Στίφη βαρβάρων λες οι σκέψεις, ν’ αλώσουν προσπαθούν τον νου,
να πέσει είν’ έτοιμο το κάστρο, ρωγμές ανοίγονται παντού,
κι η αντίσταση αδύναμη, σαν πως ν’ αντιπαλαίσει,
ανάλγητος έγινε ο ισχυρός, αρκεί να επιπλεύσει.
Σαθρά κάποια συστήματα, κάθε νομολογίας,
που αφανισμό εγκυμονούν, ανθρώπινης αξίας.
Της κοινωνίας ξεπεσμός, κατάντια θλιβερή,
λοιμώδης λες ασθένεια, που επέπεσε, στη γη.
Αν νόμοι κάποτε σωστοί, είχανε ψηφιστεί,
άχρηστοι είναι παντελώς,
δύο ειν’ τα μέτρα και σταθμά, σ’ εφαρμογή στη γη.
Ανάδρομα η σκέψη τρέχει, πάντα προς τα παλιά,
που έστω και μια σταλιά, στην φτώχεια υπήρχε ανθρωπιά,
όπου φτωχός στον πιο φτωχό, ήτανε αρωγός,
άγραφος νόμος, μα ισχυρός, λες κι ήτανε θεσμός.
Όλοι αλλοτριωθήκαμε και δεν υπάρχει σκέψη,
κανείς δεν είναι πρόθυμος, σε τέτοια να πιστέψει,
που όλοι γονατίζουμε, μπροστά στον Μαμμωνά,
σε τούτη την υποταγή, αντίσταση καμιά.
Του φαινόμενου ψάχνοντας, αιτία για να βρω,
σ’ απλό έχω καταλήξει, ναι, απλό συλλαβισμό.
Του ονείρου του απατηλού, θαρρώ κατάντια είναι,
όπου προσταζει συνεχώς.
Την ηθική στην άκρη, σ’ ένα μοναχά μείνε.
Κοίταξε να ανέλθεις, όσο περσσότερο μπορείς,
είναι το μόνο που μετρά, στο πρόσωπο της γης.
Μα κάποιοι ακόμη υπάρχουν, έστω και λιγοστοί
στης ανθρωπιάς την έννοια, που ακόμη ειν’ πιστοί,
όμως δεν είναι μόνο, τα όσα που προσφέρουν,
πως ευτυχώς η ανθρωπιά, δεν έχει αφανιστεί,
καθάριο αλάτι λιγοστό, που έμεινε στη γη,
μα υπάρχουν ακόμη μερικοί, που βρίσκονται παντού,
που μ’ άροτρο τον λόγο, καλλιεργούν τον νου.
Αλεξανδρούπολη
