Οι αγορεύσεις της Αριστεράς στην Βουλή, ουσιαστικά αναφέρονται στους συνδικαλιστές του Δημοσίου τομέως, που είναι οι μόνοι που δεν εργάζονται
Εύγε! Ειλικρινώς εύγε, άλλη μια φορά στον μηχανισμό προπαγάνδας της αριστεράς πού κατόρθωσε να επιβάλει, άλλον ένα νεολογισμό στο πολιτικό λεξιλόγιο. Νεολογισμό με σημαντικές προεκτάσεις και ακαταμάχητη φόρτιση. «Εργαζόμενοι!»
Θυμηθείτε το άληστου μνήμης ΕΑΜ, πού ακόμη βρυκολακιάζει.
Επινόηση τής KGB επεβλήθη (με τα ανάλογα αρχικά), ως προσωπείο, σε πολλά κομμουνιστικά κινήματα σε διάφορες χώρες. FLN, κτλ.
Η πρώτη λέξις «Εθνικό» σκόπευε να καθησυχάσει τους φόβους περί τον διεθνιστικό χαρακτήρα του κομμουνισμού. (Και αυτός προσωπείο για την υποδούλωση στην ΕΣΣΔ και αυτής κάλυμμα για την Ρωσική αυτοκρατορία!).
Η δεύτερη λέξις «Απελευθερωτικό» απενοχοποιούσε από κάθε υποψία για τους πραγματικούς σκοπούς πού ήταν βεβαίως ή ανατροπή του καθεστώτος, απαραίτητη για την υλοποίηση των αναφερθέντων στόχων.
Τέλος ή τρίτη λέξις «Μέτωπο» δήλωνε τον υπερκομματικό πανεθνικό χαρακτήρα του κινήματος. Δηλαδή ελάτε όλοι δεν πρόκειται για πολιτική κίνηση…
Πώς τώρα βρεθήκαμε να έχουμε τους «εργαζόμενους» πρώτο, και κυρίαρχο, μέλημα σε κάθε πρόταση μεταρρυθμίσεως, εξορθολογισμού και εκσυγχρονισμού οποιασδήποτε επιχειρήσεως ή οργανισμού;
Είναι ένα θαύμα ευρηματικότητας και μάλιστα αχτύπητο. Γιατί ποιος τολμά να θίξει τα συμφέροντα των «εργαζόμενων» (στην προπαραλήγουσα) και να χαρακτηρισθεί «ανάλγητος»;
Το ότι το κόστος προστασίας των «εργαζόμενων» (πάντα στην προπαραλήγουσα που είναι φαίνεται πιο δημοκρατική) το επωμίζονται όλοι οι υπόλοιποι (ακόμη και οι ίδιοι όσον άφορα στους άλλους συναδέλφους) δεν αναφέρεται.
Όπως αποσιωπάται ότι, στην ουσία πρόκειται για τα συμφέροντα και την πολιτική ανέλιξη των συνδικαλιστών.
Πού είναι οι μόνοι εργαζόμενοι πού… δεν εργάζονται.
Ενώ έχουν ως κύριο μέλημα την κήρυξη απεργιών, ώστε να μην εργάζεται κανείς. Με βίαιη «περιφρούρηση».
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν οι αγορεύσεις κομμουνιστών στην Βουλή όπου η λέξις «εργαζόμενοι» εμφανιζόταν ανά τρία-τέσσερα δευτερόλεπτα.
Συγχρόνως το ΣΥΡΙΖΑ απαιτούσε την «άμεση αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, και την παράδοση του στους εργαζόμενους του» (Στην προπαραλήγουσα).
Αξέχαστη θα μείνει ή (επαναλαμβανόμενη στα ΜΜΕ) αποφώνηση του τελευταίου καταληψία του ραδιοφώνου, πού παρίστανε τον κατάδικο πού πήγαινε στο απόσπασμα όταν εισέβαλαν τα στρατεύματα κατοχής, και τελείωνε με το σύνθημα των κομμουνιστών στον συμμοριτοπόλεμο: «Ψυχή βαθειά!»
Εδώ και πολλά χρόνια θυμάμαι ότι όλες οι προσπάθειες για την εξυγίανση των Ναυπηγείων -προσπάθειες από μη κομμουνιστικές κυβερνήσεις- δήλωναν ότι «θα προστατευθούν οι θέσεις των εργαζομένων.
Στην περίπτωση της Ελευσίνας σημαντική μείωσις του αριθμού των ήταν απαραίτητη (και υπεσχημένη), άλλα εμποδίστηκε από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν ήθελε ανταγωνιστή σε εκείνα τού Σκαραμαγκά πού είχε εγκαταλείψει, εγκαίρως, ο Νιάρχος, όπως συνέβη και στην «Ολυμπιακή» πού πληρώνουμε ακόμη τους εργαζομένους.
Το σήριαλ διαιωνίζεται..
Είναι λυπηρό όμως ότι οι περισπούδαστοι σχολιασταί και – ιδίως- σχολιάστριες στα παράθυρα και άρθρα γνώμης είτε δολίως, είτε λόγω ανεπαρκείας σπουδών δεν θίγουν το ένα θέμα πού είναι στην καρδιά του τρέχοντος πολιτικού προβλήματος τής χώρας.
Δηλαδή, ποια είναι η «ουσία», ποιος είναι ο σκοπός τής υπάρξεως, τής λειτουργίας και της αδειοδοτήσεως μιας επιχειρήσεως πού υφίσταται σε μία κοινωνία.
Για να τα απλουστεύσουμε δια παραδείγματος.
Φαντασθείτε ότι πηγαίνετε σε ένα εστιατόριο και σας λένε ότι αυτή την ώρα ούτε μαγειρεύουν, ούτε σερβίρουν, γιατί γευματίζουν οι εργαζόμενοι.
Περιμένετε ένα λεωφορείο και μαθαίνετε ότι δεν θα έλθει γιατί οι εργαζόμενοι έχουν γενική συνέλευση.
Το πρώτο δεν συμβαίνει, το δεύτερο είναι πλέον θεσμοθετημένο.
Η διαφορά είναι ότι το εστιατόριο αν δεν σερβίρει θα κλείσει, και οι εργαζόμενοι θα πεινάσουν, άλλα οι εργαζόμενοι στο λεωφορείο δεν ανησυχούν. Είναι κρατικό, άρα πληρώνουν τα κορόιδα.
Εκείνο πού επιμελώς αποφεύγουν να πουν είναι ότι ο σκοπός – και ο λόγος υπάρξεως – των κουρείων είναι να κόβουν τα μαλλιά του κόσμου, των φούρνων να πουλάνε ψωμί, των φαρμακείων φάρμακα, ούτως ώστε να εξυπηρετείται ο κόσμος, ο κοσμάκης, ο λαός.
Όχι να βρίσκουν δουλειά οι εργαζόμενοι.
Και όμως αυτή είναι η πρώτη φροντίς – και η τελευταία – των πολιτικών, οι όποιοι δεν βλέπουν ότι για κάθε κατάστημα πού κλείνει, λόγω ωραρίου, εκατοντάδες, χιλιάδες» καταναλωτές ταλαιπωρούνται και απογοητεύονται.
Πόσοι ενοχλούνται από τα ανοιχτά καταστήματα και πόσοι απολαμβάνουν την ευκολία να ψωνίζουν όποτε τους βολεύει.
Επιτέλους και αυτοί είναι …εργαζόμενοι.
Τηλέμαχος Μαράτος
