοτέλη που τον συνόδευε στην εκστρατεία και μετά γνωρίζει τη μέλλουσα γυναίκα του που της απολογήθη ότι έφαγε τον σχωρεμένο άντρα της χωρίς σκοπιμότητα.
Όλα θα πάνε πρίμα Ρωξάνη της είπε και έφερα από την πατρίδα για σένα βέρο μετάξι και δροσερούς χιτώνες.
Βέβαια ο Μεγαλέξανδρος δεν είχε σκοπό να κατακτήσει άλλες χώρες, ήθελε μόνιμα να μείνει στην Περσία με την Ρωξάνη γυναίκα του και πολιτικά, κοινωνικά να φωτίσει τους βαρβάρους.
Γι’ αυτό είχε μαζί του τον Αριστοτέλη και μερικούς ακολούθους της προπαγάνδας για να διαδώσουν τον πολιτισμό της Ελλάδος.
Και πραγματικά ο Μεγαλέξανδρος μας έχε αφήσει όπως οι υπόλοιποι πρόγονοί μας μια παρακαταθήκη ιστορική”.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
