Ο κόμπος του πολιτικού μας προβλήματος δεν βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχουν στον τόπο μας πολιτικοί – Το φρικτό είναι πως δεν υπάρχουν πολίτες
Αγαπώ την πατρίδα μου και δύο φορές εθελοντικά σε εμπόλεμες καταστάσεις προσέφερα τον εαυτό θυσία γι’ αυτή. Κι η πατρίς το αρνήθηκε.
Επί μισό αιώνα προσφέρω αγογγύστως ως θυσία τις φορολογικές μου υπηρεσίες. Αυτές η πατρίς δεν τις αρνείται, απεναντίας τις επαυξάνει.
Ομολογώ – παρά την αγάπη μου προς το ελληνικό παρελθόν – ότι ποτέ δεν έζησα ευτυχής στην πατρίδα μου για ό,τι μπορεί αυτή να μου πρόσφερε. Πάντα κάτι μου στερούσε και μου στερεί.
Κι έτσι, φίλοι αναγνώστες, τώρα πού με διαβάζετε, βρίσκομαι στο Μπενάρες των Ινδιών σαν τον Δημήτριο Γαλανό (1760-1833), τον Αθηναίο ινδολόγο.
Οι λόγοι αυτοί με κάνουν πάντα δύσπιστο προς την κρατική εξουσία και γενικά προς ό,τι συνάπτεται άμεσα ή έμμεσα με το κράτος. Γι’ αυτό δεν επεζήτησα πανεπιστημιακή καριέρα. Τη θεωρούσα απώλεια της πνευματικής μου ανεξαρτησίας.
Για τον ίδιο λόγο έχω μια δυσπιστία και προς τα κόμματα. Δεν ήθελα τη στήριξη τους, για να μη γίνω κομματικό φερέφωνο.
Αυτό εξηγεί και τον πικρό σαρκασμό μου έναντι των πολιτικών παραγόντων.
Έχω την αίσθηση -πού δεν είναι πλαναίσθηση – πώς έχουν την έκφραση, όταν μιλούν για Ελλάδα, την οποία παίρνουν οι εργολάβοι κηδειών μπροστά σ’ ένα πτώμα.
Κάθε φορά πού πρόκειται ν’ ακούσω μέτρα υπέρ της σωτήριας μας, νιώθω μια παγωμάρα σαν να βρίσκομαι γυμνός στην Ανταρκτική. Ιδίως, όταν εξαγγέλλονται νέα μέτρα για την παιδεία.
Εδώ και καιρό έχω χάσει κάθε αίσθημα ασφαλείας. Νιώθω να με τραβά ένας μαγνήτης βίας πού είναι φορέας θανάτου.
Και με πληγώνει αφάνταστα ο λεκτικός ξεπεσμός μας.
Οι πρόστυχες λέξεις εντάχθηκαν στο λεξιλόγιο μας σαν φιλοφρονήσεις και η προστυχιά ως πράξη πέρασε στη ζωή μας σαν εξυπνάδα, σαν μαγκιά!
Οι πρόστυχοι πού κηδεμονεύουν τη ζωή μας, μαζί κι αυτή των πολιτικών, είναι τόσο αδιαφανείς όσο κι ένα σκιάχτρο στο χωράφι.
Το να μιλήσει κανείς μέσα στους κύκλους των ανθρώπων αυτών περί ευπρεπείας και ηθικής, θα φανεί τόσο αλλόκοτο όσο και το να συνηγορήσει κάποιος υπέρ του ελευθέρου έρωτος σε χριστιανικό όμηρο ανύμφευτων δεσποινίδων.
Με το να ελέγχουν τα media, προσφέρουν στο λαό οπτικά και ακουστικά προγράμματα πού – κι ίσως αυτό να είναι ιδιοτροπία μου – προσωπικά με κάνουν να νιώθω πώς καταπίνω πίσσα από τα καζάνια της κόλασης.
Όλα αυτά δημιουργούν δυστυχώς μία νεκρή ζώνη γύρω από το μυαλό μου.
Η αποπνικτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα πού μας τυλίγει κάνει πολλούς – δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου – να απεχθάνονται το πολιτικό μας σύστημα με τον ίδιο τρόπο πού ένας άγιος μισεί την ιδέα της αμαρτίας.
Το ελληνικό κράτος μουλιάζει μέσα σ’ ένα ζεστό ρυπαντικό μπάνιο.
Το σφρίγος του λαού μας έσβησε μέσα σε μια παροδική χλιδή και αφθονία.
Δεν υπάρχει πλέον σκοπός. Ούτε φαίνεται στον ορίζοντα φως ώστε ν’ αξίζει να αγωνιστεί κάποιος και να πρωτοπορήσει ή να πρωτοστατήσει.
Οι συνάξεις αγανακτήσεως αποδείχθηκαν πομφόλυγες πού μετά το σπάσιμο τους έδωσαν ευκαιρία για βαρβαρότητες.
Ο κόμπος του πολιτικού μας προβλήματος δεν βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχουν στον τόπο μας πολιτικοί
Το φρικτό είναι πώς δεν υπάρχουν πολίτες. Αυτοί είναι το νερό. Οι πολιτικοί είναι η βρύση.
Μου είναι εύκολο να ειρωνεύομαι τον πρωθυπουργό και να γράφω πώς ταξιδεύει διαρκώς γιατί είναι ανίκανος να πάρει μόνος του μια απόφαση.
Εμείς τι έχουμε να του προτείνουμε; Τι μπορεί να προτείνει μια νεολαία πού δεν λέει «καληνύχτα» πριν… ξημερώσει;
Με το να παριστάνουμε τους αγανακτισμένους προσφέρουμε στον εαυτό μας «άλλοθι».
Ένας λαός διεφθαρμένος ή σαπισμένος δεν μπορεί να προσποιείται τον αγανακτισμένο.
Ασφαλώς, οι κυβερνώντες συνεχίζουν την παράδοση των Παπαδιαμαντικών «Χαλασοχώρηδων». Οι πολίτες;
Είναι απλό: οι απατεώνες κάνουν άπατες, οι ληστές ληστείες, οι χαρτοπαίχτες χαρτοπαίζουν. οι έχοντες ταμπεραμέντο Μπερλουσκόνι ή Στρώς Καν κάνουν σεξ (η λέξη έρωτας είναι στα αζήτητα), οι βιαστές βιάζουν, οι ξένοι στη χώρα μας οργιάζουν, οι αστέρες της τηλοψίας μας δείχνουν τα άσπρα δόντια και τα λαμπερά χαμογελά τους ή με γουρλωμένα μάτια κραυγάζουν πώς ήλθε η συντέλεια του κόσμου, οι καλοί οικογενειάρχες προσπαθούν να δείχνουν πώς είναι καλοί οικογενειάρχες, ενώ ενδόμυχα σκέπτονται πώς θα μπορούσαν να παραβιάσουν την έκτη εντολή με τη γυναίκα του πλησίον τους ή αν έχουν περάσει τα πενήντα με την κόρη του γείτονα.
Και φυσικά, οι φονιάδες σκοτώνουν άλλα τώρα για ιδεολογικές αρχές!
Γενικά, γίναμε άνθρωποι πού θέλουμε να ζούμε ειρηνικά, εξαπατώντας και εξαπατώμενοι, ληστεύοντας και ληστευόμενοι, φονεύοντας και φονευόμενοι. Κοροϊδεύοντας, και κοροϊδευόμενοι,
Και φυσικά, σαν καλοί χριστιανοί, πάντα θέτουμε σε εφαρμογή, με ελαφρά, τον λόγο του Χριστού: “ΑΓΑΠΑΤΕ ΚΑΤΑΛΛΗΑΟΥΣ” όπως έγραφε φίλος μου ποιητής.
Και μετά, τάχα έκπληκτος, ο πάσα ένας (όπως έλεγε ο Τσιφόρος) όψιμος προοδευτικός διερωτάται:
– Βρε, πώς προέκυψε ή Χρυσή Αυγή;
Παρ’ ότι ημερολογιακά πέρασαν οι γιορτές, υποτίθεται ότι βρισκόμαστε ακόμη στον αστερισμό των Χριστουγέννων και ότι άστρο λαμπρό μας οδηγεί.
Και ενώ στις εκκλησίες μας ακούγεται συνεχώς το «αγαπάτε αλλήλους», στη ζωή μας, ακόμη και στις πανίερες τούτες ήμερες κυριαρχεί το «ΦΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ»!
Σαράντος Ι. Καργάκος
