Η ανομία και το κλίμα ανοχής και μη τιμωρίας, γιγάντωσαν τελικά την πολιτική και διοικητική διαφθορά και επέβαλαν την αδιαφάνεια σε όλους τους τομείς – Η παρακμή άνθισε πριν από την πτώχευση της χώρας
Η χώρα μας βρίσκεται σε βαθιά παρακμή, όπως πλέον αναγνωρίζουν οι πάντες, εκτός από τους ιθύνοντες που προτιμούν να ζουν σε μία εικονική πραγματικότητα.
Παρακμάζουν το κράτος και οι θεσμοί του, οι πολίτες και ιδίως η οικονομία πού ουσιαστικά είναι σε κατάσταση πτώχευσης.
Η παρακμή έχει καλύψει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, πού ανέκαθεν, άλλα ιδιαίτερα την τρέχουσα χρονική περίοδο, συμπεριφέρεται με τη μέγιστη δυνατή ανευθυνότητα, ενδιαφερόμενο μόνο για τα ευτελή μικροκομματικά του συμφέροντα και τη ληστρική νομή της εξουσίας και όχι για τα καλώς νοούμενα συμφέροντα του τόπου και του λαού του.
Τα κόμματα ερίζουν και διαπληκτίζονται εντός και εκτός της Βουλής και κυρίως στα τηλεοπτικά κανάλια, πού ενισχύουν αυτές τις καταστροφικές τάσεις τους, για να αυξάνουν την ακροαματικότητα τους, βλάπτοντας προφανώς υπέρμετρα τη χώρα και αποπροσανατολίζοντας το λαό.
Άλλωστε και η χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου από τη συμπεριφορά των κομμάτων προήλθε, κυρίως από εκείνα πού άσκησαν την εξουσία -ΠΑΣΟΚ και ΝΔ- άλλα και από τα υπόλοιπα της αντιπολίτευσης, αφού όλα μαζί αγκάλιασαν εν ψυχρώ το τέρας του λαϊκισμού και πλημμύρισαν με τους οπαδούς τους τον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Ακόμη και τα αριστερά ή καθαρώς κομμουνιστικά κόμματα, πήραν μεγάλο μερίδιο από τα ρουσφετολογικά καμώματα των κυβερνώντων, πού χάιδευαν και διόριζαν για ευνόητους λόγους, τους οπαδούς τους, ενώ υιοθετούσαν την αριστερή κουλτούρα τους και ανέχονταν, αντίθετα προς τους υφιστάμενους νόμους, τις πορείες και τις καταλήψεις από τους οργανωμένους οπαδούς τους, καθώς και τις καταστροφές που προκαλούσαν στους δημόσιους χώρους και στα πανεπιστήμια κουκουλοφόροι και μη, οπαδοί τους,
Τα κομμουνιστογενή κόμματα δίδαξαν την ανομία, καταργώντας το κράτος δικαίου και καλώντας τους πολίτες να παρακούν ή ακόμη και να επαναστατήσουν κατά του κράτους.
Η ανομία, η μη υπακοή στους νόμους, έχει λάβει όλες τις πιθανές και απίθανες μορφές: οι συνδικαλιστές και οι συνοδοιπόροι τους κατάργησαν προ πολλού τους νόμους πού διέπουν τις απεργίες, τις απαγορεύσεις για παρακώλυση των συγκοινωνιών και την προστασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας.
Οι επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι, διέγραψαν τους φορολογικούς νόμους, ασκούμενοι καθημερινά στη φοροδιαφυγή, στο λαθρεμπόριο και στην εισφοροαποφυγή.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι και δη οι ιατροί των κρατικών νοσοκομείων διέπρεψαν στις μίζες και στα φακελάκια οι απλοί πολίτες αξιώθηκαν μαϊμού συντάξεων και προνοιακών επιδομάτων, ενώ πολλοί διορίστηκαν στο δημόσιο και στους ΟΤΑ με πλαστά πιστοποιητικά.
Εν ολίγοις πάρα πολλοί, πλην ελαχίστων, κάτι έλαβαν από τη λεηλασία του δημοσίου και από την περιρρέουσα ανομία πού μοίραζε το δημόσιο χρήμα και διορισμούς στο δημόσιο.
Η ανομία και το κλίμα ανοχής και μη τιμωρίας, γιγάντωσαν τελικά την πολιτική και διοικητική διαφθορά και επέβαλαν την αδιαφάνεια σε όλους τους τομείς.
Η παρακμή είναι πλέον χειροπιαστή στην Ελλάδα.
Οι εφημερίδες δεν προλαβαίνουν να καταγράφουν παλαιά και νέα αδικήματα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και να παρακολουθούν τις εξελίξεις σκανδάλων και τις δίκες για διαφθορά.
Η οικονομική κρίση αποκάλυψε πολλά και αποκαλύπτει κάθε τόσο.
Αλλά η παρακμή είναι φαινόμενο πού άνθισε πριν από την πτώχευση της χώρας και όσα ενδεικτικά καταγράφει -σαν παραπάνω, είχαν αρχίσει να παρουσιάζονται μετά το 1980 και με εντεινόμενους ρυθμούς, έως ότου τα κόμματα οδήγησαν τη χώρα στο διαρκές καταναλωτικό πάρτι και στο χορό της διαφθοράς.
Τα σημάδια τής παρακμής, ήταν ορατά τουλάχιστον πριν από δύο δεκαετίες, με τη χρεωκοπία τα είδαν όλοι, εκτός από τους πολιτικούς.
Γιατί αν κατανοούσαν τον έσχατο κίνδυνο στον όποιο βρίσκεται ή πατρίδα, θα έβρισκαν πεδία και μορφές συνεννόησης, προκειμένου να σώσουν τον τόπο από την οικονομική καταστροφή και την παρακμή.
Αλλά είπαμε, αυτοί ζουν στον δικό τους κόσμο, πού είναι εικονικός και κατασκευασμένος κατά πώς τους αρέσει και τους βολεύει στα κομματικά και πολιτικά τους παιχνίδια.
Δεν είναι μόνο η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, λόγω σκανδάλων και διαφθοράς, η συρρίκνωση των τέως δύο μεγάλων κομμάτων και η ανάδυση του ΣΥΡΙΖΑ ως του κατ’ εξοχήν λαϊκίστικου κόμματος πού εξαπατά τους πολίτες με διάτρητες υποσχέσεις πού κανείς δεν μπορεί να πραγματοποιήσει, είναι και η διάλυση, ανυποληψία και αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης, καθώς και η ευπιστία μεγάλης μερίδας πολιτών πού κατά συρροή πέφτουν θύματα απατεώνων πολιτικών.
Είναι ακόμη η πτώχευση και διάλυση της οικονομίας και η χρεωκοπία της μεσαίας τάξης:
Όλα αυτά είναι βασικά φαινόμενα πού σηματοδοτούν τη βαθιά παρακμή κράτους και λαού, που οδηγούν στο τέλος του κράτους-έθνους των Ελλήνων, αν δεν υπάρξουν σωτήριες εγέρσεις συνειδήσεων.
Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθούν, ως συντελεστές τής παρακμής, η πλήρης κατάπτωση του συστήματος τής δημόσιας εκπαίδευσης, τού εθνικού συστήματος υγείας, καθώς και της δικαιοσύνης, πού με τη διάλυση τους φθείρουν και αποδυναμώνουν βασικούς θεσμούς, άλλα και τους πολίτες.
Ιδίως η αδυναμία των δικαστηρίων, να αποδώσουν εγκαίρως δικαιοσύνη, συνιστά μέγα παράγοντα τής παρακμής.
Εν ολίγοις, τίποτα σε αυτόν τον τόπο δεν είναι όρθιο, ούτε δουλεύει κάπως ικανοποιητικά.
Υπάρχει διέξοδος, από το παρακμιακό αδιέξοδο;
Παναγιώτης Μποκοβός
