Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Όπως κι αν το κάνουμε, παραμένει ακόμα επίκαιρο το θέμα της νεκροφάνειας με την πεθαμένη 49χρονη από την Θεσσαλονίκη, να “σκούζει” γοερά από τον τάφο της, ότι είναι ολοζώντανη.
Ήταν τελικά νεκροφανής όταν τη θάψανε ή οριστικά είχε αποδημήσει;
Μιλάμε για την υστερία που κυκλοφορεί τελευταία σε πολλά Αλεξανδρουπολίτικα σπίτια, όπως συνηθίζεται στην πόλη μας κατόπιν τέτοιων μακάβριων γεγονότων.
Εντάξει, το παραδέχομαι. Τέτοιο κρούσμα κτύπησε πρόσφατα και το σπίτι της θείας μου που μένει στην Εξώπολη (Αλή Μπέη) και που θυμάμαι πολλά χρόνια, πριν, αρκετά νέα ακόμα, είχε τέτοιες φοβίες.
Είχε την αγωνία να ξυπνήσει κάποια στιγμή σε φέρετρο και καταπολεμούσε αυτή την αγωνία της με το μαγεμένο μήλο της πριγκίπισσας του παραμυθιού που την επανέφερε στη ζωή ύστερα από ένα εκρηκτικό λόξιγκα που εκτίναξε από τον λαιμό της κομμάτι του στανικού μήλου.
Από τότε τον ξεπερνούσε τον φόβο της με τα αστεία που ‘χε το παραμύθι και από άλλες ιστορίες του Μέγα Αλεξάνδρου και της Δήμητρας κόρη της Περσεφόνης από την μυθολογία.
Είχε, λοιπόν, τον φόβο να είναι θαμμένη και να σπρώχνει το σκέπασμα και να μην φεύγει το άτιμο σανίδι.
Είχε τον φόβο να είναι “τέζα” να φωνάζει γοερά και να μη την ακούει κανείς, ούτε ακόμα και ο γνωστός της φύλακας των νεκροταφείων Τάτσης, που πάντα θα φρόντιζε τον τάφο της.
Είχε, ακόμα, τον φόβο να μην μπορεί να κουνηθεί, να μην μπορεί να γυρίσει στο πλάι, να ιδρώνει σφηνωμένη και να πνίγεται μισό δάκτυλο απόσταση το καπάκι από το πρόσωπό της.
Αμ, το άλλο. Συνειρμικά είχε τον φόβο ότι θα την θάβαμε στη γειτονιά μας τα Μνηματάκια με το όνομα κει εκεί θα της συνέβησαν όλες οι φοβίες της γιατί πίστευε ότι ο μαχαλάς μας είχε από τουρκοκρατίας ακόμα, πλήθος περιπτώσεων νεκροφάνειας.
Μου έλεγε τακτικά όταν την επισκεπτόμουν μικτός στο σπίτι της, πως δεν μπορούσε να εξηγήσει την δημιουργία της φοβίας αυτής.
Σήμερα όμως, την τωρινή εποχή και με το περιστατικό της 49χρονης Θεσσαλονικιάς που έγινε νεκροφανής, την άλλη φοβία της την σκέπτεται.
Με επαναλαμβάνει, όποτε συζητάμε, ότι τις νύχτες πριν κοιμηθεί – τώρα στα γεροντάματα – τι μέτρα θα πάρει και τι μέτρα μας παρακαλεί να έχουμε υπόψη μας, για να μη της συμβεί αυτό το τρομερό.
Να την θάψουν, δηλαδή, ζωντανή και να ξυπνήσει ασφυκτιόντας.
Θεία μου, της λέω, πλησιάζεις τα εκατό, ζωή να ‘χεις ακόμα, δεν θα σε συμβεί τίποτε γιατί θα πας “σούμπιτο” λόγω δυνάμεων.
Αυτή όμως συνεχίζει να με πιλατεύει ότι καλλίτερα είναι να της κόψουν το κεφάλι ή να την κάψουν αλλά με την αμφισβήτηση ότι αυτό δεν είναι λύση, γιατί τότε θα την σκότωναν ενώ θα ήταν ζωντανή.
Οπωσδήποτε, συνέχιζε, το φέρετρο της θα έπρεπε να ΄ινει πολύ μεγάλο και ευρύχωρο, για να μπορεί να σηκωθεί, να είναι καθιστή και να υπάρχει κάποιο σύστημα επικοινωνίας, ένα σπάγκο δηλαδή, δεμένο με καμπανάκι στην άκρη του και πάνω από τον τάφο της, ώστε να αρχίσει να το κτυπά αν ξυπνούσε.
Κατέληγε πάντα με την απορία της ότι οι διάφοροι ιατροδικαστές που θα αποφανθούν αν είναι νεκροφανής όταν την θάψουν ή θα είναι οριστικά αποδημήσασα, δεν θα είναι στην περίπτωσή της το μεγαλύτερο πρόβλημα, γιατί (επέμενε με σιγουριά η θεία) υπάρχουν νεκροί σήμερα σε όλο τον κόσμο που ξεχνούνε να τους θάψουνε.
Την παρηγορούσα όμως στο τέλος την θεία μου λέγοντας με καλαμπούρι ότι υπάρχουν και οι πολιτικοί πολλοί απ’ αυτούς που μας υπόσχονται πολλά αγαθά και τους ψηφίζουμε ενώ στην ουσία αυτοί είναι ζωντανοί – νεκροί με όσα μας λένε και εμείς περιμένουμε την στιγμή που σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους να διασκεδάζουμε, όλοι στη νεκροφάνειά τους.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
