Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν από τη στιγμή που τα γράφω αυτά ως την ώρα που θα πιάσετε την Ε.Θ. στα χέρια σας, θα φορτώσω στον αμαρτωλό εαυτό μου ακόμα μια στρινγκ αμαρτία.
Δεν νηστεύω από άποψη, παρά μόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα. Όπως άλλοι νηστεύουν όλο το σαρανταήμερο από άποψη. Έτσι τουλάχιστον λένε.
Και ότι νηστεύουν για αποτοξίνωση λένε.
Εγώ από άποψη κάνω αποτοξίνωση άλλες περιόδους, όχι εκείνες που πρέπει εκκλησιαστικά.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου μάγκα που δεν νηστεύω όπως δεν θεωρώ εκείνους που νηστεύουν πιο καλούς ανθρώπους από έμενα.
Σε γενικές γραμμές, με τις νηστείες δεν ασχολούμαι.
Τώρα, γιατί ασχολούμαι σ’ αυτό το κομμάτι;
Λόγω της αναθεματισμένης νοσταλγίας που με κατατρέχει να γράψω τόσο καιρό στην Ε.Θ, για τα Αλεξ/πολίτικα του παρελθόντος.
Της νοσταλγίας και της ερωτικής ανάμνησης που επιστρέφει όλο και πιο ενοχλητική κάθε φορά που πιάνω να γράψω κείμενο με παλιές Αλεξ/πολίτικες ιστορίες για την στήλη μου.
Έβλεπα λοιπόν, προχθές στο σούπερ – μάρκετ τους συσκευασμένους κιμάδες να αγνοούνται επιδεικτικά από τους συμπολίτες μου αγοραστές που προτιμούσαν ένεκα των ημερών, κολοκυθάκια, πράσα, μελιτζάνες και άλλα τέτοια αθώα αγαθά του αγρού και του θερμοκηπίου και θυμόμουν τη γιαγιά μου την σχωρεμένη στα παιδικά μου χρόνια.
Τη γιαγιά μου που τη Μ. Παρασκευή μου τηγάνιζε κεφτεδάκια κλείνοντας ερμητικά πόρτες και παράθυρα για να μη μυρίσει η γειτονιά στα Μνηματάκια (αμαρτωλή συνοικία κατά τους τότε πατριώτες και εξαγνιστές, λόγω πολιτικών πεποιθήσεων που στιγμάτιζαν τις γειτονιές αυτές και που τις φακέλωναν με το προσωνύμιο Μικρή Μόσχα) και την κακολογήσει παρακαλώντας τον Ύψιστο στην κόλαση να πάρει μόνο εκείνη, όχι και το καημένο το παιδί, δηλαδή εμένα, που ντροπή να τηγανίζονται κρέατα τέτοιες μέρες.
Αλλά και που, αν δεν έκανε κιμά (τον κανακάρη εμένα) επειδή το παιδί δεν έτρωγε τίποτε άλλο από κεφτέδες και πατάτες τηγανητές, τότε θα πάθαινε αβιταμίνωση.
Η αλήθεια είναι ότι ο επταετής αντίχριστος κατά τη γιαγιά μου, θα μπορούσε να περάσει ακόμη και μια ολόκληρη εβδομάδα μόνο με πατάτες.
Δεν ζητούσα εγώ τα κεφτεδάκια, εκείνη επέμενε να τους φάω, θεωρώντας ότι οι πατάτες από μόνες τους δεν θα πιάσουν.
Εξάλλου και ο κολλητός μου φίλος και γειτονάκι ο Χρήστος Μεσηνέζης, όπως και ο άλλος φίλος ο Τάκης Τακουνάκας, τους έφτιαχναν οι δικές τους γιαγιάδες ανάλογα φαγητά με κιμά εκείνες τις μέρες.
Εγώ να μείνω πίσω που ήμουν και αδύνατος σαν τσέργα όπως έλεγε η γιαγιά.
Με απειλούσε κιόλας:
Θα έρθει η μάνα σου από τη δουλειά στο μαγαζί του μπαμπά και θα σε βρει κόκκαλο και τι δικαιολογία τότε θα πω εγώ;
Τόσα χρόνια μετά και ενώ η γιαγιά βρίσκεται σίγουρα κάπου αλλού και με αγναντεύει, όχι πάντως στην κόλαση, κάθε Μ. Εβδομάδα νομίζω ότι τη βλέπω μπροστά μου να τηγανίζει κεφτέδες.
Και βάζω να τηγανίζει κεφτέδες και τη γυναίκα μου τώρα, όχι όμως τη Μ. Εβδομάδα αλλά τις μέρες μέχρι την Κυριακή των Βαΐων.
Τιμής ένεκεν δηλαδή με πρωθύστερο σχήμα ημερολογιακής τοποθέτησης.
Δεν νηστεύω από άποψη.
Και εις ανάμνηση.
Και μια που αναφέρω για ανάμνηση, ωπ – έφθασα σε 10 ολόκληρα χρόνια από τότε που γεμίζω τις στήλες της Ε.Θ., έστω και περιοδικά και μ’ αποχές λόγω τεμπελιάς.
Απίστευτο μου φαίνεται, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα περνούσαν τόσα χρόνια γράφοντας μπαρμπούτσαλα με την ανοχή σας βέβαια.
Με φυλάει ασφαλώς ο “ΘΩΘ” θεός της γραφής και προστάτης των εφημεριδογραφιάδων, ας είναι καλά αυτός και εγώ με τους αναγνώστες μου καλύτερα.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
