Η αυτοκριτική είναι πράξη ωριμότητας και γενναιότητας – Όμως το πνεύμα της ανομίας εξακολουθεί ακόμα να πλανάται στην Βουλή – Ενώ στην χώρα υπάρχουν ατελείωτα αποθέματα ηλιθιότητας και ευπιστίας λόγω καλπάζοντος λαϊκισμού
Τα δύο τέως μεγάλα κόμματα -Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ- γιόρτασαν τα 40 χρόνια από την ίδρυσή τους, με χαμηλούς τόνους και σεμνότητα, όπως αρμόζει στους δύσκολους καιρούς πού διανύουμε, με τη δική τους βεβαίως ευθύνη.
Η ΝΔ έκανε μία συγκέντρωση στελεχών στην Αθήνα και μία στη Χαλκιδική, στο ίδιο ξενοδοχείο, στο όποιο είχε συγκληθεί το πρώτο συνέδριο της, από τον ιδρυτή της, υποθέτω για να συγκινήσει τους νυν και πρώην οπαδούς της.
Αλλά τότε ήταν διαφορετική η συγκυρία: αρχηγός και πρωθυπουργός ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που διοικούσε κόμμα και κυβέρνηση με σύνεση και αντικειμενικότητα, με προσήλωση στο εθνικό συμφέρον, με πνεύμα αξιοκρατίας και διαφάνεια.
Οι θεσμοί ήταν σεβαστοί και πρώτα ο ίδιος έδινε το παράδειγμα της εντιμότητας και λιτότητας, κατά την άσκηση της εξουσίας.
Υπήρχε και ένα δράμα: η ένταξη στην ΕΟΚ και η ευημερία ολόκληρου του ελληνικού λαού.
Ο πρόεδρος δεν μοίραζε υποσχέσεις, δεν χάιδευε αυτιά, δεν αγόταν και φερόταν από τους συνδικαλιστές, δεν υπέκυπτε σε φθηνούς εκλογικούς και ψηφοθηρικούς εκβιασμούς.
Δεν θα έθετε ποτέ σε κίνδυνο την οικονομία για να ικανοποιήσει συντεχνίες και ομάδες συμφερόντων.
Ο πρωθυπουργός ήταν αυστηρός και δίκαιος προς κάθε κατεύθυνση, αφού πρώτα ήταν αυστηρός με τον εαυτό του.
Στο ΠΑΣΟΚ οργανώθηκαν δύο εκδηλώσεις, ωσάν να περίσσευαν οι οπαδοί του: μία από την κρατούσα ηγετική ομάδα και μία άλλη από τον γιο του ιδρυτή και κληρονόμο του κόμματος και νυν τ. πρόεδρο. Δεν ακούστηκε να πραγματοποιήθηκε και τρίτη εκδήλωση από τους συνδικαλιστές και πλιατσικολόγους του βαθέως ΠΑΣΟΚ, που προ πολλού μετανάστευσαν στον ΣΥΡΙΖΑ και του προετοιμάζουν το γνωστό τέλος που είχε και το κίνημα τής αλλαγής.
Και αυτές οι εκδηλώσεις ήταν σεμνές, μόνο που ο ιδρυτής του σοσιαλιστικού κινήματος και καθηγητής του λαϊκισμού με διεθνή ακτινοβολία Α. Παπανδρέου δεν μπορεί πλέον να συγκινήσει τους ψηφοφόρους που τώρα πένονται εξαιτίας του και τον αναθεματίζουν, βεβαίως βρήκε άξιο μαθητή, τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, που τον μιμείται, τον αντιγράφει και βαδίζει στα βήματά του, νομίζοντας ότι έτσι θα κερδίσει την εξουσία, αγνοώντας ότι τίποτε -καλό ή κακό- δεν επαναλαμβάνεται, ιδίως στην πολιτική πού κατευθύνεται από τις εκάστοτε συγκυρίες.
Ορισμένοι νομίζουν ότι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, αντιγράφει το πράσινο βιβλίο του ΠΑΣΟΚ του 1981, λαϊκίζει και χαϊδεύει συμφέροντα, συντεχνίες και φτωχούς από οικονομική άποψη, αλλά και τω πνεύματι, θα κερδίσει τις εκλογές, θα κυβερνήσει και θα διανείμει τα λεφτά που θα υποχρεωθούν να του χαρίσουν οι αγορές, οι μηχανισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα κράτη-μέλη της, γιατί θα τους απειλήσει με επανάσταση των νοτίων χωρών της Ευρωζώνης. Αλήθεια, υπάρχουν στη χώρα μας ατέλειωτα αποθέματα ηλιθιότητας και ευπιστίας, αλλά και καλπάζοντος λαϊκισμού.
Σε όλες αυτές τις επετειακές εκδηλώσεις, ακούστηκαν πολλά έπεα πτερόεντα, κοινοτοπίες και ευχές, αλλά έλειψε η δημιουργική αυτοκριτική και τελικά η απονομή κάποιων ευθυνών, δεδομένου ότι αυτά τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο όλες αυτές τις δεκαετίες και τον κυβερνούν ακόμη με τα υπόλοιπα που τους απέμειναν, είναι υπεύθυνα για την πτώχευση του κράτους και της ελληνικής οικονομίας, αλλά και για τα σημερινά δεινά που πλήττουν όλους τους πολίτες που δεν έφαγαν τίποτα στα μεγάλα πάρτυ που οργάνωσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, για τις συντεχνίες των συνδικαλιστών και τους ημετέρους.
Προφανώς για να ασκήσει κάποιος υψηλά ιστάμενος αυτοκριτική, χρειάζεται προσωπική γενναιότητα, πλήρη γνώση της κατάστασης της χώρας και των πολιτών, καθώς και διάθεση να κατανείμει ευθύνες, αλλά και παραδοχή της σκληρής πραγματικότητας, ότι όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη και βεβαίως και οι πολιτικοί,.
Αλλά το πολιτικό σύστημα που καθιέρωσε η Μεταπολίτευση του 1974, έθεσε τους πολιτικούς υπεράνω των νόμων, με εκείνες τις κατάπτυστες συνταγματικές διατάξεις περί (μή) ευθύνης των υπουργών και (γενικής) ασυλίας των βουλευτών.
Το πνεύμα της ανομίας πλανάται ακόμη στο Ναό της Δημοκρατίας, στη Βουλή, στην όποια υπάρχει υπερπληθώρα υπαλλήλων που διορίστηκαν με ρουσφετολογικά κριτήρια, ενώ κυριαρχεί αδιαφάνεια και οι βουλευτές εξακολουθούν να έχουν αφορολόγητο ποσοστό τής αποζημίωσης τους, αν και όλα τα αφορολόγητα καταργήθηκαν από τη σκληρή λιτότητα που μας επέβαλαν οι εν ενεργεία βουλευτές.
η αυτοκριτική είναι πράξη ωριμότητας και γενναιότητας που φαίνεται δεν διαθέτουν οι σημερινές και οι χθεσινές ηγεσίες των δύο κομμάτων που προφανώς νομίζουν ότι η άσκηση αυτοκριτικής κάνει κακό στα κόμματά τους.
Όμως οι συνεπείς πολίτες και δη η ραχοκοκκαλιά της χώρας, η μεσαία τάξη, αυτή την αυτοκριτική περιμένουν, μαζί με την άλλη λέξη, τη συγγνώμη.
Αυτοκριτική, αποδοχή των λαθών και των ευθυνών, αίτηση συγγνώμης: αυτά αναμένουν οι πολίτες που με την ψήφο τους δίνουν πάντα τη νίκη στα αστικά κόμματα.
Οι ψηφοφόροι δεν είναι πρόβατα για να ψηφίζουν τα κατά τεκμήριο αστικά κόμματα: απαιτούν ειλικρίνεια από τους πολιτικούς και ανάληψη των ευθυνών τους.
Υπάρχουν βέβαια και τα πρόβατα που έλκονται από τους απατεώνες πολιτικούς, από τους λαϊκιστές, καθώς και οι άλλοι που θέλουν να αρπάξουν πλούτο που δεν δημιούργησαν.
Όσο για τη Νέα Δημοκρατία, πιστεύω ότι πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες της, όπως τέθηκαν στο πρώτο συνέδριο της Χαλκιδικής και στο παράδειγμα του ιδρυτή της, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αν θέλει να ανακάμψει και να συγκεντρώσει παλαιούς και νέους ψηφοφόρους;
Ταυτόχρονα η ηγεσία της πρέπει να κάνει με ωριμότητα την αυτοκριτική της και μετά να καλέσει σε προσκλητήριο όλες τις υγιείς δυνάμεις του τόπου, γιατί κανείς δεν περισσεύει στις δύσκολες συγκυρίες.
