Τα νέα μέτρα που φέρνει η Συμφωνία της Κυβέρνησης με τους δανειστές, καλούνται να πληρώσουν τα μόνιμα υποζύγια του ιδιωτικού τομέα – Καμμία επιβάρυνση για τους προνομιούχους του δημοσίου τομέα
Ανάλγητη η κυβέρνηση απέναντι στον ιδιωτικό τομέα. Στην Ελλάδα επιζούν μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι υπόλοιποι να πάνε να πνιγούν.
Με πνίγει το άδικο… Νιώθω ότι θα εκραγώ. Δεν είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2015 να συμβαίνουν αυτά. Μάλλον μας κάνουν πλάκα…
Πού αναφέρομαι; Στις περιβόητες νέες προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης προς τους δανειστές.
Αρχίζω να διαβάζω λοιπόν τα 20 μέτρα που θα φέρουν την πολυπόθητη συμφωνία. 1, 2, 3, 4… και αρχίζω και ζαλίζομαι. Τρίβω τα μάτια μου για να δω αν διαβάζω καλά.
Κι όμως μέχρι το 20, συνειδητοποιώ ότι η “καλή” μας η κυβέρνηση φροντίζει να χτυπήσει αλύπητα μόνο τον ιδιωτικό τομέα.
Διότι εγώ δεν είδα ΠΟΥΘΕΝΑ να μειώνονται κάπως οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και τα επιδόματά τους, να περιορίζονται οι παροχές και οι σπατάλες των δημοσίων υπηρεσιών.
ΜΟΝΟ ο ιδιωτικός τομέας πληρώνει τα σπασμένα.
Ασχέτως αν καθημερινά κλείνουν μαγαζιά και επιχειρήσεις, εάν αυξάνονται οι άνεργοι και αυτοκτονούν ιδιώτες από την απελπισία.
Και δώστου φόροι και έκτακτες εισφορές, και δώστου αύξηση ΦΠΑ, και δώστου δήθεν πάταξη της φοροδιαφυγής, αντί να μαζευτούν πρώτα τα λαμόγια του δημοσίου που ακόμα τρώνε και πίνουν εις βάρος του κράτους.
Δε δέχομαι ότι μόνο ο Τσοχατζόπουλος ήταν ο αμαρτωλός.
Όλοι οι υπόλοιποι του δημοσίου που βρέθηκαν μπλεγμένοι σε υποθέσεις διαφθοράς, τι απέγιναν; Μπήκαν στη φυλακή;
Δημεύθηκε η περιουσία τους; Τιμωρήθηκαν οι δικοί τους που γνώριζαν, όπως η Βίκυ Σταμάτη; Δε νομίζω…
Ειλικρινά, αγανακτώ. Χωρίς να σημαίνει ότι όλα είναι ρόδινα στον ιδιωτικό τομέα, πρέπει ν’ αναγνωριστεί απ’ όλους ότι το άγχος και οι ανησυχίες του ιδιώτη, δεν ξεπληρώνονται με ΤΙΠΟΤΑ.
Πέρα από την ατέλειωτη γραφειοκρατία που έχει ν’ αντιμετωπίσει, καθώς και την παράκρουση του δημοσίου που δεν είναι εντάξει (οι επιχειρήσεις της Θράκης ακόμη περιμένουν την επιδότηση εργασίας 12% του ΟΑΕΔ – σιγά βεβαίως μην καταβληθεί ποτέ), όλα είναι ζόρικα.
Ζήλος, προσπάθεια, κόπος, εύρεση και εκπαίδευση προσωπικού, πληρωμή προμηθειών, παραγγελίες εξοπλισμού και φυσικά αβεβαιότητα, είναι τα κύρια στοιχεία που χαρακτηρίζουν όσους έχουν τη δική τους μικρή ή μεγάλη επιχείρηση.
Εν αντιθέσει με τον δημόσιο τομέα που έχει πολύ καλούς μισθούς (πάντα υψηλότερους από τους βασικούς του ιδιωτικού τομέα), αδειάρες και μονιμότητα. Κανένας έλεγχος για την ποιότητα παροχής υπηρεσιών και τη σωστή λειτουργία και εξέλιξη.
Όχι… Αυτό δεν είναι κράτος δικαίου.
Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι δεν υπάρχει η παραμικρή μέριμνα και ευαισθησία προς τους ιδιώτες.
Δεν είναι μόνο τα ψηφαλάκια από τον σίγουρο κομματικό στρατό, που να πάρει η οργή! Σκεφτείτε!
Που είναι οι αξίες; Τα ιδανικά; Οι προσπάθειες για το κοινό συμφέρον;
Εμείς δεν είμαστε άνθρωποι;
Για εμάς δεν υπάρχει μοίρα;
Μήπως τιμωρούμαστε επειδή επιβιώνουμε ακόμη σε καιρούς κρίσης;
Γιατί πρέπει μονίμως να σκύβουμε το κεφάλι και να πληρώνουμε;
ΕΛΕΟΣ!
Μαρίνα Κονδύλη
