Μ Π Ο Ρ Ε Ι

Μπορεί αναπάντεχα να έφυγαν

Κρυφά, απ’ της ζωής τα όνειρα.
Μπορεί  να έζησαν και ζουν κοντά ,
ξένα, μακρινά της ψυχής και της καρδιάς  χρόνια,
ατέλειωτα ερωτήματα, αναπάντητα, έρημα, μόνα.
Μπορεί  να έφυγαν  κι όμως είναι εκεί,
μα μια μεγάλη απόσταση θαρρείς πως τους  χωρίζει
ο ένας τραβά για την ανατολή
και ο άλλος  για την δύση ανηφορίζει.
Μπορεί οι λιγοστές σταγόνες της βροχής
που έπεσαν, να δρόσισαν το δόλιο το κορμί,
μα τα καυτά δάκρυά  καίνε την καρδιά και την  ψυχή
Μπορεί να δέχτηκαν  το βαρύ φορτίο αυτό,
μα το βάρος  στην ψυχή και στην καρδιά
είναι αβάσταχτο , σκληρό,
που αργά, αργά,  λιώνει τα σωθικά,
και δεν έχει τελειωμό,
είναι  ένα  μαρτύριο σωστό.
Μπορεί να χαμογελούν να τραγουδούν,
μα το χαμόγελό τους στάζει  φαρμάκι πικρό,
το τραγούδι τους  γεμάτο  δάκρυα,
πόνο, λύπη και στεναγμό.
Μπορεί τα λάθη να πληρώνονται ακριβά,
μα τα λάθη της καρδιάς και της ψυχής,
είναι η χρεωκοπία της ζωής.

Αλεξ/πολη  11-6-2015