Τα απολογιστικά στοιχεία είναι καλό να συσχετίζονται με τα αντίστοιχα προϋπολογιστικά – Εάν οι εξαγγελίες δεν αποτελούν συνειδητές ψευδολογίες, συνιστούν κλασσική περίπτωση ευσεβών πόθων
Είθισται να πραγματοποιείται ένας απολογισμός με την συμπλήρωση του πρώτου τριμήνου μίας νέας κυβέρνησης.
Τα απολογιστικά στοιχεία καλό είναι να συσχετίζονται με τα αντίστοιχα προϋπολογιστικά, τους διακηρυγμένους στόχους και τα μέσα για την επίτευξη τους.
Ο Σύριζα, προεκλογικά, αντιπαρέβαλε προς το πρόγραμμα της τότε κυβέρνησης -το όποιο, μας έλεγε, συνίστατο στο mail Χαρδούβελη-το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», το όποιο ανέπτυξε ο κ. Τσίπρας στην ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο 2014.
Το πρόγραμμα αυτό, μεταξύ άλλων, προέβλεπε «μέτρα για την άμεση αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» (κοστολογούμενα σε 2 δίς ευρώ), ποικίλες «σεισάχθειες», άμεση αύξηση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων «τουλάχιστον κατά 4 δίς ευρώ», δημιουργία 300.000 θέσεων εργασίας, άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού σε 751 ευρώ, άμεση κατάργηση των μνημονίων «με έναν νόμο» και, βεβαίως, μείωση του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του δημόσιου χρέους.
Είχαμε τότε παρατηρήσει ότι «εάν οι εξαγγελίες αυτές δεν αποτελούν συνειδητές ψευδολογίες, συνιστούν κλασσική περίπτωση ευσεβών πόθων». Σ
ήμερα, τρεις περίπου μήνες μετά τον σχηματισμό της ιδιότυπης κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου, τα περί μειώσεως της ονομαστικής αξίας του χρέους ουδέ καν αναφέρονται στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους.
Αρχικά, μάλιστα, ο υπουργός Οικονομικών, δήλωσε ότι «οι Έλληνες δεν χρειάζονται χρήματα ή δουλειές, αλλά αξιοπρέπεια», ήδη όμως, μετά την διάψευση των ελπίδων για ευρείας κλίμακας χρηματοδότηση από Ρωσία, Κίνα ή από άλλη πηγή (όπως από την αύξηση του κατώτατου μισθού πού θα οδηγούσε σε τόνωση της εγχώριας ζήτησης και εντεύθεν σε οικονομική ανάκαμψη…), τρέχουμε ασθμαίνοντας από το ένα Eurogroup στο άλλο, ελπίζοντας ότι θα πείσουμε τους εταίρους -με το καλό ή με το … πιστόλι!-να εκταμιεύσουν μέρος των οφειλομένων από το προηγούμενο πρόγραμμα δόσεων.
Η διαπραγμάτευση, ωστόσο, δεν προχωρά, διότι προσκρούει στις «κόκκινες γραμμές» μας. Μία από αυτές άφορα στις ιδιωτικοποιήσεις.
Ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος επί του θέματος υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης (όποιος ευφημισμός!) είναι κάθετα αντίθετος: «δεν πρόκειται να υπάρξει η παραμικρή ιδιωτικοποίηση στην χώρα», δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξη του (19.04.15).
Μία άλλη κόκκινη γραμμή άφορα σε περαιτέρω αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις με στόχο την μεγαλύτερη ευελιξία.
«Δεν δεχόμαστε ομαδικές απολύσεις», βροντοφωνάζει η.„ κυβέρνηση. Πρόκειται για κλασσική περίπτωση άγνοιας και ιδεοληπτικής έμμονης.
Εάν η απαγόρευση των λεγόμενων ομαδικών απολύσεων (πού δεν ισχύει στις ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες) είναι αποτελεσματικό μέτρο, ας επεκταθείτε κάθε μορφής απόλυση, με εξαίρεση, ίσως, την διάπραξη ποινικών αδικημάτων από πλευράς των μισθωτών. Είναι σαφές ότι ουδεμία νέα θέση εργασίας θα δημιουργείτο υπό τις συνθήκες αυτές.
Η τρίτη κόκκινη γραμμή άφορα στο ασφαλιστικό ζήτημα. Ένα θέμα, ομολογουμένως, περίπλοκο και δυσεπίλυτο.
«Τι θέλετε; Να δεχθούμε περαιτέρω μειώσεις στις συντάξεις;» έρωτα δήθεν αφελώς η κυβέρνηση. Όχι, βέβαια, είναι η απάντηση.
Πρέπει, όμως, να συγχωνευθούν τα ταμεία σε ένα, να συγχωνευθούν οι εισπρακτικοί μηχανισμοί φορολογικών εσόδων και ασφαλιστικών εισφορών, να καταργηθούν με μαχαίρι οι πρόωρες συντάξεις και, κυρίως, να αρχίσουν επιτέλους να ενθαρρύνονται οι ιδιωτικές επενδύσεις, οι μόνες πού δημιουργούν νέες παραγωγικές θέσεις εργασίας.
Όσο διατηρείται η αβεβαιότητα περί την έκβαση των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους, η οικονομία θα παραμένει στον αναπνευστήρα, δημόσιοι και ιδιωτικοί φορείς θα αντιμετωπίζουν ταμειακή ασφυξία (χαρακτηριστική είναι η πράξη νομοθετικού περιεχομένου που υποχρεώνει φορείς της Γενικής Κυβέρνησης να θέσουν τα ρευστά διαθέσιμα τους στην διάθεση του φαλιρισμένου κράτους), και η ύφεση θα διογκώνεται σταθερά.
Είδαμε, μάλιστα, και το πρωτόγνωρο θέαμα να πραγματοποιούν πορεία στην Αθήνα χιλιάδες μεταλλωρύχοι με κεντρικό σύνθημα «Έπεσε ή μάσκα τής Αριστεράς, είναι ο χειρότερος εχθρός της εργατιάς»!
Η έλλειψη ρευστότητας είναι ένα ορατό αποτέλεσμα τής κυβερνητικής ανικανότητας («απειρίας», κατά τον αναπληρωτή Υπουργό Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων) να διαπραγματευθεί σύμφωνα με τους κανόνες της ΕΕ και όλων των πολιτισμένων χωρών.
Ένα λιγότερα ορατό αλλά μακροχρονίως σημαντικότερο αποτέλεσμα της αλλοπρόσαλλης κυβερνητικής τακτικής είναι το έλλειμμα εμπιστοσύνης πού δημιουργείται μεταξύ της χώρας και των Ευρωπαίων εταίρων, άλλα και άλλων διεθνών παραγόντων, όπως οι ΗΠΑ.
Η αποφυλάκιση τρομοκρατών, οι απειλές περί μεταναστών-τζιχαντιστών, οι απαιτήσεις αποζημιώσεων για γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δημιουργούν αναιτίως ρήγματα, τα όποια θα απαιτήσουν πολυετείς προσπάθειες για να καλυφθούν.
Κατά τα λοιπά, η αναπληρώτρια υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής έχει αφήσει χιλιάδες μετανάστες ελεύθερους «να λιάζονται» στο κέντρο της Αθήνας, οι δυστυχείς, όμως, ψάχνουν αγωνιωδώς τους κάδους απορριμμάτων μήπως βρουν κάτι φαγώσιμο…
Στον νευραλγικό χώρο τής Παιδείας, μετά τον εξορκισμό της αριστείας από τον αρμόδιο υπουργό, η αντιμεταρρύθμιση είναι σε πλήρη εξέλιξη: επαναφορά του διαβόητου άσυλου και των αιώνιων φοιτητών, κατάργηση του θεσμού του Συμβουλίου Ιδρύματος, επαναφορά των «φοιτητοπατέρων» στην συνδιοίκηση των ΑΕΙ, ανοχή πολυήμερης κατάληψης της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ από
«αντιέξουσιαστές», γεγονός πού δεν μείωσε τις παράνομες δραστηριότητες των ομοϊδεατών τους, του αυτόνομου κρατιδίου των Εξαρχείων.
Πρόκειται για έναν, όντως, θλιβερό απολογισμό.
Ας ευχηθούμε αυτός του επόμενου τριμήνου να μην είναι θλιβερότερος.
Κώστας Χριστίδης
