Τα παιχνίδια της υψηλής πολιτικής ο πολύς κόσμος δεν τα καταλαβαίνει.
Ότάν, λοιπόν, ακούει τον Ευάγγελο Βενιζέλο να θέτει ζήτημα πολιτικής σταθερότητας αν πέσει κάτω από 10%, αυτό που αντιλαμβάνεται είναι ότι η Ν.Δ. Έχει προβληματικό εταίρο.
Τι και αν ο Σαμαράς του χάρισε αντιπροεδρία, υπουργείο Εξωτερικών (ρίχνοντας τον Αβραμόπουλο) και τα βασικά για τη διαπλοκή, ημέτερα και διεθνή, υπουργεία Δημοσίων Έργων και Ενέργειας;
Τι και αν του τακτοποίησε και το τελευταίο ορφανό από τον Παπουτσή έως τον Παπαχρήστο και από την Μπιρμπίλη έως και την Καϊλή;
Τι και αν κατεβάζει σε όλες τις μεγάλες περιφέρειες και στους δήμους νεοδημοκράτες υποψηφίους χαμηλού προφίλ για να έχει κάτι να λέει το βράδυ των εκλογών για Καμίνηδες και Μπουτάρηδες;
Τι και αν του χάρισε για έναν χρόνο την ΕΡΤ με τον Καψή;
Τι και αν υπέγραψε μαζί του κείμενο εταιρικής συμφωνίας για να αισθάνεται ισότιμος;
Τι και αν ανέχτηκε επανειλημμένως βοηθούς του να τον χαρακτηρίζουν «Μαυρογυαλούρο»;
Τι και αν όλοι οι διορισμοί σε νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία, Αστυνομία έγιναν με ένα προκλητικό σύστημα ποσοστώσεων, συνεπεία του οποίου το ΠΑ-ΣΟΚ του 4% έχει τον μισό κρατικό μηχανισμό;
Τι και αν στο υπουργείο Οικονομικών βασιλεύει η ομάδα Παπακωνσταντίνου και δεν άλλαξε μισός διευθυντής στην πυραμίδα;
Τι και αν ζήτησε ο Σαμαράς από τον Βρούτση να τον καλέσει και να του ζητήσει συγγνώμη επειδή ανακοίνωσε φιλολαϊκό μέτρο χωρίς να τον ενημερώσει;
Τι και αν δεν έγινε (πλην καθαριστριών και σχολικών φυλάκων) μισή απόλυση για να μην πάθει ζημιά το κρατικοδίαιτο ΠΑΣΟΚ;
Τι και αν κάθε δημόσια θέση στη Θεσσαλονίκη από τη διοίκηση του Λιμανιού και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος μέχρι και διευθυντών της NEΡΙT δόθηκε στους εκλεκτούς του κυρίου Βενιζέλου;
Τι και αν δεν μίλησε ο Σαμαράς στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για να πάει ο αντιπρόεδρος;
Τίποτε, μα τίποτε, από όλα αυτά δεν έφτασαν για να ικανοποιηθεί.
Αν όμως ένα κόμμα του 4% αδυνατεί να συγκρατήσει τον κόσμο του έχοντας το μισό κράτος στη διάθεση του (και λίγο λέω, γιατί ο βαθύς κρατικός μηχανισμός παραμένει ΠΑΣΟΚ), τότε πώς είναι
δυνατό να περιμένει κανείς ότι θα σωθεί στο παρά πέντε με τέτοιου τύπου διλήμματα σταθερότητας;
Ο κόσμος αδυνατεί να καταλάβει τον πραγματικά φόβο του αντιπροέδρου: Μη τυχόν και καταταγεί η Ελιά τρίτη και καταϊδρωμένη δύναμη της Κεντροαριστεράς, βλέποντας την πλάτη του Κουβέλη.
Αυτό που νιώθει ειδικώς ο κόσμος της Κεντροδεξιάς είναι ότι ο χορτάτος από τις προσφορές
αντιπρόεδρος τα γυρίζει στην τελική ευθεία.
Και ξέρετε πως αντιδρά συνήθως αυτός ο απίστευτα υπομονετικός κόσμος όταν βλέπει αχάριστους συνεταίρους να το στρίβουν…
Μανώλης Κοττάκης