Υποβαθμίσαμε την Παιδεία μας, χαρακτηρίσαμε την εργασία ως μάστιγα για τον άνθρωπο, αφήσαμε ακαλλιέργητα τα χωράφια μας και βαπτίσαμε τα καταγώγια ως “πολιτιστικά κέντρα”
Αρετά πολύμοχθε γένει βροτείω (Ω αρετή, αποκτώμενη με πολλούς κόπους από το γένος των θνητών). Θήραμα κάλλιστον βίω (Το ωραιότερον απόκτημα -επιδίωξη της ζωής).
Τα ανωτέρω περιλαμβάνονται στον ύμνο του Αριστοτέλους προς την Άρετήν, την οποίαν προέβαλε ως ύψιστην αξία προς τους μαθητές του.
Οι παρακαταθήκες του Αριστοτέλους και των άλλων Ελλήνων φιλοσόφων απετέλεσαν και αποτελούν την μεγαλύτερη κληρονομιά για εμάς τους Έλληνες αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Για να γίνει τούτο κατανοητό θα αναφερθώ σε ένα πραγματικό γεγονός πού συνέβη σε συνάδελφο μου Αξιωματικό στον πόλεμο της Κορέας.
Από το Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα, κατά τη διάρκεια μίας μάχης είχαν συλληφθεί αιχμάλωτοι δέκα τέσσερις Κινέζοι.
Ένας εξ αυτών ρωτούσε τον παριστάμενο Κορεάτη διερμηνέα περί της εθνικότητος του Αξιωματικού που ήτο επί κεφαλής του τμήματος που τους είχε αιχμαλωτίσει.
Ο Κορεάτης απαντούσε «From Greece» αλλά δεν γινόταν κατανοητός από τον Κινέζο και έτσι εκείνος επαναλάμβανε την ερώτηση.
Ο Έλλην Αξιωματικός που παρακολουθούσε τις ερωταποκρίσεις μεταξύ Κινέζου και Κορεάτου σοφίστηκε να δώσει ο ίδιος μία απάντηση και είπε «From Athens».,
Τότε ο Κινέζος ανεφώνησε: «Αθήνα, Περικλής, Πλάτων, Αριστοτέλης» και αφού απεκόλλησε έναν ερυθρό αστέρα που έφερε στο πέτο της στολής του το προσέφερε στον Έλληνα Αξιωματικό.
Δεν χρειάζεται, νομίζω, να πω περισσότερα γι αυτή την κληρονομιά.
Όμως με καταλαμβάνει ένα συναίσθημα θλίψεως και απογοητεύσεως από την εικόνα πού δίδουμε οι σύγχρονοι Έλληνες και διερωτώμαι αν θα ευρίσκετο κάποιος άνθρωπος άλλης εθνικότητος να μας προσφέρει σήμερα μία διάκριση.
Την παιδεία μας υποβαθμίσαμε και υποβαθμίζουμε εξακολουθητικώς ως εάν να αποτελεί αυτή ασήκωτο βάρος για τους ώμους μας.
Το αρμόδιο υπουργείο προβαίνει στην κατάργηση των προτύπων σχολείων, εξοβελίζει από το προσκήνιο την αριστεία και ακολουθεί μίαν πολιτική ισοπεδώσεως προς τα χαμηλά επίπεδα της γνώσεως χάριν των αδυνάτων.
Παραγνωρίζει μίαν αλήθεια επί της όποιας εθεμελιώθη η πρόοδος στην επιστήμη, τις τέχνες και τον πολιτισμό, αλήθεια συνισταμένη σε ένταση κόπου και προσπάθειας, σε παίδευση εκ του παιδεύω, σε εκγύμναση πνεύματος και σώματος.
Καλή βεβαίως είναι ή παιδεία για όλους άνευ φραγμών, αλλά κακή η εξαφάνισις των αδαμάντων στον βούρκο.
Οι αρχές του τόπου θεώνται νωχελώς την ρύπανση πολύ καλών ιδρυμάτων πολιτισμού, ενίοτε και την καταστροφή αυτών από «νεοφώτιστους», κατ’ ουσίαν σκοταδιστές τύπου τζιχαντιστών, ικανοποιούντες την καταστροφική τους μανία.
Την εργασία χαρακτηρίσαμε ως μάστιγα για τον άνθρωπο και αντικαταστήσαμε με απλή παρουσία αργόσχολων σε χώρους εργασίας, αφού την εμπλουτίσαμε με τον αποκληθέντα «τρίτον πυλώνα τής Δημοκρατίας», τουτέστι τον εργατοπατερισμό των αξιώσεων και της μηδενικής προσφοράς.
Κατ’ ακολουθίαν υποβαθμίσαμε την αξία παραγωγικών ενασχολήσεων όπως του γεωργοκτηνοτρόφου και αφήσαμε την ύπαιθρο με ακαλλιέργητες εκτάσεις, χωρίς να ακούγεται το
βέλασμα της κατσίκας και του προβάτου.
Νέοι στα χωριά δεν βρίσκουν γυναίκες να παντρευτούν γιατί οι υποψήφιες θέλουν πολιτείες και καλοπέραση.
Έτσι γεμίσαμε τα κρεοπωλεία με κρέατα Γαλλίας, Ολλανδίας, Γερμανίας εισαγόμενα με χρήματα δανεικά, πού κάποτε θα ερχόταν η ώρα να πληρώσουμε. Και τα πληρώνουμε διττώς με ανεργία και στράγγισμα οικονομικών πόρων.
Βαπτίσαμε τα καταγώγια ως «πολιτιστικά κέντρα» και μετατρέψαμε την νεότητα, το μέλλον της πατρίδος, σε ξενύχτηδες και ακαμάτιδες.
Διατυμπανίσαμε την ειρηνοφιλία και την πανανθρώπινη συναδέλφωση, καταπολεμήσαμε την ύπαρξη ισχυρών ενόπλων δυνάμεων, αφού «δεν θέλαμε στρατούς και παρελάσεις» και αφού «μοιράσαμε τα ψάρια του Αιγαίου» φθάσαμε να ακούμε το βόμβο των Τουρκικών πολεμικών αεροπλάνων πάνω από τα κεφάλια μας και να βλέπουμε τα πολεμικά τους πλοία εγγύτατα των ακτών μας.
Όλα αυτά πού ανέφερα δεν μας τα επέβαλε κανένας Ευρωπαίος άλλα τα προκαλέσαμε εξ ίδιων αμαρτημάτων.
Επειδή το μαχαίρι έφθασε πλέον στο κόκκαλο καιρός είναι να αφυπνισθούμε και να ξαναστρωθούμε στη δουλειά.
Εργασία πνευματική και χειρωνακτική επίπονη και συστηματική με αναζήτηση και εφαρμογή πολλαπλασιαστών αποδοτικότητος. Με ειλικρίνεια και τιμιότητα στις συναλλαγές μας.
Να ξαναθυμηθούμε τις παρακαταθήκες των προγόνων μας και να οικοδομήσουμε εκ νέου τη ζωή και το μέλλον μας στις αιώνιες και άφθαρτες αξίες πού εκείνοι μας κληροδότησαν.
Γ.Μ. Τζουβαλάς
Αντιστράτηγος ε.α.
