Σαν σήμερα 13 Οκτωβρίου 1922 – Το έπος της δοξασμένης Μεραρχίας στο Μικρασιατικό μέτωπο – Αναδρομή στα γεγονότα που σημάδεψαν τον Ελληνισμό
Έφθασε σήμερα, 15 Οκτωβρίου 1922, ύστερα από πορεία 7 ημερών, στις Φέρες του Έβρου, από την Ανατολική Θράκη προερχόμενη, η θρυλική Ανεξάρτητη Μεραρχία, η ηρωική δράση της οποίας στη Μικρά Ασία κατά τις φοβερές ημέρες της καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού έσωσε την τιμή των ελληνικών όπλων.
Η Ανεξάρτητη Μεραρχία αναχώρησε από το Λουλέ Μπουργκάς την 7η Οκτωβρίου, μετά την καταδικαστική για την Ελλάδα απόφαση των πρώην συμμάχων της, Αγγλίας, Γαλλίας και Ιταλίας, να υποκύψουν στην πίεση των Κεμάλ και Ινονού και να δεχθούν την απομάκρυνση του Ελληνικού Στρατού από την Ανατολική Θράκη και την παραχώρησή της στην Τουρκία, χωρίς να έχει ριφθεί μια τουρκική σφαίρα για την υπόθεση αυτή.
Αντίθετα η Ελληνική από αιώνων Ανατολική Θράκη απελευθερώθηκε από τον Ελληνικό Στρατό μετά από νικηφόρες επιχειρήσεις του εναντίον του τουρκικού, τον Ιούλιο του 1920.
Ήταν παράλογο συνεπώς, να επιβληθεί στην Ελλάδα η εκχώρηση στην Τουρκία ελληνικού εδάφους, την επιστροφή του οποίου στη μητέρα πατρίδα είχε προηγουμένως αποδεχθεί η νόμιμη τουρκική κυβέρνηση, βάσει της Συνθήκης των Σεβρών και λίγο προ αυτής ο ηττηθείς από τους Έλληνες Τούρκος στρατιωτικός διοικητής της, Ταγιάρ πασάς.
Κατά την άφιξη τής στις Φέρες, τη 13η Οκτωβρίου 192 2, την ελληνική Ανεξάρτητη Μεραρχία ακολουθούσαν χιλιάδες Έλληνες πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης, για να αποφύγουν τη σφαγή τους από τους Τσέτες και την κακοποίηση τους από τις τουρκικές αρχές, που θα ανελάμβαναν την εξουσία το Νοέμβριο, διότι ο τακτικός τουρκικός στρατός θα εγκαθίστατο επισήμως στην περιοχή μετά τη σύνοδο για την υπογραφή Συνθήκης Ειρήνης που θα συνήρχετο στη Λωζάννη (και η οποία, ως γνωστόν, υπεγράφη την 24η Ιουλίου 1923).
Έτσι, σήμερα έληξε η ιστορική αποστολή της Ανεξάρτητης Μεραρχίας στο χώρο Ανατολικής
Θράκης-Μικράς Ασίας, όπου έγραψε χρυσές σελίδες δόξας.
Η Ανεξάρτητη Μεραρχία συγκροτήθηκε τον Ιούλιο του 1921, στην περιοχή Ραιδεστού της Ανατολικής Θράκης από στρατιωτικούς ηγήτορες, που προέρχονταν από την κυρίως Ελλάδα και οι
οποίοι εθεωρούντο ότι ανήκαν στο άνθος του Ελληνικού Στρατεύματος.
Ήταν οι επίλεκτοί του, γι’ αυτό και η Μεραρχία αυτή ονομάσθηκε και «Μεραρχία Επιλέκτων».
Αποστολή της ήταν να καταλάβει και απελευθερώσει την από του 1453 κατεχόμενη από
τους Τούρκους, Κωνσταντινούπολη.
Την 4η Αυγούστου του 1921, όμως, οι. ανάγκες του πολέμου στο μέτωπο της Μικράς Ασίας υπήρξαν τέτοιες (εκστρατεία προς Σαγγάριο), που το ελληνικό υπουργείο Στρατιωτικών διέταξε τη μεταφορά της Ανεξάρτητης Μεραρχίας Δορύλαιο της Μικράς Ασίας (Εσκί Σεχίρ), από όπου ξεκίνησε τις επιχειρήσεις της για την υποστήριξη του αγώνα της Στρατιάς στο Σαγγάριο.
Η αποστολή της υπήρξε νικηφόρος και μετά το τέλος των επιχειρήσεων της ανετέθη η υπεράσπιση του τομέως Σεϊντη Γαζή (αρχαία Φρυγία) μέχρις Ακ Ιν.
Η εποποιία της Ανεξάρτητης Μεραρχίας άρχισε τη 13η Αυγούστου, με την επίθεση του τουρκικού στρατού.
Και συνεχίσθηκε κατά την επί 14 ημέρες προσπάθεια απαγκίστρωσή της, κατά την οποία έδωσε σφοδρές χάχες, με ονομαστότερη αυτήν την Κιουταχείας, στις εκβολές του ποταμού Γύμαρη.
Για να ολοκληρωθεί την 31η Αυγούστου με την άφιξή της στο λιμάνι Δεκελί, απέναντι από τη Μυτιλήνη, ύστερα από πορεία των μαχητών της επί 630 χιλιόμετρα σε ανώμαλο έδαφος μέσα σε αφόρητη χέστη και με το βέρος του οπλισμού και του ατομικού τους αντίσκηνου.
Από τη πολλή πεζοπορία τα άρβυλα των περισσοτέρων στρατιωτών είχαν καταστραφεί και πολλοί επορεύονται ανυπόδητοι.
Το μεγάλο πρόβλημα, ωστόσο, ήταν η έλλειψη τροφής και νερού.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι στρατιώτες της Μεραρχίας έμεναν νηστικοί μέχρις εξαντλήσεως, και χωρίς νερό επί ώρες, ενώ είχαν να πορευθούν πολλά χιλιόμετρα και να πολεμήσουν τους παρενοχλούντας αυτούς Τούρκους άτακτούς, χωρίς ποτέ να ηττηθούν ή να διασπαστούν. Από το Δεκελί, η Μεραρχία μεταφέρθηκε στη Μυτιλήνη.
Που οφείλεται ο άθλος της
Η εποποιία των μαχητών της Ανεξάρτητης Μεραρχίας, με την ηρωική πορεία τους των 14 ημερών προς το Δεκελί, παρομοιάστηκε από τόση ηγήτορές τους και πολλούς συγγραφείς με τον άθλο των Μυρίων του Ξενοφώντος, που συντελέσθηκε στα ίδια περίπου εδάφη.
Όταν, μάλιστα, οι πολεμιστές της θρυλικής Μεραρχίας αντίκρισαν από υψώματα τη θάλασσα του Δεκελί, αναφώνησαν με ανακούφιση “θάλασσα, θάλασσα”, όπως οι πρόγονοί τους όταν βρέθηκαν μπροστά στις ακτές του Πόντου.
Η διάσωση της ιστορικής Μεραρχίας οφείλεται ασφαλώς στα ψυχικά χαρίσματα των ανδρών της, τα οποία όμως ενίσχυσαν και αξιοποίησαν με το παράδειγμα και τις παροτρύνσεις τους οι επικεφαλής τους αξιωματικοί.
