Στον ταραγμένο ύπνο μου, σε είδα στ’ όνειρό μου,
και νέα ως ήσουν τότε, ξανάρθες στο μυαλό μου.
Ευθύς ξαναθυμήθηκα, μικρό ένα γραφειάκι,
κοντά του όπου έζησα χαρές, μα ήπια και φαρμάκι.
Στην αποθήκη βρισκόταν, δεν το είχα πετάξει,
με τρυφερά αισθήματα, το είχα εγώ φυλάξει.
Πάνω του ακουμπούσαμε, μαζί διαβάζαμε,
κι ερωτευμένοι ως ήμασταν, το μέλλον σχεδιάζαμε.
Της κατοχής πεντάρφανο, ήμουν εγώ αγόρι,
κι εσύ του εργοδότη μου, η όμορφη ήσουν κόρη,
μα η λογική μου έλεγε, πως δεν ταιριάζαμε,
κι άσκοπα ήταν όλα αυτά, που σχεδιάζαμε,
και μόνος στην πρωτεύουσα, κατόρθωσα να φθάσω,
που για να γίνω αντάξιος, έπρεπε να σπουδάσω.
Αφηρημένος ψάχνοντας, το κάθε συρταράκι,
κάπου το χέρι ακούμπησε, σε ένα δεματάκι,
και ανασύροντας το, θαρρείς πως μούρθε τρέλλα.
Δικές μου ήταν επιστολές, δεμένες με κορδέλα.
Με την σωστή τους την σειρά ήταν όλα δεμένα,
κιτρινισμένα γράμματα, στον χρόνο ξεχασμένα.
Σαν πόση τρυφερότητα, τα πρώτα έκρυβαν,
και πόσες τα κατοπινά, ελπίδες έδιναν,
μα κάπου εκεί προς τα μισά, ήλθε η αλλαγή,
σαν μούγραψες τα πράγματα, πήραν άλλη τροπή.
Νέος πλούσιος, κι όμορφος, ήλθε να σε ζητήσει, απ’ την Αμερική.
Με πείσμα ως μου έγραφες, εσύ αρνήθηκες,
να τους αλλάξεις γνώμη, σκληρά αγωνίστηκες, όμως ηττήθηκες,
σαν έμαθες σε χρέος, βούλιάζει η επιχείρηση,
κι η μάνα στο εξωτερικό, για επείγουσα εγχείρηση.
Γοργά έρχονταν ο χαμός, με πίκρες με φαρμάκια,
και τί μέλλον περίμενε, τα τρία σου αδελφάκια.
Σε πόνο αθεράπευτο, είχα τότε βρεθεί,
μα πήρα μιαν απόφαση (τάχα ήταν σωστή);
Να κάνω τον αδιάφορο. Δεν μ’ αφορούσε εμένα,
μα όμως τα όσα σούγραφα, ήταν μεγάλο ψέμα.
Χαράματα διαβάζοντας, το τελευταίο γράμμα,
βουρκώσανε τα μάτια μου, και ξέσπασα, σε κλάμα.
Ευαγ. Διαμαντόπουλος
Αλεξανδρούπολη
