Σε κατάσταση παρακμής βρίσκεται η χώρα που την συντηρούν οι κάθε είδους βολεμένοι είτε στον δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα
Η χώρα μας βρίσκεται σε κατάσταση παρακμής, κατά τις τελευταίες δεκαετίες και αυτό το αποδεικνύουν πολλά δεδομένα και γεγονότα: πρώτο και βασικό σημάδι, είναι η διάχυτη πολιτική, διοικητική και κοινωνική διαφθορά, ή οποία έχει τραγικές συνέπειες σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής τού τόπου μας και αποτελεί την τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια ανάπτυξης του κράτους και του λαού.
Η διαφθορά, το μέγεθος και οι εστίες της, αποκαλύπτεται σταδιακά τα 2-3 τελευταία χρόνια και καλύπτει τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, άλλα και τον ιδιωτικό.
Πρόκειται για την ενεργητική και παθητική δωροδοκία -μίζες, φακελάκια-, για τη λήψη παρανόμως συντάξεων και προνοιακών επιδομάτων -δήθεν τυφλοί ή ανίκανοι προς εργασία- για την τέλεση ποικίλων οικονομικών εγκλημάτων -φοροδιαφυγή, λαθρεμπόριο, πλαστά τιμολόγια, εισφοροδιαφυγή, μη απόδοση ΦΠΑ- και γενικότερα για την καταπάτηση των νόμων και της κοινωνικής ηθικής.
Όλα αυτά συντελούνται με την αρμονική συνεργασία δημόσιων λειτουργών και πολιτών, με αμοιβαία οφέλη.
Άλλη σοβαρή ένδειξη της υφιστάμενης παρακμής, είναι η έλλειψη διαφάνειας στις πράξεις και ενέργειες του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, πού εμποδίζει την άσκηση ελέγχου και κριτικής.
Οι αδιαφανείς διαδικασίες και οι φωτογραφικές διατάξεις, κατά την προκήρυξη δημόσιων έργων και προμηθειών, αλλά και ιδιωτικών, αποτελούν τον κανόνα, όπως και η διάσπαση ενός μεγάλου έργου σε πολλά μικρά, για να αποφευχθεί ο δημόσιος διαγωνισμός, κατά την πάγια σχεδόν τακτική της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Αιτίες της παρακμής, είναι η ρουσφετολογία, το πελατειακό κράτος, καθώς και οι διορισμοί στρατιών υπαλλήλων στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, χωρίς προσόντα και δεξιότητες, με μόνο τίτλο την κομματική τους ταυτότητα.
Μαζί συμβαδίζει και ο κομματικός νεποτισμός. πού για τα κόμματα εξουσίας, παίρνει τη μορφή διορισμού σε καίριες κυβερνητικές θέσεις πιοτών κομματανθρώπων, χωρίς καμμία άλλη αξιολόγηση.
Αυτά συμβαίνουν ακόμη και σήμερα, στα πλαίσια της ουσιαστικής πτώχευσης, αλλά με λιγότερο έντονους ρυθμούς, προφανώς επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμα χρήματα και όχι γιατί άλλαξαν νοοτροπία και τακτική οι εμπλεκόμενοι στα παραπάνω, πολιτικοί παράγοντες και ευνοούμενοι οπαδοί.
Την παρακμή τη συντηρούν, οι κάθε είδους βολεμένοι στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αλλά και στον ιδιωτικό όσοι έχουν οικονομικές δοσοληψίες με το κράτος.
Όλοι αυτοί αρμέγουν ποικιλοτρόπως την ελληνική δημοκρατία: τον κρατικό προϋπολογισμό, τις δημόσιες επενδύσεις, καθώς και τα παχυλά κονδύλια τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, πού συνήθως καταναλώνονται από τους κομματικούς στρατούς της εκάστοτε κυβέρνησης και δεν γίνονται αναπτυξιακά έργα.
Βολεμένοι υπάρχουν παντού, γνωρίζονται, συνεργάζονται μεταξύ τους και ενώνονται μέσω τού συνδικαλισμού, ώστε να αποτελούν μια υπολογίσιμη δύναμη, πού να μπορεί να επιβάλλει στην κυβέρνηση τις απόψεις της.
Ο μεγάλος αριθμός όλων αυτών, πού είναι κρατικοδίαιτοι και οι δυνατότητες πού έδωσαν στους συνδικαλιστές τους οι νόμοι, οι συλλογικές συμβάσεις και οι εσωτερικοί κανονισμοί, γέννησαν το λεγόμενο πολιτικό κόστος πού ακόμη φοβούνται τα κόμματα.
Ο συνδικαλισμός στη χώρα μας, ιδίως στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ξέφυγε από τους σκοπούς του, πολιτικοποιήθηκε, κομματικοποιήθηκε και κατάντησε όργανο εκβιασμού της εκάστοτε κυβέρνησης, για να λαμβάνουν οι κρατικοδίαιτοι αυξήσεις, εξωφρενικά επιδόματα, και οικονομικές παροχές.
Ακόμη και μετά τη χρεοκοπία, προβάλλουν παράλογες απαιτήσεις, ενώ τους εκμεταλλεύονται λαϊκίστικα κόμματα, πού υπόσχονται επιστροφή στην προ μνημονίων εποχή, από άποψη οικονομικών απολαβών, χωρίς να εξηγούν πού θα βρουν τα λεφτά!
Οι βολεμένοι αρνούνται τις μεταρρυθμίσεις, τις αλλαγές στη νομοθεσία πού τους άφορα και επιδιώκουν τη διαιώνιση του υφιστάμενου νομικού και οικονομικού καθεστώτος, δηλ. τη διατήρηση των προνομίων πού έλαβαν από φοβισμένες και ρουσφετολογικές κυβερνήσεις, στις περιόδους του ξέφρενου δανεισμού από τις αγορές τού εξωτερικού.
Έτσι, οι καθηγητές των ανωτάτων εκπαιδευτικών ‘ιδρυμάτων και οι λοιποί διδάσκοντες, αρνούνται την αξιολόγηση των ιδίων και των σχολών τους, γιατί γνωρίζουν την ανεπάρκεια τους και τον τρόπο διορισμού τους.
Οι καθηγητές μέσης και οι δάσκαλοι, επίσης δεν θέλουν καμμία αξιολόγηση, ούτε καν έλεγχο στη δουλειά τους. ζητούν συνεχώς νέους διορισμούς για να εργάζονται λιγότερο, ενώ υπήρχαν πάντα υπεράριθμοι σε πολλές ειδικότητες.
Κάποιοι γιατροί του ΕΟΠΥΥ συνταγογραφούν χωρίς να τηρούν τους κανονισμούς και μάλιστα πανάκριβα φάρμακα και αυτές τις συνταγές τις εκτελούν συγκεκριμένα φαρμακεία, οπότε ανακαλύπτονται κυκλώματα οικονομικών συμφερόντων, ενώ κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού της φαρμακευτικής δαπάνης τους βρίσκει αντίθετους και απεργούς.
Η ΕΡΤ που ορθώς καταργήθηκε, γιατί αποτελούσε πρυτανείο με μεγάλους μισθούς, για πολλούς υπαλλήλους της, είναι πλέον το κλασικό παράδειγμα κρατικής εταιρείας προς αποφυγή.
Για την παρακμή και την πτώχευση της χώρας, φταίνε ο καταναλωτισμός και η μανία πλουτισμού πολλών πολιτών, άλλα και η άκριτη γενναιοδωρία των κυβερνήσεων πού δανείζονταν και μοίραζαν τα δανεικά, για να μαζέψουν ψήφους.
Παναγιώτης Μποκοβός
