Συμφωνούμε ότι ζούμε σε ένα βόρβορο – Πως θα απαλλαγούμε από αυτόν, δεν ακούσαμε – Δεν μπορούν να σώσουν την χώρα τα πρόσωπα που μας οδήγησαν σ’ αυτή την καθοδική πορεία – Τα Μνημόνια ήταν αποτέλεσμα της κρίσης που σάπισε την κοινωνία μας
Αυτό που συμβαίνει κατά το τελευταίο διάστημα δεν ξέρει κανείς πώς να το χαρακτηρίσει. Είναι δράμα; Είναι κωμωδία;
Βέβαιο είναι πάντως, πως αποτελεί μια χαρακτηριστική εικόνα στην πολιτική σκηνή, αλλά με περισσότερα τα ανησυχητικά στοιχεία για την πορεία μας στο μέλλον.
Από καιρό κτυπούν οι εχέφρονες το καμπανάκι ότι έχει εκφύγει η κατάσταση, παρατηρώντας μάλιστα την προσέγγιση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, που έχουν οι άλλες χώρες με οικονομική κρίση, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει μ’ εμάς, όπου αναδύεται όλη η χαμέρπεια από την οποία κάποια στιγμή πιστέψαμε ότι προσπαθούμε να απομακρυνθούμε.
Πόση εμπιστοσύνη μπορώ να έχω σε πολιτικούς, οι οποίοι καθημερινώς αποδεικνύουν πως το μόνο το οποίο τους ενδιαφέρει είναι η διατήρηση για τους μεν, και η κατάκτηση για τους δε, της εξουσίας;
Τι να περιμένω από πολιτικούς που «σκυλοβρίζονται» αποδεικνύοντας την ανυπαρξία ήθους!
Το τελευταίο συμβάν με τους κ.κ. Χαϊκάλη και Αποστολόπουλο, όχι μόνον δεν τους προβλημάτισε, όχι μόνον δεν είδαν την αποκρουστική εικόνα στον καθρέπτη, αλλά αδιαφορώντας για την αναζήτηση της αλήθειας, επιρρίπτουν τις ευθύνες οι μεν στους δε, επειδή, ως γνωστόν, ποτέ δεν φταίει ο Έλληνας ο ίδιος, αλλά πάντα ο άλλος.
Αυτό εξυπηρετεί και τους πολιτικούς σχεδιασμούς των κομμάτων.
Όποιος φωνάξει περισσότερο, θα γίνει και περισσότερο πιστευτός.
Ανόητοι είναι οι πολιτικοί που δήθεν καυγαδίζουν στα τηλεοπτικά παράθυρα;
Γνωρίζουν τι εντυπωσιάζει το εκλογικό σώμα.
Και αφού φταίει ο άλλος, καταδικάζουν όλοι την οπερέτα που στήθηκε μεταξύ Αποστολόπουλου και Χαϊκάλη.
Ο ένας σύμβουλος εξ απορρήτων πολιτικού αρχηγού, ο άλλος σημαίνον στέλεχος.
Το ότι τερματίζεται και των δύο η πολιτική καριέρα, ουδόλως θα ενοχλούσε τον ελληνικό λαό, αν δεν έδιναν την αφορμή να τερματιστεί ταυτοχρόνως και η όποια αξιοπιστία είχε απομείνει στον πολιτικό κόσμο. Ποιον έχουν στο πλευρό τους, δεν το εξετάζουν;
Δεν είναι τυχαίο που εξ αρχής επισημαίνω δύο καταστάσεις.
Πρώτον, ότι δεν μπορούν να σώσουν την χώρα τα ίδια πρόσωπα που την έφεραν έως εδώ, με διαφορετικά βεβαίως ποσοστά ευθύνης, αλλά με ενεργή συμμετοχή όλων στην καθοδική πορεία.
Και δεύτερον, ότι τα μνημόνια και η πτώχευση δεν είναι η κρίση, αλλά το σύμπτωμα της κρίσης.
Από τον Μάιο του 2010 γράφω -τα γραπτά μένουν- ότι η πραγματική κρίση είναι ότι σάπισε η κοινωνία μας.
Και η σαπίλα φέρνει και τα μνημόνια και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί, το οποίο θα έρθει, επειδή φυσικά δεν φτάσαμε ακόμη στον «πάτο».
Έχουμε κι άλλο δρόμο να διανύσουμε.
Δεν θα διορθωθούμε. Τα «παθήματα, δεν έγιναν μαθήματα». Δεν είναι τυχαίο αυτό που ειπώθηκε ότι βλέπουμε την βελόνη στο μάτι του άλλου, και όχι την πρόκα στο δικό μας.
Πώς λοιπόν θα διορθώσουμε τα λάθη μας, όταν δεν τα αναγνωρίζουμε;
Σταχυολογώ ορισμένες δηλώσεις:
Ο κ. Μάκης Βορίδης επισημαίνει ότι αντί να ανταλλάσσονται πολιτικά επιχειρήματα «ασχολούμαστε με πολιτικές που ευτελίζουν τους συναδέλφους», και ότι «μετατρέπουμε την Βουλή σε βόθρο και φθηνό αστυνομικό σίριαλ».
Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει βγάλει το πόρισμα:
«Παρά την ομολογημένη απόπειρα χρηματισμού βουλευτή…», δεν αποκαλύπτει όμως ποιος και πότε την ομολόγησε.
Ο κ. Καμμένος υποστηρίζει ότι το «δικαστικό πραξικόπημα» είχε προαναγγείλει από την Κυριακή ο πρωθυπουργός.
Ο δε κ. Σταύρος Θεοδωράκης εξαπόλυσε επίθεση στους ΑΝΕΛ και στον κ. Χαϊκάλη, χρησιμοποιώντας λέξεις όπως «λάσπη», «βρόμικοι», «ψεκασμένοι», «βούρκος» υποσχόμενος ότι η λάσπη στον ανεμιστήρα «δεν θα λερώσει το Ποτάμι.
Δεν έχει συμβεί ποτέ και δε θα συμβεί και τώρα.
Ο κ. Χαϊκάλης και οι συνέταιροί του θα εξαφανιστούν από την οργή του λαού. Το ότι αυτοί είναι βρόμικοι δε σημαίνει ότι είναι όλοι», είπε.
Φαίνεται επομένως, ότι όλοι συμφωνούν πως ζούμε σε ένα βόρβορο. Πώς θα απαλλαχτούμε από αυτόν δεν ακούσαμε.
Τη σοβαρή δήλωση του κ. Μ. Γλέζου, ο οποίος καυτηρίασε την στάση βουλευτών που άφηναν υπαινιγμούς για δωροδοκίες συναδέλφων τους, οι οποίοι θα ψήφιζαν υπέρ της εκλογής πρόεδρου της Δημοκρατίας, την παρέκαμψαν.
Ο καθένας, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί μια στημένη παράσταση, ασχέτως ποιος πρωταγωνίστησε.
