Οι λαϊκές μάζες, αποδέχονται εύκολα τις ταπεινές εξαγγελίες οικονομικού περιεχομένου – Για σκληρή δουλειά, ποιός θα μας μιλήσει;
Ο λαϊκισμός είναι πλέον διεθνές φαινόμενο, υπό την έννοια ότι απαντάται σε όλες τις χώρες και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
Για να είναι όσο το δυνατό πιο αποτελεσματικές, μεθοδεύεται και καλλιεργείται κατάλληλα από τους ενδιαφερόμενους και προσφέρεται πάντοτε με ελκυστική συσκευασία, βασικός πυρήνας του, είναι το καλόπιασμα των μαζών και οι υποσχέσεις για ικανοποίηση όλων των τρεχουσών και εικαζομένων αναγκών και επιθυμιών τους, μέχρι του σημείου να δημιουργεί εικονικές υποχρεώσεις και βιοτικές βλέψεις.
Ο λαϊκισμός δεν απευθύνεται στους πολίτες, πολύ περισσότερο στους ενεργούς, γιατί αυτοί είναι σκεπτόμενες μονάδες πού διυλίζουν πληροφορίες και μηνύματα, άλλα στη μάζα, στον ανθρώπινο πολτό, πού είναι ευάλωτος και χειραγωγείται εύκολα, με τη βοήθεια της προπαγάνδας και των μεθόδων τού μάρκετινγκ, πού διαχέονται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Οι κωμωδίες του Αριστοφάνη, πρόβαλαν τα προβλήματα και τα αιτήματα του αθηναϊκού λαού, ενώ και σήμερα τα θέματα αυτά προσαρμόζονται στην τρέχουσα επικαιρότητα για να γίνονται πιο κατανοητά από τους σύγχρονους θεατές και να αποσπούν τα χειροκροτήματα τους.
Πιο έντονο το φαινόμενο τού λαϊκισμού, υπάρχει στην ελληνική θεατρική επιθεώρηση, η οποία ασχολείται με τα καυτά, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα του λαού, τα όποια καυτηριάζει, άλλα και σατιρίζει, ενώ όταν λείπει ο σχετικός οίστρος, καταπίπτει στη βωμολοχία πού όμως γίνεται ασμένως αποδεκτή από την ανθρώπινη μάζα.
Αλλά και στην άμεση αθηναϊκή δημοκρατία, κυριαρχούσαν στις συνελεύσεις του δήμου οι δημαγωγοί, πού ήταν εξέχοντες λαϊκιστές, με τη σημερινή ορολογία. Στα σύγχρονα κοινοβούλια, οι λαϊκιστές υφίστανται πάντοτε και επηρεάζουν με τη συμπεριφορά τους, τροφοδοτώντας ταυτόχρονα με θέματα τα λαϊκίζοντα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Έντονο λαϊκισμό εξεδήλωσαν, κατά το πρόσφατο παρελθόν, εφημερίδες και περιοδικά της Γερμανίας, πού έβαλαν κατά της χώρας μας και ζητούσαν την αποπομπή της από την Ευρωζώνη, για να ικανοποιήσουν μερίδα της κοινής γνώμης, πού ζητούσαν να μοιραστούν στους Γερμανούς εργαζόμενους τα κονδύλια πού πιθανόν να προορίζονταν για τη διάσωση της Ελλάδας.
Τα παραπάνω παραδείγματα και άλλα πολλά, αποδεικνύουν ότι οι μάζες διακατέχονται από ταπεινά κίνητρα και δη οικονομικού περιεχομένου και ως εκ τούτου αποδέχονται εύκολα και χωρίς συζήτηση τα θελκτικά μηνύματα των λαϊκιστών, τα όποια πάντοτε αποβλέπουν στην
ευχαρίστηση και στην ικανοποίηση τους.
Τελικά οι λαϊκιστές δεν μένουν στις λεκτικές προσφορές, άλλα όταν έχουν την εξουσία προχωρούν και σε οικονομικές παροχές για να συγκρατήσουν τις μάζες, σαν και αυτές πού έκαναν στη χώρα μας, με τελικό αποτέλεσμα να την οδηγήσουν στην χρεωκοπία.
Πρόσφατες περιπτώσεις έντονου κυβερνητικού λαϊκισμού: η υπόσχεση διανομής του πρωτογενούς πλεονάσματος του προϋπολογισμού, το όποιο ακόμη δεν έχει επιβεβαιωθεί στην πράξη και η επανασύνδεση του ηλεκτρικού ρεύματος της ΔΕΗ στα νοικοκυριά, από τα όποια
είχε διακοπεί, λόγω μη πληρωμής των λογαριασμών.
Σημειωτέον, ότι ακόμη κανείς δεν ξέρει πόσοι και ποιοι είναι οι δικαιούχοι, οι δήμοι επέστρεψαν στην κυβέρνηση το μπαλάκι τής σχετικής ευθύνης πού τους έριξε, ενώ οι αρμόδιοι άργησαν πολύ μέχρι να μας πουν, ότι το κόστος της δωρεάν παροχής ρεύματος θα πληρώσουν οι λοιποί
πελάτες της ΔΕΗ. Δηλαδή η κυβέρνηση κάνει κοινωνική πολιτική με ξένα κόλλυβα.
Άλλα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης λαϊκίζουν και μάλιστα από τις εκλογές μέχρι σήμερα και προφανώς θα συνεχίσουν αυτή την τακτική εν όψει δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, καθώς και για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο τον προσεχή Μάιο.
Ως καλοί λαϊκιστές, υπόσχονται τα πάντα στους πάντες, χωρίς να εξηγούν πού θα βρουν τα λεφτά, όταν ερωτώνται από τον Τύπο ή και στελέχη τους πού παθαίνουν κρίση ειλικρίνειας.
Στις παχυλές υποσχέσεις ειδικεύεται ή αξιωματική αντιπολίτευση, πού θυμίζει το ΠΑΣΟΚ του 1980-1981 και το πράσινο βιβλίο του, πού είχε για τον κάθε ψηφοφόρο μερικές υποσχέσεις.
Έτσι έχει υποσχεθεί: επιστροφή στη δραχμή, άλλα και παραμονή στο ευρώ, μισθούς και συντάξεις στα προ μνημονίων υψηλά επίπεδα, κατάργηση νόμων και μνημονίων, άλλα και επαναδιαπραγμάτευση, κρατικοποίηση τραπεζών πού ακόμη το κράτος χρωστά τα χρήματα της επανακεφαλαιοποίησής τους, δωρεάν κατοικία, ρεύμα, θέρμανση κ.λπ. στους μη έχοντες, δουλειά για όλους και άλλα πολλά, ώστε να μην μείνει κανείς παραπονεμένος.
Όλα αυτά σημαίνουν, ότι θα πρέπει να δανείζεται το κράτος γύρω στα 30 δις ευρώ τον χρόνο, χωρίς να πληρώνει τοκοχρεολύσια στους δανειστές του.
Ποιος θα μας χαρίζει ή θα μας δανείζει ετησίως τόσα δις; Προφανώς κανείς.
Τις λαϊκίστικες υποσχέσεις τις πιστεύουν όλο και λιγότεροι, γιατί η σκληρή οικονομική πραγματικότητα νουθετεί και διδάσκει.
Άλλα πάντα υπάρχουν εύπιστοι και παρασυρόμενοι από την ευγλωττία των λαϊκιστικών, πού τους ακολουθούν ελπίζοντας για το καλύτερο
Αλλά η κατάσταση περιπλέκεται, όταν οι λαϊκιστές αναμιγνύουν τις χωρίς αντίκρυσμα υποσχέσεις τους, με τις κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές ουτοπίες, προσπαθώντας να προσδώσουν στον κούφιο λόγο τους, ένα κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο, προκειμένου να συγκινήσουν με άλλα μέσα τη μάζα.
Έτσι ή αξιωματική αντιπολίτευση υποσχέθηκε: σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της οικονομίας, χιλιάδες διορισμούς στο δημόσιο, λειτουργία των εργοστασίων πού αργούν από τους εργαζόμενους, ανάπτυξη με τις καταθέσεις των ιδιωτών στις τράπεζες, ενώ οι συνιστώσες της προβάλλουν και διάφορα άλλα παιδικά όνειρα του 1917.
Η μαρξιστική θεωρία πού απέτυχε στην πράξη, αφού εξολόθρευσαν οι εφαρμοστές της εκατομμύρια αθώων ανθρώπων και καταδίκασαν πολλά άλλα στη μιζέρια, κινητοποιεί ακόμη νηπιακούς εγκεφάλους, πού επιθυμούν να δημιουργήσουν νέα θύματα, κατά τον 21ο αιώνα.
Για σκληρή εργασία, ποιος θα μας μιλήσει;
Παναγιώτης Μποκοβός
