Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει τον Στρατό “Πατριωτικό” και “Διεθνιστικό”, δεικνύει απλώς τρικυμία εν κρανίω – Θέλουν να τοποθετήσουν “Κομμισάριους” στα Γενικά Επιτελεία
Θα περίμενε κανείς, ακούγοντας τις πολιτικές προτάσεις ενός κόμματος να έχουν συνταχθεί με βάση την πραγματικότητα.
Δυστυχώς δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο με την παρουσίαση των προθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ για την Εθνική Άμυνα.
Και δεν ομιλούμε για την πολιτική συνθηματολογία ή οποία φυσικά και θα αντικατοπτρίζει τον προσανατολισμό, ακόμη και τις ιδεοληψίες μίας πολιτικής πλευράς.
Ομιλούμε για τα γεγονότα, επί των οποίων οι «εμπειρογνώμονες» του αριστερού κόμματος εμφανίζονται να έχουν πλήρη άγνοια.
Το γεγονός ότι θέλουν τον Στρατό «πατριωτικό» και «διεθνιστικό» (έννοιες αντιφατικές έως και αλληλοαναιρούμενες) δεικνύει απλώς τρικυμία εν κρανίω.
Το γεγονός ότι θέλουν να τοποθετήσουν κομμισαρίους (γενικές επιθεωρήσεις τους ονομάζουν) στα Γενικά Επιτελεία και τις διοικήσεις δεν προκαλεί έκπληξη σε κανέναν.
Πρόκειται περί παγίας μεθοδολογίας τής αριστεράς.
Όσο για την πρόταση τους περί «δημοκρατικού και κοινωνικού έλεγχου» στις Ένοπλες Δυνάμεις είναι μια μόνον από τις συνθηματολογικές ασάφειες πίσω από τις όποιες υποκρύπτονται γνωστές ισοπεδωτικές αντιλήψεις.
Οι ιεραρχικά διαρθρωμένες δομές τής Πολιτείας δεν συνάδουν προς τις αντιλήψεις τους.
Τέτοια δομή δεν θέλουν για το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, τις αρμοδιότητες του όποιου επιθυμούν να υποκαταστήσουν με μεταφορά των αρμοδιοτήτων του σε «επιτροπές» τής Βουλής.
Είναι προφανές ότι αγνοούν την έννοια του πολιτικού ελέγχου στις Ένοπλες Δυνάμεις, πού θεωρείται θεμελιώδες στοιχείο του νομικού πολιτισμού της Ευρώπης στην οποία για την ώρα τουλάχιστον εξακολουθούμε να μετέχουμε.
Όμως και αυτή η συμμετοχή μας στην Ευρώπη τίθεται υπό αμφισβήτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο όποιος υποστηρίζει ότι η παραμονή της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς την καθηλώνει σε ένα «πλέγμα εξαρτήσεων και πιέσεων» πού διαμορφώνουν τα αδιέξοδα του NATO και της ΕΕ.
Ακόμη χειρότερα όμως υποστηρίζουν ότι χρειαζόμαστε ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν «τις απειλές διεθνών δυνάμεων στην περίπτωση κατά την όποια οι Έλληνες θα αποφάσιζαν να αντισταθούν».
Από την συνολική ρητορική του αριστερού κόμματος τεκμαίρεται αβιάστως ποιες είναι οι διεθνείς δυνάμεις πού υπονοούνται…
Στα τεχνοκρατικά θέματα, αντί τα πράγματα να γίνονται σαφέστερα γίνονται απολύτως νεφελώδη.
Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν την διεθνή πρωτοτυπία, ότι οι στρατιωτικοί σχηματισμοί πρέπει να είναι «υβριδικοί» με ταυτόχρονη συμμετοχή Στρατού, Ναυτικού και Αεροπορίας πού θα συστεγάζονται σε «πολυδύναμα στρατόπεδα»!
Στο δε πεδίο των εξοπλισμών, οι «εμπειρογνώμονες» του ΣΥΡΙΖΑ επιδεικνύουν άγνοια ακόμη και των βασικών.
Επί παραδείγματι υπεστήριξαν ότι ουδεμία αγορά οπλικού συστήματος από το 1974 και μετά, έγινε με διαγωνιστική διαδικασία. Ουδέν ανακριβέστερο.
Ενδεικτικά σταχυολογούμε την «αγορά του αιώνα» όπου διεγωνίσθησαν τέσσερεις τύποι μαχητικών από τους οποίους επελέγησαν δύο, την απόκτηση των «Λέοπαρντ 2», πού επελέγησαν κατόπιν διαγωνισμού στον όποιο συμμετείχαν τέσσερεις τύποι αρμάτων, τις φρεγάτες ΜΕΚΟ 200 πού επίσης επελέγησαν κατόπιν διαγωνισμού μεταξύ τεσσάρων πλοίων, την αγορά ιπταμένων ραντάρ κ.λπ.
Υπεστήριξαν ακόμη ότι στο μέλλον οι εξοπλισμοί θα πρέπει να γίνονται αποκλειστικώς με διακρατικές συμφωνίες.
Την ίδια στιγμή επέκριναν δριμύτατα την μεθοδολογία κατά την όποια η παραλαβή του προς απόκτηση συστήματος γίνεται από «ξένη υπηρεσία».
Θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι ένα από τα πλεονεκτήματα της διακρατικής συμφωνίας είναι το γεγονός ότι τα συστήματα ελέγχονται από τις υπηρεσίες τής πωλήτριας χώρας και παραδίδονται στην Ελλάδα «καθαρά».
Μάλιστα, ουδέποτε παρετηρήθη πρόβλημα σε προγράμματα στα όποια τον έλεγχο της παραλαβής έκαναν «ξένες υπηρεσίες».
Απεναντίας, όταν οι παραλαβές έγιναν απ’ ευθείας από τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις οι καθυστερήσεις είναι το μικρότερο από τα θέματα πού ανέκυπταν.
Τρέχον παράδειγμα τα ελικόπτερα ΝΗ-90, πού έχουν παραγγελθεί από δεκαετίας και από ένα σύνολο 20 έχουμε παραλάβει μόλις τα επτά.
Με άγνοια τέτοιων βασικών στοιχείων (διότι ασφαλώς δεν θα υποστηρίξουμε ότι πρόκειται για ηθελημένα ψεύδη) διερωτάται κανείς αν πρόκειται μόνον για προχειρότητα ή οι άνθρωποι αυτοί πού φιλοδοξούν να κυβερνήσουν είναι τόσο επιπόλαιοι πού θέλουν να αντιλαμβάνονται και τα γεγονότα ακόμη μέσα από το πρίσμα των πολιτικών τους ιδεοληψιών.
Μία τέτοια νοοτροπία μόνον επικίνδυνες μορφές διακυβερνήσεως μπορεί να εγκυμονεί.
Ευθ. Π. Πέτρου
