Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Ομολογώ πως βρήκα σπουδαία την ιδέα, να αποτυπωθούν μνήμες από το “ΑΛΗΜΠΕΗ” γειτονιά με τη σημερινή ονομασία “ΕΞΩΠΟΛΗ”, με αυτό το κομμάτι τώρα, γιατί οι παλιοί έφυγαν και οι λιγότερο παλιοί ήδη συνδιαλέγονται με τη μεταφυσική.
Εξάλλου με τους παλιούς Αλεξ/πολίτες ο μαχαλάς αυτός ήταν πάντα μνημονιακός.
Συμπολίτης της συνονόματος και αναγνώστης μου, έμπορος νεωτερισμών, συχνά σε συνάντησή μας αναφέρει ότι και εκείνος γνωρίζει από παλιά το “ΑΛΗΜΠΕΗ” πολύ καλά, αφού μικρός εκεί έπαιζε και η γειτονιά ήταν δίπλα στη δική του.
Φίλε Γιώργο του “λάιφ”. Τι ήταν όμως το “ΑΛΗΜΠΕΗ”;
Ας αλλάξω χρόνο και ας πω ότι εκεί ζούσε θείος και θεία που πολλές φορές με φιλοξενούσαν ολόκληρα καλοκαίρια στην παύση των σχολικών μου υποχρεώσεων, εκεί σχεδόν ανδρώθηκα και έψαχνα να βρω τον μπούσουλα της εφηβείας μου και τέλος ήταν η γειτονιά που βρισκόταν σε απόσταση ανάσας από το σπίτι μου το πατρικό.
Μια γραμμή χωματόδρομου μας χώριζε με ορόσημο τα αμπέλια του Παπαϊωάννου και του παλιού Νοσοκομείου για να βρεθώ στην αυλή των θείων μου.
Και ξαφνικά ο επαρχιακός σουσουδισμός μας πήγαινε περίπατο, γιατί ο “ΑΛΗΜΠΕΗ” διατηρούσε πεισματικά για πολλά χρόνια τον αρχικό του χαρακτήρα με δρόμους και σπίτια προσφυγικής τεχνοτροπίας, με πείρα, με αμπέλια, με στενά γραφικά δρομάκια γεμάτα βατόμουρα, γιατί περιελάμβανε και μια δεξαμενή που για μας το παιδιά αποτελούσε το Έβερεστ στη φαντασία μας.
Γιατί είχε γούρνες για να ξεδιψούν τα ζώα, γιατί συντηρούσε όλη την προνομιακή φρεσκάδα των προσφύγων.
Πρόσφυγες της Καππαδοκίας, του Πόντου, πολλοί Σκοπιανοί από την Ανατολική Θράκη ή και της Βόρειας Θράκης.
Αγωνίες, δυστυχίες που τις ξεπερνούσαν με αξιοπρέπεια, χαρές και λύπες και πολλές λάσπες, που όμως όταν έφθανε η Άνοιξη μεταβάλλονταν σε καταπράσινα ανθισμένα παρτέρια.
Στα παιδικά μου μάτια φάνταζε σαν μια μαγική γειτονιά, που σήμερα ελάχιστα θυμίζει αυτό που ζήσαμε εμείς οι μεταπολεμικοί επισκέπτες και που νοσταλγικά ακόμα θυμάμαι, ένα σωρό πρόσωπα με μακρινές συγγένειες όπως την οικογένεια του μπάρμπα – Ισαάκ με την κυρά- Φωτείκα και την κυρία Οσία Αρετσανοπούλου που μας κερνούσε κρύο αργιάνι και πολύκομπο, γιατί έκανε καλό στη νεφρίτιδα που πέρασε με τέτοια γιατροσόφια η κόρη της Φωτούλα.
Θυμάμαι και άλλους, ένα σωρό καλούς ανθρώπους που σήμερα είναι μονάχα ανάμνηση κάποιων αθεράπευτα πιστών της επιστροφής.
Αργότερα το “ΑΛΗΜΠΕΗ” το αποκαλούσαν όπως είπαμε και “ΕΞΩΠΟΛΗ” ώσπου η Αλεξ/πολη τράνεψε και μπερδεύτηκε το “ΕΞΩ” με το “ΜΕΣΑ”.
Η συνοικία του “ΑΛΗΜΠΕΗ” ήταν τότε μια μικρή συμμαζεμένη ιστορία, με έντονο κλίμα μικροαστικού καθωσπρεπισμού, διατηρούσε ακόμη τον μεταπολεμικό ταλαιπωρημένο χαρακτήρα της, που φούντωνε ειδικά στα σύντομης διάρκειας καλοκαίρια, στα στενά δρομάκια της μόνο πεζοί και αγκομαχώντας με τον διαρκή ιδρώτα ποδηλάτες της, που διαιώνιζαν τη φήμη μαζί με την υπόλοιπη Αλεξ/πολη της καλής ρυμοτομίας, ότι ήταν μια από τις καλύτερες ποδηλατουπόλεις στη χώρα.
Πιο ανθρωπινό και συναισθηματικό το “ΑΛΗΜΠΕΗ”, για την εποχή του, παρά οι γειτονιές της αργότερα που παραδόθηκαν στους λογής – λογής μπετατζήδες και την έκαναν σαν τα μούτρα τους.
Συγχωρέστε όμως το υπερβολικά προσωπικό ύφος του κομματιού αυτού, αλλά ίσως να μην αφορά μόνο τον δικό μου μικρόκοσμο. Ίσως να είναι η άλλη όψη των χαρούμενων στιγμών που έζησα κοντά στους θείους μου εκείνα τα καλοκαίρια στου “ΑΛΗΜΠΕΗ” τα λημέρια.
Αυτά τα νοσταλγικά που συνήθως αποφεύγονται να ειπωθούν απ’ όσους κατέφυγαν από εκεί για να αποικίσουν σε κεντρικά οικόπεδα της αστικής παραλιακής πόλης της Αλεξ/πολης. Τα μακριά της παραμονής τους στο “ΑΛΗΜΠΕΗ”, μέσα στο χρόνο, διαφοροποιήθηκαν με τη λογική της πρεσβυωπίας.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
