Σήμερα η Αλεξανδρούπολη άνδρα έχασε ευπατρίδη,
που όλοι τον ξέραν κι έλεγαν τα πιο καλά για εκείνον,
πρόεδρο του Δημοτικού, για χρόνια, Συμβουλίου
και όχι μόνο, στο όνομα Σάββας Μιχαηλίδης.
Σάββα, σε γνώρισα αργά κάπως, εδώ και χρόνια
τριανταπέντε ολόκληρα, πολλά όμως για να μάθω
πόσο ήσουνα καλός εσύ με όλους και πως όλοι
πολύ σε αγαπούσανε κι ιδιαίτερα εκτιμούσαν,
γιατί ήσουν πράος κι ήρεμος, ευγενικός, μετριόφρων,
σοφός στην κρίση, δίκαιος στις όποιες αποφάσεις
του Δήμου κι όλο έβαζες του Δήμου το συμφέρον
πιο πάνω απ’ όλα, κι ας πολλοί φίλοι σου πικραινόνταν
ή κάποτες και συγγενείς στενοί πολύ με εσένα.
Συχνά συναπαντιόμασταν κοντά στη γειτονιά σου
και κάθε που χωρίζαμε, μου ’λεγες: «Στη νονά μου
να δώσεις χαιρετίσματα. Μια μέρα θα φροντίσω
να ανέβω απάνω να την δω! Στον τρίτο όροφο είναι;».
Συνήθως η συνάντηση στην είσοδο γινόταν
όπου η αρχόντισσα κυρά η Φεριώτισσα η Φωτίκα,
νονά σου, εκεί μετοίκησε το ενενήντα πέντε
προσφάτως, μα δεν πρόλαβε πολλά, έφυγε για πάντα.
Έφυγε γρήγορα η νονά, που μάταια λαχταρούσε
να δει εσένα, που ’σουνα γι’ αυτήν τρανό καμάρι.
Στην Κοσμοσώτειρα είχε αυτή βαφτίσει εσέ, στις Φέρες,
απ’ όπου η καταγωγή ήτανε η δική σου.
Απ’ τις υποχρεώσεις σου στον Δήμο δεν υπήρχε
χρόνος να δεις τα πλάγια σου, που λέει ο λαός. Μα τώρα
Σάββα, να δώσεις στη νονά χαιρετισμούς, που ήταν
για μένα οικογένεια, μάνα, νενέ, γιαγιά μου
εξ εγγονής της, αλλ’ εσύ ήσουν σαν αδερφός μου,
που, κι αν τρανύτερος πολύ, αδερφικά σε μένα
φερόσουν, όπως αδερφός για όλους άλλωστε ήσουν,
σύζυγος είτε, είτε αδερφός, παππούς ή και πατέρας.
