Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Είναι κάτι παιδιά, που εκτός του ότι (όπως όλα δείχνουν) δεν θα γίνουν ποτέ άνδρες, ευχαρίστως εγώ και όλη γειτονιά μου θα τα σκότωνε.
Κάθονται στην είσοδο του σπιτιού μου και είναι προφανώς μαθητές που την κάνουν κοπάνα από το πρωί μέχρι την ώρα που θα σχόλαγαν από τα σχολεία τους, που για κακή μου τύχη βρίσκεται ο δρόμος τους από τον δικό μου.
Επειδή το κάπνισμα αρχίζει γι’ αυτά τις πρωινές ώρες, προτιμούν τα φιλόξενα σκαλοπάτια της γειτονιάς μου, να κάνουν έναρξη.
Και δεν σηκώνονται από αυτά με τίποτε, αν δεν το ρουφήξουν ολόκληρο το τσιγάρο.
Είναι, δεν είναι 15άρια περίπου. Με τα του εθισμού ας ασχοληθούν οι δικοί τους.
Εμένα εκείνο που με βγάζει από τα ρούχα μου, είναι η καφρίλα που αποπνέουν.
Και όχι, δεν θα μπω στο παιχνίδι από που είναι και από κρατάει η σκούφια τους.
Ίσως είναι παιδιά μεταναστών, ίσως είναι ντόπια, δικά μας. Όλα τους μιλούν άψογα ελληνικά, αν και τη φωνούλα τους την ακούς μόνο όταν αλληλοβρίζονται. Οχετός, βόθρος το στόμα τους. Ειδάλλως δεν το ανοίγουν.
Σωριασμένοι στα σκαλοπάτια, ιδίως όταν ο καιρός είναι καλός, ντυμένα με τη μόδα που επιτάσσει το ενδυματολογικό στυλ της εποχής, με το τσιγάρο στο χέρι, κοιτάζουν με απλανές βλέμμα προς το τίποτα και πληκτρολογούν μηνύματα στα κινητά τους.
Πότε, πότε σηκώνουν το κεφάλι τους, πετάνε ένα “ΜΑΛΑΚΑ” στο δίπλα τους και ξαναπέφτουν στην αδιαφορία τους για κάθε τι.
Από την ποία δεν βγαίνουν ούτε όταν επιχειρούμε να μπούμε στο σπίτι με τα ψώνια που έχουμε στα χέρια.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή θέλω να τα σκοτώσω. Σε βλέπουν να πλησιάζεις και δεν κουνιούνται. Παραμένουν ακίνητα ώσπου να τους παρακαλέσεις.
– Μπορώ να μπω στο σπίτι μου ρε καλόπαιδα; τα λες ευγενικά.
Τότε σηκώνουν το κεφάλι, σε κοιτάζουν ενοχλημένα και μετακινούν ελάχιστα τον γοφό τους ανάλογα με τη θέση, ώστε να σου αφήσουν μερικά εκατοστά χώρο. Τέτοια γενναιοδωρία.
Και αν βγεις και μπεις μια φορά έχει καλώς. Αν όμως αναγκασθείς να επανέλθεις αφού ξαναβγείς, αρχίζεις και φοβάσαι μήπως τα εκνευρίσεις και συ πετάξουν στο κεφάλι κανένα κινητό τους.
Γιατί είναι οξύθυμα όπως έχω διαπιστώσει από τις μεταξύ τους εντάσεις.
Οι οποίες δεν γνωρίζουν ούτε πρωινές, ούτε μεσημεριανές ώρες.
Εντάσεις που δημιουργούνται όταν μαζί με το τσιγαράκι τους, οι λεβέντες αυτοί έχουν κατεβάσει και μερικές μπύρες.
Τα άδει μπουκάλια και τα αλουμινένια κουτάκια τα αφήνουν βεβαίως στην είσοδο, κάνοντας τη γυναίκα μου έξαλλη.
Το ίδιο και χειρότερα βλέπω ενίοτε και απέναντι στη γειτόνισσά μας, που και σ’ αυτής τα σκαλιά αράζουν κατά περιτροπή, να γίνεται άλλος άνθρωπος από την αγανάκτησή της.
– Να τα μαζέψεις τώρα βρωμόπαιδο, επιτέθηκε τις προάλλες σ’ ένα από αυτά το πιο ατίθασο, για να πάρει πληρωμένη απάντηση:
– Να τα μαζέψεις εσύ παλιόγρια.
Ευτυχώς βγήκε εκείνη την ώρα ο άντρας της και την πρόλαβε, γιατί η γυναίκα κρατούσε τον μπλάστρη που άνοιγε φύλλο για πίτα και ετοιμαζόταν να τον ρίξει κατακέφαλα μια μπλαστριά.
Μια εβδομάδα είχε περάσει από το περιστατικό και ακόμη δεν την αφήνει ο άντρας της να βγει ούτε στο μπαλκόνι, τρέμοντας τις συνέπειες που μπορεί να έχει η μανία της για εκδίκηση.
Πολύ φοβάμαι ότι τα χειρότερα δεν είναι πολύ μακριά. Τα παρατηρώ καθημερινά αυτά τα “trendy” παιδιά που δεν ξέρουν τι να κάνουν την πλήξη τους και την ξοδεύουν σε ακραίες εκδηλώσεις συμπεριφοράς.
Βέβαια δεν είναι αυτό κανόνας. Υπάρχουν και τα περισσότερα, νομίζω, παιδιά που είναι αξιόλογοι χαρακτήρες και πρότυπα νεολαίας.
– Εγώ δεν τους φοβάμαι. Επιμένει η γειτόνισσά μου για την κατηγορία των διαφορετικών παιδιών και προτείνει διάφορες μεθόδους για να τους αντιμετωπίσουμε όλοι στη γειτονιά.
Όπως για παράδειγμα, να τα περιχύνουμε με καυτό νερό.
– Μήπως με καυτό λάδι καλύτερα; Είναι πιο αποτελεσματικό.
Αντιπροτείνει η κόρη της, που έχει μεσαιωνικές διαθέσεις, όπως συνηθιζόταν στην εποχή του ιππότη Αρθούρου Κάμελοτ.
– Λες; ερώτησε η χαροκαμένη γειτόνισσα.
– Τι λέω βρε μάνα; Πλάκα κάνω. Είναι δυνατόν να κάνουμε αυτά τα παλιόπαιδα τηγανίτες και τσιγαρίθρες;
Αν και βεβαίως, επιμένω να μην είμαι τόσο ακραίος όσο η κόρη της γειτόνισσάς μου.
Δεν μπορώ όμως να μην παρατηρήσω το γεγονός που δεν βλέπω τους γονείς τους.
Είναι τόσο, άραγε, απασχολημένοι που δεν προφταίνουν να ασχοληθούν με τα βλαστάρια τους;
Ή απλώς αδιαφορούν. Δεν μπορώ να ξέρω.
Τώρα φαίνεται ότι και η Αλεξ/πολη σε σχέση με άλλες μεγάλες πόλεις έχει ανάλογες περιπτώσεις.
Και τις αποκτήσαμε και μετά φοβάμαι ότι θα γίνουν πολύ πιο πολλές.
Άντε και μη εφαρμοστεί ο μπλάστρης και το καυτό λάδι;
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
