Μια επιστολή δημότη της Αλεξανδρούπολης, που πρέπει να προσέξουν οι δημοτικοί μας άρχοντες – Ανύπαρκτος φωτισμός και πεζοδρόμιο στην Ηροδότου – Καταργήθηκε το μικρό γεφυράκι στην οδό Αγίου Δημητρίου – Πότε άραγε θα τελειώσει η καινούργια γέφυρα;
Τα προβλήματα που υπάρχουν είναι πάμπολλα.
Στόχος μας όμως είναι να τα δημοσιοποιούμε, για να επιλύονται.
Διαβάστε την κατωτέρω δημοσιευόμενη επιστολή, δημότη της Αλεξ/πολης, που περιγράφει τα προβλήματα που υπάρχουν στις οδούς Ηροδότου και Αγίου Δημητρίου.
***
Άγχος, πικρία, απογοήτευση, αγανάκτηση.
Σκληρές οι λέξεις. Είναι όμως πιο ήπιες από την σκληρή πραγματικότητα.
Θα αναφερθούμε στις οδούς Ηροδότου, Αγίου Δημητρίου και στην αποσύνδεσή τους.
Α’ οδός Ηροδότου:
Λόγω της αυξημένης κίνησης από και προς την Εγνατία, σηκώνει το μεγαλύτερο κυκλοφοριακό βάρος της πόλης μας.
Εξυπηρετεί πλήθος οχημάτων και δικύκλων δύο μεγάλων στρατοπέδων.
Δέχεται την κίνηση από και προς την Παλαγία, που εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι ο γνωστός μικρός οικισμός.
Το πρόβλημα μέγιστο. Εγκυμονεί πολλαπλούς κινδύνους.
Δεν γνωρίζω αν συντάσσεται ή θα συνταχθεί μελέτη για την αντιμετώπισή του.
Οι φόβοι μου είναι στη σκέψη αν εμπλέκονται περισσότεροι του ενός φορείς ή περισσότερα τους ενός υπουργεία.
Στη χώρα μας και στις περιπτώσεις αυτές, η λύση μετατίθεται στην μεθεπόμενη γενιά.
Για το τεράστιο αυτό θέμα, δεν τρέφω αυταπάτες, η φωνή μου είναι αδύναμη. Κάτι όμως μου λέει ότι η ίδια φωνή δυναμώνει αφάνταστα, όταν είναι φωνή χιλιάδων δημοτών της Ηροδότου.
Ανθρώπινα παρακαλώ έναν δημοτικό ή περιφερειακό σύμβουλο, κάποια μέρα (που να μη συμπίπτει με το τριήμερο της πανσελήνου) να βαδίσουμε από τον κόμβο της Ηροδότου μέχρι τα στρατόπεδα.
Ανύπαρκτος ο φωτισμός και το πεζοδρόμιο.
Θα παραθεωρούμε για πολύ ακόμα, το γεγονός ότι κινούνται χωρίς Ι.Χ. ενήλικες ανήμποροι, συνδημότες μας με κινητικά προβλήματα, μικρομάνες με μωρά σε καροτσάκια; (Αν κάποιος αποφασίσει να ασχοληθεί με ανταλλακτικά για καρότσια, θα κάνει χρυσές δουλειές).
Στους χαλεπούς καιρούς μάς επιτρέπεται και το φαιδρό.
Όλοι οι πιο πάνω αναγκάζονται να κατεβαίνουν στο οδόστρωμα, με άμεσο κίνδυνο γαι τη ζωή τους.
Β’ Οδός Αγίου Δημητρίου:
Χρόνια τώρα δεν θυμάμαι να έχει πέσει ενιαίος τάπητας. Συχνά – πυκνά σκαψίματα, κακοτεχνίες, μπαλώματα.
Είναι ο δρόμος που οδηγεί σε στρατόπεδο, σε εργατικές κατοικίες, σε γυμνάσιο και λύκειο, στην ΔΟΥ. (Τα τροχοφόρα κυλούν με ελαφρά μικρά πηδηματάκια, το παράγγελμα που θυμούνται οι μεγαλύτεροι στη σουηδική γυμναστική).
Μόνο αυτό να σκεφθεί κανείς ότι, τα τελευταία πέντε χρόνια, κάθε φορολογούμενος δημότης, επισκέπτεται την ΔΟΥ τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα.
Γ’ Αποσύνδεση των οδών Ηροδότου και Αγ. Δημητρίου
Ήδη πέρασε ένας χρόνος από τότε που ένας ζωτικός τομέας της πόλης χωρίστηκε στα δύο, αφού έκλεισε η οδός Παναγάθου. Καταργήθηκε το μικρό εκείνο γεφυράκι.
Βεβαίως με δέος και φόβο το περνούσαμε. Ήταν προδιαγραφών και υπηρετούσε ανάγκες του προπερασμένου αιώνα. Παραταύτα διευκόλυνε την κατάσταση.
Στη θέση του υψώθηκε η καινούργια γέφυρα, που συνδέει τα δύο τμήματα του περιφερειακού της Αλεξ/πολης.
Σε άλλες χώρες, παρόμοια έργα ξεκινούν και τελειώνουν σε μήνες, για να εκλείψουν οι παντοίες δυσκολίες. Εδώ πάμε στο άγνωστο.
Αν θυμηθούμε ότι η κάλυψη του ρέματος Βανικιώτη, κράτησε είκοσι χρόνια, θα πρέπει να οπλιστούμε με πολλή καρτερία μέχρι τότε που θα δούμε να ολοκληρώνεται το έργο.
Δεν αποτελεί δικαιολογία ότι ελαχιστοποιήθηκαν οι πιστώσεις. Στην περίπτωση αυτή δεν ξεκινούμε το έργο.
Αναλογιζόμαστε τι βάσανο που υφίστανται εκατοντάδες οδηγοί αυτοκινήτων, όταν είναι αναγκασμένοι μια και περισσότερες φορές την ημέρα, να ξεκινούν από την περιοχή των στρατοπέδων της Ηροδότου και μέσω του κόμβου να κατευθύνονται στις εργατικές κατοικίες της Αγ. Δημητρίου;
Απασχόλησε τους αρμοδίους το ψυχικό και το οικονομικό κόστος αυτών των συνδημοτών μας;
Η μικρή εγγονή, που παρακολουθεί την ταλαιπωρία του παππού και συμπάσχει, ρωτά: “Παππού, ο μεγάλος δρόμος που, από ότι λένε, δεν θα ξεπερνά τα δύο (2) χιλ. και θα περνά από την μεγάλη γέφυρα και θα ενώνει το δικό μας δρόμο με τον δικό σας και θα έρχομαι με τα ποδαράκια μου να σας βλέπω, πότε θα τελειώσει;” “Καλή μου χρειάζεται λίγη υπομονή.
Θυμάσαι, άρχισε όταν γράφτηκες στην πρώτη Δημοτικού! Τώρα είσαι δευτεράκι.
Να, σε λίγο που θα βρεθείς στην Έκτη Δημοτικού, θα είναι όλα τέλεια”.
Η μικρή χαμογελάει με ανακούφιση. Μάλλον δεν πρόλαβε να χρονομετρήσει.
Από τους δημοτικούς και τους περιφερειακούς άρχοντες που τα βλέμματά μας ανταμώνουν καθημερινά, περιμένουμε το ανθρώπινο πρόσωπο, να είναι το κυρίαρχο.
Το άγχος, την πικρία, την απογοήτευση την αγανάκτηση που αποτελούν ένα εφιαλτικό σύνολο για τον δημότη, αν δεν μπορούν να το εξαλείψουν, τουλάχιστον να μην το εκτρέφουν.
Φίλε αναγνώστη,
σε κούρασα. Σου ζητώ συγγνώμη.
Σύντομα θα επανέλθω, όμως χωρίς φλυαρία και παρενθέσεις.
Σωτήρης Διαμαντούδης
(ένας απλός (απλοϊκός) δημότης)
