Γιατί το Ελληνικό Κράτος, που όλα τα χρόνια, το πληρώνω με φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, μ’ αφήνει να φθάσω στον πάτο, για να μου δείξει μετά τόσο υποκριτικά το… κοινωνικό του πρόσωπο;
Μια από τις πολλές κακές δεξιότητες που έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι διαθέτει το ελληνικό κράτος, είναι η δημιουργία του αισθήματος της αδικίας σε βάρος των νομοταγών και συνεπών στις υποχρεώσεις τους πολιτών, η εμφύτευση διακρίσεων μεταξύ επαγγελματικών ομάδων και μεταξύ “φτωχών” και “πλουσίων” πολιτών.
Και εξηγώ.
Όποιος βιομήχανος και μεγάλος επιχειρηματίας, δεν ήταν συνεπείς στις ασφαλιστικές και φορολογικές του υποχρεώσεις, πάντα βρισκόταν μια ευνοϊκή ρύθμιση των χρεών του για να συνεχίσει να λειτουργεί και να μην πληρώνει ποτέ ουσιαστικά.
Αν όμως κάποιος μικρομεσαίος επιχειρηματίας, χρωστούσε το 1/10 του μεγαλοεπιχειρηματία, του γινόταν ακόμα και κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων, δεν του δινόταν ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα, δεν του θεωρούσαν τιμολόγια με αποτέλεσμα να κλείνει η επιχείρησή του.
Σήμερα, που το 90% των πολιτών αυτής της χώρας βιώνουν την οικονομική κρίση στο πετσί τους, το Ελληνικό Κράτος, προσπαθώντας να ανακουφίσει τους ανέργους, τους “φτωχούς” και κάποιες ομάδες πολιτών, δημιουργεί νέες διακρίσεις μεταξύ νοικοκυριών.
Χωρίς να θέλω να πω ότι δεν πρέπει να υπάρχει κοινωνική μέριμνα, και φροντίδα για τους πραγματικά άπορους συνανθρώπους μας, θέλω να επισημάνω κάποια πράγματα.
Πρώτον, ένας επαγγελματίας που δεν μπορεί να είναι συνεπής στις ασφαλιστικές του υποχρεώσεις μένει ανασφάλιστος και δεν έχει καμία πρόσβαση στο νοσοκομείο, ενώ ένας άνεργος και ένας “άπορος” τα δικαιούται.
Κάποιος που κόβει κυριολεκτικά από το φαγητό του, για να πληρώσει τη ΔΕΗ, αφού “έχει την τύχη να δουλεύει για 500 το πολύ 700 ευρώ” αν δεν καταφέρει να καλύψει το λογαριασμό θα του κοπεί το ρεύμα.
Όμως με τη σημερινή ρύθμιση στους ανέργους και τους “απόρους” που έφτασαν να χρωστάνε χιλιάδες ευρώ, λόγω προφανούς αδυναμίας πληρωμής, θα επανασυνδεθεί.
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι, που παλεύουν με νύχια και με δόντια να επιβιώσουν με το μισθό που παίρνουν, όταν τον παίρνουν, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, λαμβάνουν τις “ευνοϊκές” ρυθμίσεις του κράτους ως διάκριση εις βάρος τους.
Εκείνο που λένε και σκέφτονται, είναι: Τι δηλαδή πρέπει να μείνω άνεργος, ανασφάλιστος, άστεγος για να μου δώσουν επίδομα ανεργίας, ιατρική περίθαλψη μέσω πρόνοιας, να μου συνδέσουν το ρεύμα που έχει κοπεί;
Γιατί αυτό το ελληνικό κράτος που όλα μου τα χρόνια το πληρώνω, με φόρους με ασφαλιστικές εισφορές, θέλει να με αφήσει να φτάσω στον πάτο, για να με βοηθήσει;
Γιατί πρέπει να μου κοπεί το ρεύμα, να μείνω άνεργος, ανασφάλιστος, άστεγος για να μου δώσει τα ψίχουλα που θα με βοηθήσουν απλά να μην πεθάνω;
Γιατί δεν μπορεί να βρει μια λύση αυτό το κράτος, έναν τρόπο να στηρίξει όλους τους Έλληνες πολίτες να μη γίνουν ζητιάνοι;
Γιατί πρέπει να είμαι άνεργος για να πάρουν το παιδί μου στον παιδικό σταθμό, ενώ δεν έχω που να το αφήσω δουλεύοντας με ημιαπασχόληση για 300 ευρώ;
Γιατί δεν γίνεται να μειωθούν οι τιμές στα βασικά αγαθά, στο ρεύμα, στο πετρέλαιο, να μπορώ να τα πληρώνω αφού μειώθηκε αντίστοιχα ο μισθός μου;
Γιατί για να μου αποκαλυφθεί το κοινωνικό κράτος και η κοινωνική μέριμνα θα πρέπει να φτάσω πιο κάτω και από τον πάτο, χάνοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, απέναντι σε μένα και στα παιδιά μου;
Υπάρχει κάποιος που μπορεί να απαντήσει σ’ αυτά τα γιατί;
Λεμονιά Σακαλάκη
