Ο Πρόεδρος Δημοκρατίας, οι Εθνικές εκλογές και ο… πρώτος αριθμός του λαχείου – Αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία για τον ΣΥΡΙΖΑ, η πιθανότερη συνεργασία θα είναι με την “Νέα Δημοκρατία” – Όσοι πιστεύουν ότι αυτό αποκλείεται, να μην στοιχηματίσουν…
Με τις πιθανότητες να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας ο κ. Δήμας να είναι περιορισμένες (με την προϋπόθεση ότι δεν έχει εξασφαλισθεί ήδη η υποστήριξη 180 βουλευτών), η συζήτηση πλέον περιστρέφεται στις επιπτώσεις που θα υπάρξουν με την προκήρυξη εθνικών εκλογών.
Βεβαίως, εδώ όπου οδηγήθηκαν τα πράγματα, καλύτερη λύση από την προκήρυξη εκλογών δεν υπάρχει.
Επί μήνες η χώρα ζει υπό προεκλογική περίοδο, χωρίς να λαμβάνονται οι αναγκαίες αποφάσεις, προκειμένου να επιδείξει η κυβέρνηση φιλολαϊκό πρόσωπο.
Αλλά και η διεξαγωγή εκλογών δεν σημαίνει, πως οπωσδήποτε θα φέρει κάτι καλύτερο από την σημερινή πραγματικότητα.
Όμως, οι εκλογές θα αποφορτίσουν την ατμόσφαιρα, που είναι βαριά φορτισμένη, και θα εγκαταλειφθεί η πολύμηνη ζημιογόνα προεκλογική περίοδος στην οποία έχουμε εισέλθει από τον Σεπτέμβριο.
Τι είναι αυτό που μπορεί να προκύψει;
Ως υπόθεση εργασίας, δεν θεωρείται πολύ πιθανό να εκλεγεί ένα κόμμα με αυτοδυναμία.
Πλην εάν οξυνθούν τόσο πολύ τα πράγματα, ώστε να εξωθήσουν τον λαό σε παρόμοια διαμάχη μ’ αυτήν της δεκαετίας του ’80.
Θα είναι άραγε τόσο διψασμένοι για την εξουσία, ώστε να μας γυρίσουν πάλι στα γαλάζια και ροζ (τώρα) καφενεία;
Γιατί όχι;
Μία εκδοχή είναι να κερδίσει πάλι τις εκλογές η Ν.Δ.
Θα έχει περισσότερο χρόνο, και λιγότερο δυναμική αντιπολίτευση, για να συνεχίσει το πρόγραμμα που εφαρμόζει επί διετία.
Το οποίο δεν είναι άλλο, παρά να επιτύχει τους τεθέντες στόχους από τους Γερμανούς, οι οποίοι όχι μόνον δεν έφεραν ως αποτέλεσμα βελτίωση της δυσπραγίας των λαϊκών στρωμάτων, αλλ’ απεναντίας χειροτέρευσαν τα πράγματα.
Επειδή «τα ασημικά της γιαγιάς» ξεπουλήθηκαν, και τα λίγα αποθέματα που υπήρχαν, τελείωσαν.
Φυσικά, η μη επίτευξη αυτοδυναμίας, θα οδηγήσει σε αναζήτηση συμμαχιών.
Με δεδομένη την ελλιπή δύναμη του ΠΑΣΟΚ, το πιθανότερο είναι να συμμαχήσει με το «Ποτάμι», εφόσον οι ισχυροί υποστηρικτές του συμφωνήσουν στη συνέχιση της σημερινής πολιτικής, η οποία άλλωστε τους ευνοεί.
Η δεύτερη εκδοχή είναι να εκλεγεί πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην περίπτωση της μη αυτοδυναμίας, η πιθανότερη συνεργασία -ελλείψει άλλων- είναι με τη Ν.Δ.
Όσοι πιστεύουν ότι αυτό αποκλείεται να συμβεί, ας μη στοιχηματίσουν.
Αυτοί που μαγειρεύουν τα αποτελέσματα, έχουν τα κατάλληλα «επιχειρήματα» να πείσουν και τους μεν και τους δε.
Οι παλαιότεροι, θα θυμούνται τον «ιστορικό συμβιβασμό», όπως τον αποκάλεσαν, του Ενρίκο Μπερλίνγκουερ, ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, ο οποίος «προσάρμοσε» την μαρξιστική θεωρία στις συνθήκες τις χώρας του και προτείνοντας τον ιστορικό συμβιβασμό (compromesso storico), συγκυβέρνησε με την ιταλική Δεξιά.
Ας μη λησμονείται, ότι στην πολιτική (αλλά και στην ζωή) «ποτέ μη λες ποτέ».
Όπως και να έχει, όποιο αποτέλεσμα -πλην της αυτοδυναμίας κάποιου κόμματος- προκύψει θα είναι ερμαφρόδιτο.
Ο ένας θα τραβάει από εδώ, ο άλλος από εκεί (όπως συμβαίνει και τώρα με την συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.) και θα υποκύπτει αυτός που θα έχει μεγαλύτερη δίψα για την εξουσία.
Το γεγονός, ότι επί τέσσερα χρόνια, δεν είχε γίνει καμιά ουσιαστική μεταρρύθμιση, από αυτές που λέγαμε ότι πρέπει να γίνουν, ακόμη και αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο, είναι ενδεικτικό.
Αλλά, και δεν άλλαξαν και πολλά στον τομέα της διαφθοράς.
Οι ίδιοι «εθνικοί προμηθευτές» εξακολουθούν να κυριαρχούν επιτυγχάνοντας συμβάσεις που καταγγέλλονται ως σκανδαλώδεις, τα φακελάκια συνεχίζουν να γεμίζουν τις τσέπες των ασυνειδήτων, οι πολιτικοί δεν έπαψαν να λαϊκίζουν, οι ημέτεροι βολεύονται εμβαπτιζόμενοι ως «σύμβουλοι» περιφερόμενοι στα υπουργεία ασκόπως.
Και χίλια άλλα, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι, τι θα αλλάξει στον τόπο, αν τα ίδια πρόσωπα παραμείνουν ή αλλάξουν καρέκλες; Αυτή άλλωστε θα είναι η κύρια αλλαγή.
Σε περίπτωση αυτοδυναμίας βεβαίως, του ΣΥΡΙΖΑ, τότε αν μεν ακολουθηθεί η πολιτική που ανακοινώνεται στους ξένους, τότε ελάχιστα πράγματα θα αλλάξουν. Αν όμως επιδιωχθεί να εφαρμοστεί πολιτική σύμφωνη με όσα διακηρύσσονται στο εσωτερικό της χώρας, τότε οι αλλαγές θα είναι καταλυτικές, με άγνωστη κατάληξη.
Παρ’ όλα αυτά, όπως είναι τα πράγματα σήμερα, τίποτε δεν προχωρεί.
Θα πει κάποιος, είναι σίγουρο ότι θα προχωρήσει κάτι προς τα εμπρός, ή όπως συμβαίνει στην Ελλάδα τα βήματα θα γίνονται προς τα πίσω;
Γι’ αυτό ακριβώς, επειδή κανείς δεν ξέρει, θεωρούνται οι ενδεχόμενες εκλογές, ως αναγκαίο κακό.
Ας μείνουμε με την ελπίδα, ότι αυτήν την φορά, μπορεί να μας πέσει ο πρώτος αριθμός του λαχείου.
