Το παρασιτικό αυτό “έντομο” που κατατρώει τα ξύλα, μόλις ολοκληρώσει την καταστροφή του, μεταμορφώνεται σε προνύμφη με φτερά, για να μεταπηδήσει στην… πολιτική – Η συντεχνία που παράγει αυθάδη… τσιπράκια !!!
Το σαράκι είναι παράσιτο έντομο που τρέφεται από το ξύλο όπου τοποθετούνται τα αυγά του.
Αυτό το, ατυχές, ξύλο θα του παρέχει, ακουσίως, στέγη και τροφή σε όλο τον κύκλο της ζωής του.
Έχει βρει δηλαδή «τον μήνα που τρέφει τους έντεκα», τρώγοντας το σπίτι που ζει, ενώ δημιουργεί σήραγγες που καταστρέφουν την αντοχή του ξύλου και το καθιστούν άχρηστο, ακόμη και για την εκτροφή σαρακιών.
Κατά την διάρκεια της δραστηριότητος του, που συνδυάζει την διατροφή αλλά και την καταστροφή με την ίδια κίνηση, συγχρόνως, προκαλεί και έναν χαρακτηριστικό θόρυβο, ο βιολογικός ρόλος του οποίου παραμένει σκοτεινός.
Στο τελευταίο στάδιο των μεταμορφώσεων του – από αυγό σε σκουλήκι, προνύμφη και (ευτραφή) νυφούλα με φτερά, εγκαταλείπει το ξύλο, όπου απολάμβανε υψηλές αργομισθίες, εφάπαξ, κ.α. για να μεταπηδήσει στην πολιτική όπου αναρριχάται σε υψηλά αξιώματα.
Εδώ χρειάζεται μία διευκρίνιση. Δεν αναφέρομαι στις Συντεχνίες, τα Συνδικάτα και τον Συνδικαλισμό. Αυτά χρειάζονται απαραίτητα για μία υγιή ισορροπία στην οικονομία.
Στα καράβια, π.χ., την εποχή προ του Μεταξά, που έφερε μία πραγματική κοσμογονία στην ζωή των ναυτικών στα πλοία, οι ναύτες εκαλούντο να φέρουν το δικό τους στρώμα όταν πήγαιναν να μπαρκάρουν.
Αυτά ακούγονται προϊστορικά, αλλά εγώ, όταν ανέλαβα πλοίαρχος, ζήτησα να μου στείλουν έναν εξάντα (γωνιομετρικό όργανο απαραίτητο – τότε – για τον προσδιορισμό του στίγματος) και ένας υπάλληλος με ερώτησε γιατί δεν έχω τον δικό μου!
Ο απαραίτητος συνδικαλισμός όμως, όταν είναι διαβρωμένος από το σαράκι του φθόνου και του μίσους, που είναι χαρακτηριστικό της Αριστεράς (ή εκείνων που παριστάνουν τους αριστερούς – το σαράκι του σαρακιού – ας πούμε) είναι καταστροφικός.
Τελευταίο ναυτικό παράδειγμα:
Όταν πήραμε τα εκατό Liberty από τους Αμερικάνους το κράτος κράτησε δέκα για να διαχειριστεί ως κρατικά.
Ενώ λοιπόν, εκείνα που πήραν οι εφοπλιστές κέρδισαν αμύθητα ποσά στην αγορά, τα κρατικά, έρμαιο των κομμουνιστών συνδικαλιστών της ΟΕΝΟ, χρεοκόπησαν.
Από τα πολλά παραδείγματα κακού και καταστροφικού ελληνικού συνδικαλισμού το ασυγκρίτως πιο καταστροφικό είναι η ΟΛΜΕ, και τα παράλληλα συνδικάτα στην εκπαίδευση.
Η ζημιά που έχουν επιφέρει στην χώρα είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιοδήποτε άλλο.
Βεβαίως όταν ένα συνδικάτο κατορθώνει να ακυρώσει μία επένδυση, όπως η PIRELLIπ.χ., ζημιώνει τους εργάτες και την τοπική οικονομία (η PIRELLI απλώς μεταναστεύει) ενώ συγχρόνως αποθαρρύνει μελλοντικές επενδύσεις. (Όπως κάνει ο Τσίπρας που προειδοποιεί ότι: «θα χάσουν τα λεφτά τους»).
Η ζημιά είναι μεγάλη αλλά ελάχιστη στη μόνιμη ζημιά των συντεχνιών της παιδείας σε ολόκληρες γενεές, που ενηλικιώνονται αγράμματοι και ακατάλληλοι για εργασία.
Άχρηστοι δηλαδή, γιατί η χρησιμότητα στις επιχειρήσεις είναι ανάθεμα και καταδικαστέα. Κανείς δεν τους λέει ότι πρέπει να «βγάλουν το ψωμί τους».
Το χαμηλό επίπεδο είναι αποτέλεσμα της «ήσσονος προσπάθειας» αλλά και της απαξίωσης της τάξης (καταπίεση) και της αξιολόγησης, αρχής γενομένης από την βαθμολόγηση. Διότι τεκμηριώνει την …ανισότητα.
Συγχρόνως ακούστηκε ότι με το «δικαίωμα στην αντιγραφή» στις εξετάσεις, προωθείται η συλλογικότητα.
Σε ένα βαθμό το κενό καλύπτεται από τα φροντιστήρια και τα «ιδιαίτερα».
Έτσι φθάσαμε στο σημείο οι διορθωτές των γραπτών εξετάσεων να τα διορθώνουν βάσει των λύσεων των θεμάτων που εκδίδουν τα φροντιστήρια!
Όταν η ΟΛΜΕ ζητάει υποχρεωτική εκπαίδευση 12 ετών, είναι φανερό ότι χρειάζεται η απόλυτη κατάργηση της, για να απελευθερωθούν τα παιδιά από αυτή την φυλακή όπου μαθαίνουν ότι η συντεχνία προκρίνει και παράγει αυθάδη …τσιπράκια.
Αυτό, φυσικά, ποιος θα το εφαρμόσει;
Η πρόσφατη παταγώδης αποτυχία της ΟΛΜΕ να πείσει πάνω από ένα μικρό, μονοψήφιο, ποσοστό να συμμετάσχει στις «Στάσεις εργασίας» δείχνει την ρίζα του προβλήματος:
Δεν φταίνε οι καθηγητές ούτε οι δάσκαλοι.
Στην μεγάλη τους πλειονότητα είναι ευσυνείδητοι και ώριμοι ενήλικες που αγαπάνε τα παιδιά.
Όταν τα συνδικάτα κηρύσσουν απεργίες, καταλήψεις, ή άλλες «δράσεις», σε όλα τα επίπεδα, όμως, εκείνοι που θέλουν να δουλέψουν, κινδυνεύουν από τους τραμπούκους της «περιφρούρησης».
Αυτό το «σαράκι», αυτοί οι λίγοι, ψυχωτικοί, παρανοϊκοί, ασθενείς έχουν κατορθώσει όχι μόνο να καταστρέψουν την παιδεία, να αποδυναμώσουν το νέο δυναμικό της Ελλάδας, αλλά επιπλέον να δυσφημήσουν όλο το συνδικαλιστικό κίνημα.
Τηλέμαχος Μαράτος
