Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Ένα αδέξιο κτύπημα, λάκτισμα το λένε στο ποδόσφαιρο, από έναν διαολομπόμπιρα πολλά υποσχόμενα μελλοντικά για αστέρι του φουτ μπολ, και η μπάλα βρέθηκε από την παιδική χαρά στην άσφαλτο, στο πολυσύχναστο δρόμο της ανόδου της Ιωακείμ Καβύρη, στην θέση των Εγγλέζικων νεκροταφείων. Σκηνικό καθημερινό, όπου ακούραστα ατίθασα νιάτα, παιδιά 10-12 ετών, επαίζαν αλλοφαρμένα με διεκδίκηση το γκολ, στην αντίπαλη εστία μέσα στο χώρο της παιδικής χαράς που τον μετέτρεψαν σε γήπεδο. Ξαφνικά, δύο μικροί ανταγωνιζόμενοι του πρώτου, μπόμπιρες, έφυγαν σφαίρες, σαν βέλη, πηδώντας το ξύλινο φράχτη φθάνοντας στο απέναντι πεζοδρόμιο, αφού είδαν ότι εκείνη την στιγμή δεν κυκλοφορούσαν πολλά αυτοκίνητα. Και τον είδαν τον κάτοχο ενός ακριβού αυτοκινήτου που ήταν παρκαρισμένο στο διπλανό ρείθρο του πεζοδρομίου να βγαίνει από το κρεοπωλείο με τα ψώνια του, να παίρνει την μπάλα των παιδιών που σταμάτησε στις μπροστινές ρόδες του αμαξιού του και βιαστικά να αναχωρεί ανεξηγήτως. Το περιστατικό είναι πέρα για πέρα αληθινό, καθότι έτυχε να ήμουν αυτόπτης μάρτυρας αυτού, περνώντας εκείνη τη στιγμή από εκεί. Υπόψη ότι γνωρίζω αρκετά καλά τον κάτοχο του ακριβού αυτοκινήτου που πρόκειται για άτομο νεόπλουτο με θέση στοχευμένης υπαλληλικής τοποθέτησης Δημοσίου, με οικονομική άνεση και πλούσια ελέη του κατέχοντος. Η μπάλα, λοιπόν, τοποθετήθηκε στο μπροστινό κάθισμα του αμαξιού και ο κιμπάρης κάτοχός του με το τουϊνγκ – καμηλό κουστούμι και την μεταξωτή γραβάτα, σπινάρισε ταχύτατα, αδιαφορώντας για τις επικλήσεις των μικρών να τους δώσει την μπάλα τους. – Κύριε, κύριε, τη μπάλα μας Φώναζαν απεγνωσμένα οι δύο μπόμπιρες που τα είχαν χάσει με ότι έβλεπαν και μέσα σ’ όλη τη σύγχυση και απορία τους, προσφωνούσαν “ΚΥΡΙΟ” αυτό τον νεαντερτάλιο συμπολίτη μας. Αντί λοιπόν να τον στολίσουν οι μπόμπιρες όπως του αρμόζει αυτόν τον “megasticus” απαράδεκτου τύπου, μ’ εκείνη την τόσο συνηθισμένη, σε μικρούς και μεγάλους τρισύλλαβη λέξη του “Μαλάκα” που πολλά σημαίνει και αποδίδεται ως “χειροπρακτική αυταρέσκεια”, σίγουρα θα του την ανταποδώσουν μια μέρα τα ίδια του παιδιά σαν διακπαίδευση της οικογένειάς του. Υπάρχει βέβαια το ερώτημα. Τι την ήθελε την μπάλα αυτός ο αυτοκινητοκένταυρος της μεγαλοαστικής κοινωνίας, που με την πράξη του έδειξε ότι η κοινωνική συμπεριφορά δεν υπολογίζεται όταν είσαι “ΧΑΜΕΝΟ ΚΟΡΜΙ”. Συνειρμικά σκέφθηκα αν ένας απλός πολίτης της λεγόμενης “πλεμπάγιας” ή ένας κατ’ εξοχήν παλαίμαχος των γηπέδων ποδοσφαιριστής ή φίλαθλος, είχαν τύχει αν τους σταματούσε σ’ εκείνη τη φάση, η μπάλα στο όχημά τους ή στα πόδια τους, είναι σίγουρος ότι όχι μόνο θα επέστρεφαν το τόπι ευλαβικά στα παιδιά, αλλά πριν φύγουν σαν μεγάλοι φίλοι με τους μπόμπιρες, θα κάνανε και δύο – τρία σουτάκια μαζί τους, έτσι για να θυμηθούν και να νοσταλγήσουν τα αξέχαστα χρόνια της νιότης τους που τώρα κάποιο “χαμένο κορμί” συμπολίτης τους βρέθηκε ξαφνικά να τους το μαυρίσει.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
