Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Αν είναι δυνατόν, μέρες που είναι σήμερα, εποχή οικονομικής κρίσης, έλλειψη μεροκάματου, ανεργία, αναδουλειά παντού, στο δίκαννο η απασχόληση.
Και όμως η παραδοξολογία να σου τελειώσει μια κάποια δουλειά στο σπίτι ένας μάστορας, καταντάει στιγμή οργής. Δηλαδή στιγμή που παθαίνεις κρίση, νευρικό κλονισμό.
Έτσι το έχω ζήσει αυτό πρόσφατα.
Εννοώ για το πότε θα ‘ρθει ο μάστορας στο σπίτι για να μερεμετίσει, να διορθώσει και να τελειώσει τη δουλειά που του ανέθεσες.
Ανεξήγητη η ασυνέπεια και το ραντεβού προσέλευσης για κάθε συντεχνία μαστόρων.
Κατηγορηματικός ο λόγος που δίνει ο τεχνίτης ότι γρήγορα θα γίνει η ζημιά και θα ‘ρθει οπωσδήποτε στην ώρα που υπόσχεται. Αμ, δε.
Η αγανάκτηση και η οργή σου έρχεται μετά από το υπερόριο της υπομονής και της αναμονής, σ’ όλο το μεγαλείο.
Μερικές απανωτές αναγκαίες ανακαινίσεις και αποκαταστάσεις στο σπίτι, ξεκίνησα να κάνω, με αισιόδοξη διάθεση, με θετικές σκέψεις για να μη μεταφέρω στη λειτουργικότητα και στον χώρο της οικογένειας αρνητικά κύματα, που λένε και οι ανατολίτικες φιλοσοφίες. Τελικά έπηξα στα αρνητικά.
Ποτέ πριν δεν είχα μπλέξει με τόσους μαστόρους μαζί την ίδια γκαντέμικη μέρα με τις οικιακές ζημιές.
Τεχνίτη για διόρθωση ηλεκτρικής κουζίνας (που ‘σαι ρε γάτα Τσαρτόγλου;) ηλεκτρονικό για την ζημιά στην οθόνη τηλεόρασης (έτσι νόμιζα ο ηλίθιος εγώ), αλουμινατζή για τις μπαλκονόπορτες που ‘χανε φρακάρει, μαραγκό για τα ντουλάπια κουζίνας που προσκυνούσανε το ένα με το απέναντι άλλο και υδραυλικό για το μπόϊλερ.
Α, να λέμε και το σωστό.
Ο υδραυλικός (εξαίρεση στον κανόνα του περίμενε) φίλος από παλιά, μαστοράντζα από τους λίγους, με αλληλοεκτίμηση και εγγλέζικο ραντεβού στο χώρο δουλειάς και ομοσυμπαθητικός στο ποδόσφαιρο, αφού ανήκει κι αυτός στη φυλή των γαύρων, ήρθε λοιπόν οσονούπω μόλις του ανέφερα το πρόβλημα, στο καφενείο που τον βρήκα το απόγευμα της Δευτέρας και αφού πέταξε την προσφιλή του ατάκα στον καφετζή: “Σάκη τα κατσίκια” έφθασε ταχύτατα με τα εργαλεία στο σπίτι.
Με τους άλλους λοιπόν, μαστόρους, ξεκίνησα με αισιοδοξία, όπως είπα, και πίστη στον αγώνα μου για τις διορθώσεις.
Εφόσον η κεντρική κεραία της tv έπιανε μόνο Θράκη Νετ, ο τεχνικός θα ερχόταν αύριο.
Δεν το αποφάσισα εγώ που νόμιζα ότι είχε πρόβλημα η οθόνη, εκείνος το αποφάσισε.
Ώσπου να έρθει το αύριο του τεχνικού, από το χθες που μου το είχε πει, πέρασαν επτά ημέρες.
Εγώ στο μεταξύ έβγαλα το συμπέρασμα ότι ο ένας μάστορας με τον άλλον συνάδελφό του τεχνικό και με διαφορετική ιδιότητα μεταξύ τους, είχαν όλοι τους ακριβώς την ίδια τακτική και συμπεριφορά και μου δημιούργησαν την ίδια αίσθηση ότι δεν τους πολυενδιέφερα ως πελάτης.
Ταυτόχρονα ενέσκηψε και ο μαραγκός. Ραντεβού στις 7.30 το πρωί. Δεν μπορεί άλλη ώρα. Είχαμε σηκωθεί στο σπίτι με τις κότες, τον περιμέναμε ως τις 11 και μετά ξεκίνησα εγώ για το καφενείο και η γυναίκα μου για τον μπακάλη. Αναρωτιόμουν συνέχεια αν έπρεπε ή όχι να τηλεφωνήσω στο τμήμα των αναζητήσεων του Ερυθρού Σταυρού που είναι ειδικευμένο στις εξαφανίσεις μαραγκών.
Την επομένη επιτέλους απάντησε στο τηλέφωνο ο μάστορας, μου έδωσε ραντεβού για δύο ημέρες μετά.
Αυτή τη φορά ήταν συνεπέστατος. Ήρθε, είδε τα ξεχαρβαλωμένα κανάτια, πήρε τα μέτρα, με διαβεβαίωσε για το άριστο της αποκατάστασης καθώς την άλλη μέρα θα γινόταν η δουλειά ανυπερθέτως.
Πέρασε εκείνη η μέρα, πέρασαν και άλλες τέσσερις και ο μόνος που δεν πέρασε ήταν ο μαραγκός.
Μια από τα ίδια με τον αλουμινατζή, μια από τα ίδια με τον τεχνίτη της ηλεκτρικής κουζίνας και εκείνοι δεν ήρθαν ποτέ ή μάλλον θα ερχόταν αύριο. Δηλαδή δύο – τρεις ημέρες ύστερα από την ημέρα του ραντεβού που μου είχαν καθορίσει, ή να ακριβολογήσω ακόμα τους περιμένω.
Με τον τεχνίτη μάλιστα για τις μπαλκονόπορτες που μας διέπει και μια κατ’ ευφημισμό Ελληνική συμπεθεριά, πήγα τρεις φορές στο αλουμινάδικό του, που είναι εκεί πέρα στο πασσάζο της οδού Άβαντος για να τον βρω και τα τσιράκια του μου είπαν ότι το αφεντικό απουσιάζει μέρες τώρα στο κτήμα του που είναι στο χωριό Τριφύλλι ασχολούμενος με καλλιέργεια ζαρζαβατικών.
Έτσι έφθασε η ημέρα οργής μου! Μόλις συνειδητοποίησα ότι το σπίτι μου ήταν τα βασικότερα ημιτελή, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Κατά τη διάρκεια της οργής σκέφτηκα να πιάσω μια βαριά, να τα σπάσω οριστικά όλα τα “ζημιάρικα” και να τελειώνω.
Μετά πάλι, μου φάνηκε πιο λογικό να τα δώσω “δρόμο” και να τα χαρίσω στους γυρολόγους γύφτους που τα μαζεύουν με τα τρίκυκλα. Πολλά πέρασαν από το μυαλό μου.
Ευτυχώς όμως ως άνθρωπος ήρεμος, λογικός και υπομονετικός τη σκαπούλαρα, παίρνοντας μόνο μισό λεξοτανίλ το πρωί, μισό το μεσημέρι και μισό μαζί με ένα υπνοστεντόν το βράδυ, όπως με συνέστησε ο καλός γιατρός φίλος μου Λουί.
Για τις ημέρες που οι μάστοροι τελικά θα έρθουν για να κάνουν τη δουλειά τους και θα μου ανακοινώσουν την αμοιβή τους, ο φίλος γιατρός μου είπε να έχω πάρει μισή ώρα προτού ρωτήσω “τι σας οφείλω” και δύο επιπλέον χάπια ταβόρ, ώστε να έχουν αρχίσει να επιδρούν τη μοιραία στιγμή του “ΔΩΣΕ” ακόμα να πάρω και ένα στεντόν το οποίο να καταπιώ αμέσως μόλις μου πούνε την τιμή, για προληπτικούς λόγους.
Υποπτεύομαι λοιπόν ότι άπαντες οι μάστοροι αποτελούν μέλη σατανικής συντεχνίας με σκοπό την εξόντωσή μου.
Ή τώρα που εξετάζω εκ νέου το θέμα, όχι μόνο πρέπει να γνωρίζονται μεταξύ τους όλα τα “ΙΣΝΑΦΙΑ” αλλά μάλλον βρέθηκα στο στόχαστρο μιας ιδιότυπης μαφίας.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
