Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Περάσανε εξήντα περίπου χρόνια από τότε που στο τέλος της Σχολικής χρονιάς, καμιά σαρανταριά παιδάκια χωρίς να ξέρουν τι τους περίμενε μετά στη συντριπτική για το νεοελληνική ήθος και την μετακατοχική περίοδο τελείωναν το 1ο Δημοτικό Σχολείο Αλεξανδρούπολης.
Κρατούσαν συμβιβασμένοι και συγκινημένοι στα χέρια τους από μια φωτογραφία για το τέλος της σχολικής χρονιάς και ένα στραπατσαρισμένο καρτελάκι του ελέγχου προόδου μαθητού.
Στους περισσότερους από τους τριάντα μαθητές το κλισέ της προόδου ήταν σχεδόν ίδιο.
“Έχει αντίληψη στην αφομοίωση των μαθημάτων, είναι έξυπνος, εργατικός, επίμονος και επιμελής. Θα μπορούσε και περισσότερα αν οδηγηθεί κατάλληλα”.
Το υπέγραφε ο Διευθυντής του 1ου Δημοτικού Σχολείου κύριος Ηλιόπουλος. Ο αείμνηστος αυτός δάσκαλος που μας διάβαζε με τη βροντώδη φωνή του δημοτικά τραγούδια στις ανιαρές ώρες της αριθμητικής, ήταν σπάνιας ποιότητας και καλλιέργειας εκπαιδευτικός σε εντελώς λάθος εποχή και την πόλη της Αλεξανδρούπολης που σήμερα παραδόθηκε από το 1980 στους λογής-λογής μπετατζήδες και την έκαναν γκρίζα και σαν τα μούτρα τους
Η ιστορία μας, λοιπόν, διαδραματίζεται 60 χρόνια περίπου πίσω, στην Αλεξ/πολη με τους χωματόδρομους, τα χαμηλά κεραμοσκεπή σπίτια και τα στενάχωρα παλιά σχολεία.
Η μεγάλη πλειονότητα των μαθητών πηγαίνει στο σχολείο τρεις ημέρες πρωί και τρεις απόγευμα, διότι οι αίθουσες δεν επαρκούν. Παράδειγμα το 3ο Δημοτικό σχολείο στον αυλόγυρο της Μητρόπολης Αγίου Νικολάου, φιλοξενούσε για το απόγευμα και το 2ο Δημοτικό Σχολείο.
Οι δάσκαλοι φροντίζουν όχι μόνο για την εκπαίδευση αλλά και για τη στοιχειώδη διατροφή των μαθητών.
Είναι ο δάσκαλος εκείνος που πήγαινε πρώτος πρωί στο σχολείο για να ετοιμάσει το γάλα σκόνη που μας έστελνε η Αμερικανική βοήθεια για την Ελλάδα.
Και πριν από το μεσημέρι έδινε και ένα κομμάτι από εκείνο το κίτρινο τυρί ενίοτε μ’ ένα προψημένο σιμιτάκι.
Ήταν ο δάσκαλος εκείνος που άναβε τη σόμπα κύλινδρο λαμαρινένιο από πολύ πρωί όταν τις χειμωνιάτικες μέρες οι ξυροβοριάδες από τα αγιάζια τα θαλασσινά μαστίγωναν όλη την πόλη και τα υποθερμικά σχολεία και κάνανε σαν αυτά τα τρυφερά μάγουλα των μικρών μαθητών, με ματ ροζ απόχρωση του άλικου.
Μνήμες που γυρνούν πολύ πίσω, άνω από μισό αιώνα, τον καιρό της πρώτης αθωότητας για τα παιδιά του δημοτικού, σαν παραμύθι παραμορφωμένο από μια αλόγιστη νοσταλγία.
Ήταν ο δάσκαλος εκείνος, ο σεβάσμιος που προσπαθούσε να απαλύνει τον τρόμο των παιδιών που τελείωναν το δημοτικό για να αντιμετωπίσουν αργότερα την πιράνχας δύσκολη εποχή της εφηβείας.
Οπλισμένοι και μαθημένοι στη συγκίνηση και στην προστασία ενός δημοτικού σχολείου όπως ήταν το 1ο της Αλεξ/πολης και στην εκπαιδευτική επιμόρφωση που αμβλύνθηκε από δασκάλους όπως του προαναφερόμενου αείμνηστου αλλά κι από άλλους τέτοιους των άλλων δημοτικών της πόλης, συνειδητοποιήσαμε το θαύμα της εφηβείας που μας ερχότανε με γοργό ρυθμό στα μετέπειτα χρόνια μας.
Αλλά, φαντασθείτε σήμερα τι θα γινόταν αν έπρεπε κάποιος να ξυπνήσει χαράματα, να ετοιμάσει γάλα κ.λπ. για μαθητές.
Με την ευκαιρία πάντως της δημοσιότητας που έλαβαν οι εκπαιδευτικοί με ανακοινώσεις απεργιών πάνω σε σχολικές περιόδους, θα ήταν χρήσιμο να ανατρέξουν στις εμπειρίες των γονέων τους που μεγάλωσαν στις δεκαετίες του ’50 και ’60.
Ετοίμαζαν το γάλα αλλά είχαν και τον καιρό να βοηθήσουν τους μαθητές. Ίσως γι’ αυτό δεν είχαν καιρό για απεργίες.
Νομίζω ότι από τους τότε μαθητές που είχαν το καρτελάκι με τον προαναφερόμενο έλεγχο προόδου θα ευγνωμονούν δια βίου τους αείμνηστους δασκάλους τους.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
