Δεν ξέρω τι να πρωτοειπώ
και τί να ομολογήσω
για τον καημό μου τον καυτό
γι’ αυτόν θα σας μιλήσω.
Είμαι μια Μάνα δύστυχη
μια Μάνα πικραμένη
τα ναρκωτικά με κάνανε
να ζω δυστυχισμένη.
Που έχασα το σπλάχνο μου
το λατρευτό παιδί μου
έχασα και την ελπίδα μου
και μαύρισε η ζωή μου.
Έξι Αυγούστου ήτανε
μια δύσκολη ημέρα
που η ζωή μου άλλαξε
σαν νύχτα με τη μέρα.
Ποτέ δεν το περίμενα
αυτό να συναντήσω
αυτόν τον πόσο τον σκληρό
μαι μέρα ν’ αντικρίσω.
Γιατί; Κωνσταντίνε μου γλυκέ
μου έδωσε τον πόνο
και στη ζωή μου σαν κερί
απ’ τον καημό να λιώνω.
Με τσάκισες με ράγισες
και λιώνει η καρδιά μου
την ώρα που σε σκέφτομαι
χάνω το μυαλό μου.
Προτού ανθίσεις στη ζωή
και αφήσεις τ’ άρωμά σου
γνώρισες τον θάνατο
που βρέθηκε μπροστά σου.
Κωνσταντίνε φάνταζες εσύ
γαμπρός στην εκκλησία
με μια νυφούλα δίπλα σου
και όχι στην κηδεία.
Είναι κρίμα κι άδικο
που έφυγες απ’ τη ζωή
και στους γονείς σου άφησες
ένα πικρό γιατί;
Εκεί που πήγες μακριά
στο άχαρο ταξίδι
απ’ τη ζωή σου έφυγες
με πικραμένα χείλη.
Επάνω στον τάφο σου
λουλούδια να ανθίζουν
και την καλή τους ευωδιά
παντού να την χαρίζουν.
Το χώμα να είναι ελαφρύ
επάνω στο σώμα σου
και η ψυχή σου στον παράδεισο
να ζει πάντα αιώνια.
Σπήλαιο Ορεστιάδος