Οι Εγκύκλιοι αποτελούν άλλο ένα σύμπτωμα της αρρωστημένης ελληνικής γραφειοκρατίας που αναιρεί την εφαρμογή των νόμων – Ιδιαίτερα δε, όταν αυτοί, είναι ασαφείς και παράλογοι
Αν όπως μας εδίδαξαν οι αρχαίοι, σοφόν είναι το σαφές, τότε ασφαλώς ουδόλως σοφή θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την απολύτως ασαφή φορολογική μας νομοθεσία.
Από την εφαρμογή της άλλωστε προκύπτει και ότι είναι πλήρως ατελέσφορη. Ή κατάστασις στις δημόσιες οικονομικές υπηρεσίες χαρακτηρίζεται από «πανικό» και «σύγχυση», το δε μηχανογραφικό τους σύστημα θεωρείται «πανάρχαιο».
Οι χαρακτηρισμοί δεν είναι δικοί μας. Τους έχουμε ακούσει από τηλεοράσεως να διατυπώνονται μάλιστα από πρόσωπα πού κατέχουν θέσεις στον φορολογικό και φοροεισπρακτικό μηχανισμό.
Είναι και αυτό μέρος της παραφροσύνης την οποία αντιμετωπίζει ο Έλλην πολίτης σχεδόν κάθε πρωί.
Ανοίγοντας την τηλεόραση ευρίσκεται προ παρατάξεως φοροτεχνικών (οι όποιοι αρθρώνουν τις μόνες φωνές λογικής) και αρμοδίων πολιτικών ή υπηρεσιακών παραγόντων οί όποιοι προσπαθούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα.
Ο παραλογισμός είναι τόσο εξόφθαλμος, πού ουδείς, ούτε υπηρεσιακός ούτε πολιτικός παράγων τολμά να τον αρνηθεί.
Αναμασούν απλώς το στερεότυπο πώς είτε θα αναθεωρηθούν κάποιες διατάξεις, είτε θα εκδοθούν οι «εγκύκλιοι» πού θα διευκρινίζουν τα πράγματα.
Οι εγκύκλιοι είναι άλλο σύμπτωμα τής αρρωστημένης ελληνικής γραφειοκρατίας πού αναιρεί την εφαρμογή των νόμων.
Έχει συμβεί σε πολίτη ο όποιος είχε προσκομίσει το σχετικό φύλλο της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως να αντιμετωπίζει την σταθερή άρνηση του υπαλλήλου να εφαρμόσει τον νόμο. Αντέτεινε με εκνευριστική αδιαφορία ότι «δεν έχει ακόμη λάβει την εγκύκλιο», η όποια «μπορεί να έλθει αύριο, μπορεί του χρόνου».
Και άνευ αυτής αγνοεί τι λέει ο νόμος διότι δεν γνωρίζει πώς θα τον ερμηνεύσει «η υπηρεσία».
Δυστυχώς όλοι έχουμε κάποια πείρα παραλόγων αναγνώσεων της «υπηρεσίας». Πόσο μάλλον όταν και οι νόμοι είναι ασαφείς και παράλογοι
Προ αυτών των καταστάσεων, δεν είναι να άπορε! κανείς πού τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως προηγούνται στις δημοσκοπήσεις.
Απεναντίας θα έπρεπε να απορούμε πού τα κυβερνητικά κόμματα διατηρούν ακόμη τα ποσοστά πού έχουν. Γεγονός από το οποίο τεκμαίρεται ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως δεν πείθει. Ούτε για την Ικανότητα του, ούτε για την αγαθότητα των προθέσεων του, ούτε για την ειλικρίνεια του.
Μάλιστα, όλοι αντιλαμβάνονται ότι η «πολυφωνία» στις τάξεις του ΣΥ-ΡΙΖΑ εξυπηρετεί αποκλειστικώς την υστερόβουλη προσπάθεια του να συγκαλύψει το πραγματικό πρόγραμμα πού προτίθεται να εφαρμόσει.
Έτσι επιτυγχάνει» να «πέφτουν στα μαλακά» οι παραδοχές των οικονομικών φωστήρων του ότι προτίθεται να αύξηση τα φορολογικά βάρη των Ελλήνων, προτάσσοντας απλώς την αόριστη διαβεβαίωση ότι θα πληρώσουν οι «έχοντες».
Το πρόβλημα είναι ότι σε ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα δεν πρέπει να πληρώνουν οι «έχοντες» πρέπει να πληρώνουν οι «κερδίζοντες». Και βεβαίως να πληρώνουν αναλόγως προς τα καθαρά τους έσοδα.
Εάν λοιπόν οι αρμόδιοι του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίοι εισηγούνται χαράτσια, γραφειοκρατικούς έλεγχους και κυνήγι μαγισσών αδυνατούν να αντιληφθούν αυτήν την πραγματικότητα και επιμένουν να συγκαλύπτουν την ανικανότητα τους με την προώθηση ασαφών νόμων πού «ερμηνεύονται» με δαιδαλώδεις όσο και ακατάληπτες εγκυκλίους, προφανώς αποτελούν το αδύναμο σημείο της Κυβερνήσεως.
Η οποία σε όλους τους άλλους τομείς τής κρατικής λειτουργίας δεν πηγαίνει και τόσο άσχημα.
Αλλά ο μέσος Έλλην ο οποίος αγανακτεί κάθε φορά πού επισκέπτεται την εφορία, φυσικό είναι να στρέφεται κατά τής Κυβερνήσεως η οποία απέτυχε να εκλογικεύσει τα πράγματα.
Απέτυχε να καταστήσει αποτελεσματικό τον διοικητικό μηχανισμό και τους δημοσίους υπαλλήλους πραγματικούς λειτουργούς του Κράτους.
Το παράλογο είναι ότι από αντίδραση στρέφεται προς κόμματα τα οποία επαγγέλλονται πιο ασφυκτικό δημόσιο, σκληρότερη γραφειοκρατία και περισσότερους φόρους.
Και φυσικά την συνέπεια όλων αυτών πού είναι η μηδενική ελπίς αναπτύξεως.
Εάν η Κυβέρνησις θέλει να ανατρέψει το πολιτικό κλίμα, γνωρίζει τι πρέπει να κάνει.
Προς τούτο όμως πρέπει να απαλλαγεί από τα φοβικά σύνδρομα τα οποία μας ταλανίζουν.
Διότι εν τέλει και για το πολιτικό κόστος ίσως τα πράγματα να μην είναι έτσι όπως εμφανίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Ας επισκεφθούν μία δημόσια υπηρεσία να δουν την οργή των πολιτών, για να καταλάβουν τι πραγματικά πληρώνουν στις δημοσκοπήσεις.
Ευθ. Π. Πέτρου
