Με μαθηματική ακρίβεια θα γυρίσουμε στην παλιά μας τέχνη – κόσκινο – Το πολιτικό μας σύστημα θα διολισθήσει στους διορισμούς στο Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ και τα δικά μας παιδιά, που μας κατάντησαν μια πτωχευμένη χώρα
Μετά το μνημόνιο, τι; Να μια καλή ερώτηση, για να αναρωτιέται κάποιος στην ανατολή του 2014.
Είναι όμως ένα κρίσιμο ερώτημα καθώς σύντομα θα τελειώσουν τα δισεκατομμύρια που έχουμε να παίρνουμε από τους εταίρους μας και μαζί μ’ αυτά θα τελειώσει και το μνημόνιο.
Οι κυβερνώντες «ορκίζονται» ότι δεν θα έχουμε νέο μνημόνιο αφού δεν θα χρειαστούμε άλλα δανεικά από τους εταίρους.
Ακόμη και έτσι να είναι, θα τους χρωστάμε ήδη πολλά. Οι χρηματοδοτήσεις σε ρευστό και εγγυήσεις ξεπερνούν τα 330 δισ. Ευρώ.
Ακόμη και χωρίς μνημόνιο να μας αφήσουν, θα έχουμε την συνεχή και αυστηρή επιτήρηση τους για πάρα πολλά χρόνια.
Αλλά ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι ούτε μνημόνιο, ούτε επιτήρηση θα έχουμε και οι «Αγορές» θα μας δανείζουν πάλι αφειδώς, χωρίς να βλέπουν την κατάσταση της οικονομίας μας. Τι θα συμβεί στην Ελλάδα, σ’ αυτήν την άκρως θεωρητική περίπτωση;
Με μαθηματική ακρίβεια θα γυρίσουμε στην παλιά μας τέχνη κόσκινο.
Το πολιτικό μας σύστημα και η κοινωνία ολόκληρη θα διολισθήσει σταδιακά αλλά σταθερά στην παλιά κατάσταση με τις παροχές, τους διορισμούς, τις ΔΕΚΟ, τα δικά μας παιδιά και όλα τα «ωραία» που μας κατάντησαν μια πτωχευμένη χώρα.
Οι πολιτικοί θα βρουν ωραίες δικαιολογίες για την οπισθοδρόμηση.
Θα πουν «αποκατάσταση αδικιών» τις παροχές στις συντεχνίες, θα ονομάσουν «δικαιότερη ανακατανομή εισοδημάτων» τις αυξήσεις μισθών στις ΔΕΚΟ, θα βαφτίσουν «αναδιοργάνωση του κράτους» την ίδρυση νέων οργανισμών του Δημοσίου με νέα παχυλά αμειβόμενα Διοικητικά Συμβούλια.
Αμφιβάλετε; Για αναλογιστείτε πόσες φορές στην μεταπολίτευση η χώρα έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, εφάρμοσε προγράμματα σταθεροποίησης και μετά ξανακύλησε στα ίδια…
Το 1985 είχαμε το πρώτο (Σοσιαλιστικό) πρόγραμμα σταθεροποίησης καθώς η χώρα έφτασε να έχει μόνο 200.000 δολάρια στο ταμείο του Κράτους. Το πρόγραμμα μάλιστα ήταν τόσο αυστηρό που χαρακτηρίζεται «Θατσερική πολιτική λιτότητας».
Παρ’ όλα αυτά φτάσαμε σε πλήρη ανατροπή του το 1988, στο «Τσοβόλα δώστα όλα» το 1989 και στον διορισμό 180.000 ατόμων στο Δημόσιο μόνο την τελευταίο μήνα πριν τις εκλογές του ίδιου έτους.
Η επόμενη μεγάλη κρίση ήρθε αναπόφευκτα το 1989-90. Και τότε η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού, το δημόσιο ξέμεινε από ρευστό, το κράτος με δυσκολία πλήρωνε τους υπαλλήλους του.
Τότε εφαρμόστηκε και πάλι ένα πρόγραμμα σταθεροποίησης και απελευθέρωσης της οικονομίας, που συνδυάστηκε με την ανάγκη της χώρας για εκπλήρωση των κριτηρίων του Μάαστριχ και την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ.
Η προσπάθεια ολοκληρώθηκε με επιτυχία, αλλά ώ του θαύματος, μόλις μπήκαμε στο Ευρώ, το 2000, εγκαταλείφτηκε το νοικοκύρεμα της οικονομίας και άρχισαν πάλι τα ίδια, μέχρι το 2009.
Αν θυμηθούμε την λειτουργία της εκάστοτε αντιπολίτευσης σε κάθε περίοδο, θα διαπιστώσουμε επίσης ένα επαναλαμβανόμενο με ακρίβεια μοτίβο.
Το 1985 η τότε αντιπολίτευση Μητσοτάκη κατήγγειλε την αντιλαϊκή πολιτική πιέζοντας την κυβέρνηση για χαλάρωση. Όταν το 1990 έγινε κυβέρνηση, εφάρμοσε επίσης ένα σταθεροποιητικό πρόγραμμα, το οποίο κατήγγειλε με σφοδρότητα η αντιπολίτευση Παπανδρέου (Ανδρέα).
Όταν το 1993 έγινε κυβέρνηση επέβαλε το δικό του σταθεροποιητικό πρόγραμμα και ήταν η σειρά της νέας αντιπολίτευσης Έβερτ και μετέπειτα Καραμανλή (Κώστα) να καταγγέλλει. Και το γαϊτανάκι συνεχίστηκε με την Νέα Δημοκρατία και τον Καραμανλή στην Κυβέρνηση αυτή την φορά.
Όταν το 2009 σκέφτηκε να πάρει σταθεροποιητικά μέτρα για την οικονομία, η αντιπολίτευση Παπανδρέου (Γιώργου) φώναζε ότι υπάρχουν λεφτά.
Όταν έγινε Κυβέρνηση, μας έβαλε στα μνημόνια με την τότε αντιπολίτευση Σαμαρά να πηγαινοέρχεται στο Ζάππειο, διατεινόμενη ότι υπάρχει άλλο μίγμα πολιτικής.
Σήμερα σαν πρωθυπουργός εφαρμόζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την παλιά συνταγή. Και να που η αντιπολίτευση και πάλι φωνάζει για μια άλλη «λύση».
Πιστεύετε λοιπόν ότι αν αφεθούμε ελεύθεροι, να διαχειριστούμε την οικονομία μας χωρίς μνημόνια και επιτηρήσεις, θα λειτουργήσουμε διαφορετικά;
Υπάρχει κάτι κρίσιμο που να άλλαξε στην κοινωνία ή το πολιτικό σύστημα, το οποίο να αποτρέπει το πισωγύρισμα; Εγώ δεν βλέπω τίποτα.
Οι περισσότερες αλλαγές που έγιναν μέχρι τώρα αφορούν την οικονομία και ιδιαίτερα την φορολογία, λίγο το κράτος, λίγο την αγορά αλλά καμιά τους θεσμούς. Όλα δίνουν την εντύπωση ότι έγιναν απλά και μόνο για να ικανοποιείται κάθε φορά η τρόικα και εκεί σταματούσε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια.
Δυστυχώς δεν έγινε και δεν προβλέπεται κάποια αλλαγή στους θεσμούς ή την παιδεία που να οδηγεί έστω και μακροπρόθεσμα στην «αποτσογλανοποίηση» της πολιτικής ζωής και της Κοινωνίας. Και φυσικά ούτε η αντιπολίτευση Τσίπρα προτείνει κάτι χειροπιαστό επ’ αυτού.
Μα τώρα ξέρουμε, θα μου πει κάποιος, τώρα βάλαμε μυαλό!
Δυστυχώς αυτό από μόνο του δεν αρκεί καθώς προϋποθέτει λαό ώριμο με παιδεία, δημόσια διοίκηση αδιάφθορη, πολιτικό σύστημα τίμιο, μέσα μαζικής ενημέρωσης ανεξάρτητα και νηφάλια και θεσμούς, όπως η δικαιοσύνη, αποτελεσματικούς. Όλα όσα δεν έχουμε δηλαδή…
Και για να επανέλθω στο αρχικό ερώτημα. Μετά το μνημόνιο τι;
Όλα τα παραπάνω τα ξέρουν και οι Εταίροι μας στην Ευρώπη και ίσως πολύ καλύτερα από μας.
Γι’ αυτό μετά το μνημόνιο θα υπάρχει άλλο ένα, άσχετα αν δεν το λένε μνημόνιο.
Μόνο που και εκείνο θα φροντίζει περισσότερο να πάρουν πίσω τα λεφτά τους οι δανειστές μας παρά να αναμορφωθεί η Ελληνική Κοινωνία και η πολιτική μας ζωή. Αυτό το τελευταίο, δυστυχώς, επαφίεται σε μας.
Όσο όμως δεν το κουνάμε από την πολυθρόνα μας και χειροκροτούμε τον κάθε πονηρό πολιτευτή, που υπόσχεται διορισμούς, λεφτά, άλλες συνταγές ή μαγκιές, η ιστορία θα επαναλαμβάνεται.
Δυστυχώς το μόνο που διδάσκει η ιστορία είναι ότι ποτέ δεν διδασκόμαστε από αυτήν…
Τριαντάφυλλος Μαματσόπουλος
Χημικός Μηχανικός – Οικονομολόγος
