Πρέπει να βγούμε από τον φαύλο κύκλο στον οποίο αυτοπαγιδευτήκαμε, εξαιτίας της αντιπολιτευτικής μας μανίας και του λαϊκισμού
Η κοινή γνώμη είναι οργισμένη με τις αποκαλύψεις για τη διαφθορά δημοσίων προσώπων.
Δικαιολογημένη η οργή, επιβεβλημένη η κάθαρση, με βάση τους θεσμούς και όχι με τα τηλεοπτικά δικαστήρια.
Αυτή όμως η διαδικασία δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμπαρασύρει και το υγιές κομμάτι του πολιτικού συστήματος πού αγωνίζεται για να κρατήσει όρθια τη χώρα, ούτε και να χρησιμοποιηθεί από εκείνους πού απροκάλυπτα πλέον θέλουν την Ελλάδα τριτοκοσμική, την οποία θα κλέβουν και θα διοικούν κατά βούληση.
Όλοι οι Έλληνες πρέπει να μην αφήσουμε τη χώρα να κατρακυλήσει σε μία εμφύλια σύρραξη η στο ανεξέλεγκτο χάος της βίας. Διότι αν δεν προσέξουμε, ελλοχεύει πράγματι ένας τέτοιος κίνδυνος.
Τί μεσολάβησε και ή Ελληνική Κοινωνία εκβαρβαρώθηκε με τόσο βάναυση μετάλλαξη σε ζούγκλα εγωκεντρικού πρωτογονισμού;
Ποιος καταλύτης εξαφάνισε ολωσδιόλου την αίσθηση της Πατρίδας και της κοινωνικής οφειλής και μεταμόρφωσε τον Έλληνα σε άπληστο, χρηματολάγνο, αρπακτικό;
Ποια ήταν ή αιτία για να εξαρτηθεί η αρχοντιά από την Ελλάδα, ή αυτονόητη ταύτιση τής έννοιας άρχουσα τάξη με την έννοια τής κοινωνικής οφειλής;
Διότι, από τη στιγμή πού εμφανίσθηκαν στο πολιτικό στερέωμα ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του, διαλύθηκαν θεσμοί και οι λειτουργίες κοινωνίας τής ζωής, κυριάρχησε το θηριώδες ατομικό συμφέρον.
Για τον Έλληνα πατρίδα ήταν και είναι η γλώσσα, η κοινότητα ως σαρκωμένη ιστορική συνείδηση, το Ιερό όχι ως πεποίθηση αλλά ως ευσέβεια.
Επομένως, μόνον ή επιστροφή στη γλώσσα, στην ιστορική συνείδηση, στα κείμενα και στην Τέχνη πού παρήγαγε ή πάλη των Ελλήνων για νόημα θα υπηρετήσει θεσμικά αυτή την επιστροφή.
Και ίσως έτσι θα μπορούσε να αναστηθεί και ο κλονιζόμενος Ελληνισμός.
Χρειάζεται λοιπόν επιστροφή στην εκλογίκευση.
Στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχει μηχανισμός αναδείξεως νέου ηγέτη.
Επομένως, θα πρέπει να παραμείνει στο τιμόνι ο Αντώνης Σαμαράς, όσο τον χρειάζεται ο τόπος.
Διότι, όπως φαίνεται, λύση δεν είναι ο κ. Τσίπρας, παρ’ ότι υπάρχουν πολλοί θυμωμένοι πολίτες με τον Πρωθυπουργό.
Τα δεινά πού υφίσταται η Ελληνική Κοινωνία οφείλονται στην αδυναμία μεταλλάξεως τής πολιτικής τάξεως της χώρας. Βαρύτατες οι αμαρτίες του παρελθόντος.
Μαζί με τον άκριτο βίο πού διήγε ο ελληνικός λαός σε όλα σχεδόν τα επίπεδα. Δυστυχώς μεγάλο μέρος της ευημερίας βασιζόταν στο εύκολο χρήμα του δανεισμού. Όχι όλο όμως.
Πολύ ξένο χρήμα χανόταν λόγω τής απίστευτης διαφθοράς και της αδιαφορίας της δημόσιας διοίκησης να μεριμνήσει για την περισυλλογή και την ορθή διαχείριση του. Και δεν κάναμε τον κόπο να κλείσουμε τις πληγές πού μέχρι σήμερα αιμορραγούν με τόση ένταση.
Ήρθαν και τα αναπάντεχα πού στοίχισαν πολύ αίμα και πολλά δάκρυα. Μας έπληξαν οι σεισμοί του Ιονίου για να συμπληρωθεί το δράμα.
Πάντως, η εκτίμηση πού επικρατεί τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ είναι ότι στην παρούσα συγκυρία ο Αντώνης Σαμαράς αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα.
Το ερώτημα είναι τώρα πώς θα προχωρήσουμε;
Μπορούμε να αφεθούμε στο δρόμο της βίας και της εξέγερσης πού τόσο πολύ έχουμε μυθοποιήσει;
Διότι ο κ. Τσίπρας, “καλά και σώνει”, θέλει να πάρει στα χέρια του το τιμόνι της Εξουσίας.
Θα πρέπει όμως να ξέρουμε ότι αυτό θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά. Θα χρεοκοπήσουμε μετά βεβαιότητος και θα αρχίσουμε να βλέπουμε την πλάτη των γειτόνων μας, οι οποίοι κάποτε μας ζήλευαν.
Υπάρχει όμως και άλλος δρόμος. Πρέπει να βγούμε από αυτό το φαύλο κύκλο στον όποιο επιμένουμε να παγιδευόμαστε από αντιπολιτευτική μανία.
Και για να γίνει αυτό πρέπει να συμβούν δύο τινά.
Να μη φοβόμαστε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους ακόμη και όταν ξεσπάει κάθε τόσο καταιγίδα λαϊκισμού.
Και δεύτερον, να αναλάβουμε όλοι, μα όλοι, τις ευθύνες μας. Διότι ο κίνδυνος για μια γενικότερη αναστάτωση είναι υπαρκτός.
Γι’ αυτό είναι ανάγκη να διαφυλάξουμε με περίσκεψη ό,τι έχουμε πετύχει μέχρι σήμερα με πολλές θυσίες και βαρύτατες στερήσεις.
Μοιάζει λοιπόν να μην υπήρξε άλλη περίοδος στην νεοελληνική Ιστορία όπου τα εκλογικά προγνωστικά να ήταν τόσο αβέβαια όσο είναι σήμερα.
Σήμερα όπου τις εξελίξεις τις καθορίζουν παράγοντες πού δεν υπήρξαν ποτέ άλλοτε στο παρελθόν.
Διότι, όλα αλλάζουν παντού. Και όχι μόνον στην Ελλάδα.
Πολιτεύματα, οικονομίες, κοινωνίες, ισορροπίες δυνάμεων καί συμμαχίες. Βλέπετε τι γίνεται γύρω μας.
Ο κίνδυνος για μια σύγκρουση ακόμη και μεταξύ κρατών δεν είναι απίθανος.
Μην αστειευόμαστε.
Β. Ι. Κοραχάης
