Σαν τι να σου προσφέρουμε, νιογέννητε Χριστέ
που ήρθες σ’ εμάς σαν άνθρωπος, πάνω σ’ αυτή την γη;
Καθένα απ’ όσα έπλασες, και κάτι σου προσφέρει.
Αστέρι στέλνουν οι ουρανοί, οι άγγελοι τον ύμνο,
σε προσκυνάνε οι βοσκοί, οι μάγοι φέρνουν δώρα,
στην φάτνη δίνει η έρημος, κι η γη Σου, την σπηλιά της
κι από την ανθρωπότητα, παρθένο για μητέρα,
όπου μ’ αγάπη σε κρατεί, σφιχτά στην αγκαλιά της.
Μα σήμερα Χριστέ μου, να δώσουμε, σαν τι;
Ας δώσουμε κάτι απ’ όλα αυτά, πού ‘ρθες να μας διδάξεις.
Ταπεινοσύνη, ζεστασιά, συμπόνοια, λίγη αγάπη.
Αδιάφοροι ας μη μένουμε, τον διπλανό ας νοιαστούμε.
Με ομόνοια ας ζήσουμε με όλους τους λαούς,
παράδειγμα ας δώσουμε, στης γης τους ισχυρούς.
Ας Τον δοξολογήσουμε, με όλη την ψυχή μας,
που άνθρωπος έγινε για μας, για αποκατάστασή μας.
Το χάος εστέρευσε, έπηξε ουρανούς
τους γαλαξίες όρισε, έδωσε αστερισμούς.
Απ’ τους αιώνες πιο μπροστά, υπήρξε Αυτός Θεός,
ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΔΙΔΑΧΗ ΜΑΣ
γεννήθηκε και έζησε, απλός και ταπεινός.