Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Ούτε μια φορά δεν είχε πέσει έξω. Σ’ όλα ήτανε μέσα. Πόσα ψηφουλάκια θα πάρει κάθε κόμμα στις εκλογές, πότε θα βρέξει ή θα χιονίσει μέσα στην πόλη, ποια θέματα θα μπούνε στις γραπτές εξετάσεις στο σχολείο, ποιοι θα απορριφθούν, ποιοι πάνε για Σεπτέμβρη μετεξεταστέοι.
Ποιο σκορ θα φέρει ο Εθνικός την Κυριακή, ποια συμμαθήτρια στο Γυμνάσιο θα φέρει “σοφράνο” το καμάκι της Στ’ τάξης, πότε θα γίνει αυγολέμονο η θάλασσα στου “Ντελή” με μπουκαδούρα για ειδυλλιακό μπάνιο.
Έλεγε στη μάνα του, την κυρά Μαρίκα, πόσα φασούλια βγαίνουνε στο κιλό για τη μεσημεριανή φασουλάδα. Έλεγε στον κολλητό του, εμένα δηλαδή, ότι το γκομενάκι που ορεγόμουνα ερωτικώς, πότε θα με ρίξει στη φου-φου μ’ ένα παρά σε 3 βδομάδες.
Έλεγε στην παρέα μας για τον καινούργιο φίλο που κόλλησε απρόβλεπτα στην ομάδα, ότι είναι εντάξει μπεσαλής, ίσιος και θα εξηγηθεί χαράκι μονοπάτι.
Το μάτι και η πρόβλεψή του, έκοβε μονέδα και οι πληροφορίες του ήτανε γκαραντί και ας μην είχε μπάρμπα στο λιμπρεντόρο.
Δεν του ξέφευγε μήτε πίτουρο στο καντάρι.
Ρούλης το πραγματικό, Κουλουράς το παρατσούκλι του. Έτσι τον “λαδώσαμε” βαπτιστικά, από τις μικρές τάξεις στο Γυμνάσιο, Κουλουράς του ‘μεινε μέχρι σήμερα.
Συμμαθητής μου με βάρος φιλίας κολλητής και όχι μπάμια κακομούτσουνο για τα διαλείμματα μόνο.
Ο μπαγάσας, όλα τα στραβά, ανώμαλα, γωνιακά και τεθλασμένα, τα στρογγύλευε τα κουλούριαζε. Κάπου και από τούτα θα βγήκε φαίνεται και το παρατσούκλι του από κάποιο ευφάνταστο συμμαθητή μας.
Συναντηθήκαμε τις προάλλες στην Αλεξ/πολη, ερχόμενος από Αθήνα όπου κατοικεί μόνιμα εκεί από τότε που τελείωσε τις σπουδές του.
Μπαμπάχιονο λαναρίσιο μαλλί, πέρασε κι αυτός τα 70 χρονάκια και από αυτά τα πενήντα τα πέρασε εργαζόμενος σε πιστωτικό ίδρυμα και ιδιωτικώς με τη γνώση συγγραφής ποιημάτων, συγγραμμάτων και δημοσιεύσεων σαν ποντικός σε βιβλιοθήκη.
Αδυναμία του, οι πολιτικο-κοινωνικές αναλύσεις και η παγοθραυστική αυριανή σοσιαλιστική κοινωνία.
Ο Κουλουράς, λοιπόν, που ήτανε και πολύ γνώριμος με τον εκδότη της Ε.Θ. κύριο Κονδύλη, συνονόματος στο “Ρούλη” είχε μπόι στητό, ίσιο στεκάλιγνο και παστρικό εγγλέζικο σε επιδερμίδα και μάτια “λουκ”.
Εφύτευσε στο τσουβαλάδικο, βιομηχανική σχολή πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, παρέα με τον άλλο συμμαθητή μας τον Άκη τον επονομαζόμενο “κουλό” που ήτανε και ξάδελφός του.
Τελείωσε με πτυχίο και μ’ ένα ταγάρι λογιστικά και οικονομίας γράμματα να κάνει φτιάξει στην κοινωνία.
Στο καφενείο που καθίσαμε, πήρε ένα δάκτυλο από τα δικά του και έξυσε το κούτελό του κι αυτό καταδικό του, αρχίζοντας την διάλεξή του για ψυχογράφημα των μορφωμάτων της Αλεξ/πολης και της περιοχής γενικά.
Με γλώσσα λίγο παρακατιανή δικιά του, διανθισμένη και από αθηναϊκά της μάγκικης αργκό, με ιδιόρρυθμο χιούμορ και ατμοσφαιρικό άνετο γλωσσάρι της “ξερόλας” με βομβάρδισε δύο ώρες με απίθανες αναλύσεις για την κοινωνία της πόλης και την αντιμετώπιση των προβλημάτων της.
Απολαύστε τον!
– Λοιπόν, αδελφέ γιαουρτοσχολιαστή, ο Αλεξ/πολίτης συμπολίτης μας, από τότε που έφυγα από εδώ, διαπίστωσα μέχρι τώρα, το ίδιο χαβαλέ τραβάει.
Κάθε χρόνο που ‘ρχομαι στην πατρίδα τα ίδια. Δεν άλλαξε τίποτε, ενώ αλλού σ’ άλλες πόλεις η γυμναστική της κοινωνίας των ανθρώπων έκανε μεταβολή και εκλάκτηση τρόπου ζωής.
Τον Αλεξ/πολίτη της νέας γενιάς που πήρε τα “χούγια” από τους παλιούς σαν κληρονομιά να πούμε, τον καταλογίζω ότι κοιτάει πάντοτε όλα για πάρτι του.
Τον έχω για φιλοτομαράκια, κοιτάζει το νιτερέσο του μόνο. Στάχτη και μπούλμπερη όλα τ’ άλλα.
Το συμφέρον του απάνω βλεφαρίζει από ψηλά και την κατάντια του άλλου τη ρίχνει στη σούδα με τα λασπόνερα και στον κουβά με τα άχρηστα.
Για αλληλεγγύη μήτε πυρετό από το δικό του δεν δίνει και φλομώνει στην καρπαζιά την ηχητική αν του ζητήσεις βοήθεια. Δεν ξηγιέται κορδόνι χωρίς κόμπο για τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες του.
Πάντα κάνει όπισθεν και στα δύσκολα ξεμπερδεύει όπως ο Μεγαλέξανδρος με τα σταμαρσίδια του κάνοντας σ’ όλες τις κοινωνικές φάσεις τον Ολλανδό.
Έχει δεκάλογο αρχών και αξιών ο ντόπιος, που μεταφράζεται σε κοινωνική αδιαφορία. Τις κυαλιάρει μία-μία.
1. Άσε τους άλλους να βγάλουν τον όφι από την τρύπα.
2. Τόσος κόσμος υπάρχει, κορόιδο της πατέντας είσαι εσύ για να βοηθήσεις.
3. Κάνε πως δεν βλέπεις.
4. Προσπέρνα τον άνεργο και τον φτωχό.
5. Προσπέρνα τον αδύναμο που κτυπάνε οι ψευτόμαγκες.
6. Άσε κανέναν άλλον να καθαρίσει, δεν είμαστε για μπλεξιμαυα.
7. Ρίξε καμιά κλωτσιά στους γραφικούς να γελάσουμε.
8. Διαπόμπευσε τον θηλυκωτό και την εξώλης.
9. Στις ζημιές του γείτονα, κάνε το κορόιδο.
10. Προχώρα στη ζωούλα σου. Σπιτάκι, δουλίτσα, γυναικούλα, παιδάκια.
Και συνέχισε ο φίλος με άλλη επωδό.
Λυπάμαι φιλαράκι, που θα κακοκαρδίσω τους συμπατριώτες μου, αλλά το φαινόμενο δεν προέκυψε τώρα. Ήταν και παλιά στους Αλεξανδρουπολίτες.
Κοίταξε προσεκτικά τις αρχές και τις αντιλήψεις που πρέσβευαν οι χαρακτήρες των αυτοχθόνων Αλεξανδρουπολιτών.
Να βρουν μια δουλίτσα, να παντρευτούν το κορίτσι του, να είναι νοικοκυραίοι, να τσιλιμπουρδίζουν όποτε τους δινόταν η ευκαιρία, αλλά να μη χωρίσουν το στεφάνι τους, να προστατεύσουν την παρθενιά της κόρης, να πετάξουν στο δρόμο την ατιμασμένη, να καταδικάσουν το μπάσταρδο, να αποκληρώσουν, να διώξουν, να κλείσουν την πόρτα κατάμουτρα. Για να μην την ξανανοίξουν ποτέ πια. Και ας πάει το παιδί τους άκλαυτο. Σαν σκυλί στο αμπέλι.
Αυτές, λοιπόν, αδελφέ αντικατοπτρίζουν τις αρχές και τις αξίες ενός μικροαστισμού που κατέχει από τότε μέχρι σήμερα ο Αλεξανδρουπολίτης.
Κουβέντα στην κουβέντα, με παρεκίνησε ο Ρούλης φίλος και συμμαθητής μου, ο λεγόμενος Κουλουράς, να τα περάσω στη στήλη μου γιατί είναι ξεγυρισμένα όσα είπε περί το αλφάβητο του αστικού μαχαλά που λέγεται Αλεξ/πολη. Γιατί ο ντόπιος ακόμα διατηρεί και κουμαντάρει τον τεμενέ του μικροαστού κατά το γούστο του που τον προσκυνάνε μέχρι οι τελωνειακοί.
Μ’ αυτά τελείωσε και κατάλαβα μέσες-άκρες ότι τα λόγια του δεν ήταν γενικά περί κούφιας αχιβάδας.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
